Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Σάκης Ρουβάς ξανά στη μεγάλη οθόνη [κριτική & τρέιλερ]

Βάλτε ένα χρυσό Chevalier στο μικρό δάχτυλο και βγείτε μια βόλτα για σινεμά στην νυχτερινή Αθήνα. Σας περιμένουν τα θεαματικά Hunger Games αλλά και ο Τομ Χανκς πάνω στην ψυχρή Γέφυρα των Κατασκόπων. Καλές ταινίες και αυτή την εβδομάδα στις αθηναϊκές αίθουσες.

The Hunger Games: Η Επανάσταση Μέρος 2 -Φαντασίας/ΗΠΑ/2015

• The Hunger Games: Mockihgjay Part 2
• Σκηνοθεσία: Φράνσις Λώρενς
• Παίζουν: Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον, Λίαμ Χέμσγουορθ, Γούντι Χάρελσον, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Τζούλιαν Μουρ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Τζέφρι Ράιτ, Στάνλεϊ Τούτσι, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Τόμπι Τζόουνς, Νάταλι Ντόρμερ , Γουίλοου Σιλντς, Σαμ Κλάφλιν, Τζένα Μαλόουν.

Τι Συμβαίνει:

Η Περιοχή 13 επαναστατεί εναντίον της απολυταρχικής Κάπιτολ. Το σύμβολο πια της Επανάστασης, η Κάτνις, μαζί με τους πιστούς της φίλους Πίτα, Γκέιλ και Φίνικ, αναλαμβάνουν να απελευθερώσουν τους κατοίκους της έκπτωτης Πάνεμ και να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο Σνόου.

Το δεύτερο μέρος της Επανάστασης, φέρνει το κινηματογραφικό φαινόμενο των Αγώνων Πείνας στο επικό φινάλε τους.

Η ιστορία συνεχίζει από το σημείο που η Κάτνις έχει επιστρέψει στην Περιοχή 13, κι ανήμπορη να προσεγγίσει τον Πίτα, παρακολουθεί ολόκληρη την Πάνεμ να βυθίζεται στον πόλεμο. Παρόλο που δέχτηκε να γίνει το σύμβολο της Επανάστασης, βλέπει πια ότι δεν αρκεί αυτός ο ρόλος της για να γυρίσει το κλίμα απέναντι στην Κάπιτολ. Μαζί με το Γκέιλ, τον απρόβλεπτο πια Πίτα, το Φίνικ και την «Ομάδα 451», θα κατευθυνθούν στην άλλοτε λαμπερή Κάπιτολ με μόνο στόχο να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο Σνόου.

Η Γέφυρα των Κατασκόπων -Θρίλερ/ΗΠΑ/2015
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπήλμπεργκ
Παίζουν: Τομ Χανκς, Μαρκ Ράιλανς, Έιμι Ράιαν, Άλαν Άλντα, Σεμπάστιαν Κοχ, Όστιν Στόουελ, Ιβ Χιούσον

Τι Συμβαίνει:

Ο Ψυχρός Πόλεμος μοιάζει σαν προσκοπική εκδρομή αν συγκριθεί με τη σύγχρονη παγκόσμια αθλιότητα. Έτσι αυτή ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα του Σπιλμπεργκ μοιάζει ζεστή και οικεία σαν παραμύθι των αδελφών Γκρημ καθώς την παρακολουθείς και σπας πλάκα με τα καμώματα των κατασκόπων του πενήντα που μοιάζουν σαν αδέξιες νοικοκυρές της τηλεόρασης. Τελικά ο Σπήλμπεργκ που φαίνεται να έχει ένα κάποιο κόλλημα με την γραφική ψυχροπολεμική εποχή, μας δίνει μια ταινία που μπορείς να δεις άνετα ένα κρυο βράδυ του Δεκέμβρη σε κάποιο συνδρομητικό κανάλι.

Δεκαετία του ’50, στα πρώτα στάδια του Ψυχρού Πολέμου. Το FBI συλλαμβάνει τον Ρούντολφ Έιμπελ, έναν Σοβιετικό πράκτορα που ζει στη Νέα Υόρκη. Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να βρει έναν ανεξάρτητο δικηγόρο για την υπεράσπιση του Έιμπελ, πλησιάζει τον Τζέιμς Ντόνοβαν (Τομ Χανκς), έναν δικηγόρο από το Μπρούκλιν που ειδικεύεται στα ασφαλιστικά. Παρά την σχετική απειρία του, ο Ντόνοβαν πιστός στα αμερικανικά ιδανικά δέχεται και επιδιώκει να εξασφαλίσει στον πελάτη του μια δίκαιη δίκη.

Λίγο καιρό αργότερα, ένα αμερικανικό κατασκοπικό αεροπλάνο καταρρίπτεται στη Σοβιετική Ένωση και ο πιλότος του, Φράνσις Γκάρι Πάουερς, συλλαμβάνεται. Η CIA, παρόλο που επίσημα αρνείται την συμμετοχή της στην αποστολή, φοβάται μήπως ο Πάουερς αποκαλύψει απόρρητες πληροφορίες. Λόγω της εντυπωσιακής παρουσίας του Ντόνοβαν στη δίκη του Έιμπελ, η CIA τον καλεί να αναλάβει την ευαίσθητη υπόθεση εθνικής σημασίας. Ο Ντόνοβαν αναχωρεί για το Βερολίνο για να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή κρατουμένων, ωθούμενος από την αγάπη του για την πατρίδα και την ακλόνητη πίστη στις αρχές του.

Μια ψυχροπολεμική, πατριωτική ταινία που κυλά ειρηνικά με ένα ελαφρύ χιούμορ σαν ακομπανιαμέντο στη προβλέψιμη και ολόισια σαν καρδιογράφημα μεταστάντος, υποκριτική του Χανκς που επιμένει να υποδύεται τον συνηθισμένο Αμερικανό με ηθική ακεραιότητα και απύθμενο κουράγιο που τον βοηθούν να ξεπερνά όλα τα εμπόδια. Αν και στο σενάριο φιγουράρουν τα ονόματα των αδελφών Κοέν αυτό δεν προκύπτει από τα «αρώματα» της ταινίας. Δεν υπάρχουν weirdo σκηνές, με περίεργους χαρακτήρες και μονόλογοι με την χαρακτηριστικά εξεζητημένη θεατρικότητα των αδελφών Κοέν.

Και πάλι βέβαια η ιστορική πιστότητα των χώρων και και των ανθρώπων είναι συγκλονιστική με πολύπλοκες πολυεπίπεδες λήψεις και αυστηρά Βερολινέζικο χρώμα. Η φόρμα κρατάει πάντα τα πρωτεία και έτσι οι Ρώσσοι πίνουν ακριβά ποτά και έχουν το απαραίτητα Χρουτσωφικό κούρεμα.

«Περασμένη» ταινία μουσειακού χαρακτήρα που φέρει την υπογραφή Σπήλμπεργκ. Κάτι σαν Κάτυ Σαρκ με Κοκα κόλα...

Chevalier -Δράμα/ 2015
Σκηνοθεσία: Αθηνά Τσαγγάρη
Παίζουν: Γιώργος Κέντρος, Πάνος Κορώνης, Βαγγέλης Μουρίκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Σάκης Ρουβάς.

Τι Συμβαίνει:

Πέντε άνδρες μαζεύονται σε μια ακριβή θαλαμηγό και για να σκοτώουν την ώρα τους παίζουν το “πούν’το πούν’το το δαχτυλίδι”, άλλα και reality παιχνίδια σύγχρονης μοναξιάς. Υποτίθεται πως η θαλερρή και υπερπλούσια αστική αντροπαρέα κάνει κάποιες VIP διακοπές. Στο τέλος από τη βαρεμάρα τους αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι ανταγωνισμού και να βαθμολογήσουν τον καλύτερο. Η πολλή τηλεόραση βλάπτει και τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες… Θα ήταν καλύτερο η έμπνευση να προερχόταν απ’ τον Μπουνιουέλ... Τελικά αποφασίζουν ο κάθε ένας από τους συμμετέχοντες να υποβάλλει τους άλλους σε διάφορες δοκιμασίες!

Ας πούμε ο εξαιρετικός κ. Κέντρος που υποδύεται ένα υπερπλούσιο γιατρό τους υποβάλει σε εξετάσεις αίματος. Αφού γίνει ένας καυγάς του τύπου αν θα διαβαστεί πρώτα η Κρεατινίνη και μετά η Χοληστερίνη μαθαίνουμε πως ο Ρουβάς έχει χοληστερίνη 265 και του κ. Μουρίκη (στη ταινία) δε του σηκώνεται πράγμα το οποίο και φέρει βαρέως. Ως εκ τούτου θα πάρει μικρότερη βαθμολογία στο ρηάλιτι που παίζουν οι “Vitteloni” της ιστορίας μας. Με τούτα και με κείνα και με ένα απροσδιόριστο χιούμορ για τα χαρακτηριστικά τερτίπια της ανδροκρατούμενης αστικής τάξης γίνεται μια τρυφερή όσο και φλύαρη υπαρξιακή κριτική ή σάτιρα και περνάει η ώρα και και στο τέλος θα βγει ο νικητής.

Υπάρχουν χαρακτήρες; Κυρίως στα ονόματα.

Υπάρχει σχέση δραματική μεταξύ τους; Όχι επικίνδυνα πράγματα.

Υπάρχει πλοκή και πρωτοτυπία στην αφήγηση; Γραμμική β καρδιογραφήματος κι ένας υπαρξιακός εφιάλτης που υποβόσκει.

Υπάρχουν διάλογοι; Ναι υπάρχουν, για βότσαλα, για για σαργούς και ροφούς και το μεγάφωνο του πλοίου που λέει πως σήμερα δεν θα έχει τσηζ κέϊκ, αλλά λέμον πάϊ.

Εξαρτάται κανείς πως βλέπει τη λέξη διάλογος.

Απ’ το Λος Άντζελες μέχρι τη Κορέα κι από την Κίνα και το Ιράν μέχρι την Αυστραλία, όσοι σκηνοθέτες ακολουθούν τις βασικές δραματουργικές αρχές του σεναρίου, είναι μάλλον ηλίθιοι.

Λιγοστό δράμα, μετρημένο συναίσθημα, ρηχή κινηματογραφική πρακτική. Όμορφα αμπαλαρισμένη ταινία με ωραία πλάνα και κάποιες ομολογουμένως καλές ερμηνείες, όχι τόσο γιατί οι ηθοποιοί ερμηνεύουν κάτι, αλλά γιατί παίζουν απλά και απέριττα τον ίδιο τους τον εαυτό. Βασική αρχή στο Ελληνικό Σινεμά.

Το παιχνίδι της αλληγορίας προχωράει μια χαρά και εξαντλητικά. Προπαντός όταν βλέπουμε το και το πλήρωμα να επιδίδεται από μαϊμουδισμό στο ίδιο ρηάλιτυ παιχνίδι. Κάπως αδέξια και αθώα έκπληξη που όμως μπορεί να βρει ευήκοα ώτα σε κάποιο ευρωπαϊκό φεστιβάλ και να περάσει ευγενικά σαν μια τρυφερή σάτιρα της εργατικής τάξης. Όλα αυτά οδηγούν στο ατελείωτα προβλέψιμο φινάλε μιας ερωτικής πράξης που δεν μπόρεσε να κορυφωθεί ποτέ.

Την ταινία μπορείς να την δεις από την σοβαρή αλλά από την ελαφριά της πλευρά. Αν πάρουμε την πρώτη περίπτωση θα πικραθούμε, οπότε ας μείνουμε στη δεύτερη. Στην δεύτερη περίπτωση ίσως και να έχουμε ένα καινούργιο είδος Ελληνικής Κωμωδίας που πρέπει να περιμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί.

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο 59o Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Λονδίνου, καθώς και Ειδική Μνεία για τη Σκηνοθεσία από την Επιτροπή και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για το βασικό ανδρικό cast στο 21ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαράγεβο τον περασμένο Αύγουστο.

99 Σπίτια -Δράμα/ΗΠΑ/2015

• 99 Homes
• Σκηνοθεσία: Ραμίν Μπαχράνι
• Παίζουν: Μάικλ Σάνον, Άντριου Γκάρφιλντ, Λόρα Ντερν, Νόα Λόμαξ, Κλάνσι Μπράουν.

Τι Συμβαίνει:

Στην επίκαιρη νέα ταινία του Ραμίν Μπαχράνι («Chop Shop», «Άντρας Σπρώχνει Καρότσι», «Αντίο Σόλο»), ο χαρισματικός και αδίστακτος επιχειρηματίας, Ρικ Κάρβερ (Μάικλ Σάνον) κερδίζει περιουσίες, αγοράζοντας κοψοχρονιά σπίτια άτυχων δανειοληπτών και τζογάροντας στην αγορά ακινήτων.

Όταν θα κάνει έξωση στον Ντένις Νας (Άντριου Γκάρφιλντ), ένα νεαρό πατέρα που προσπαθεί να φροντίσει την μητέρα του και τον μικρό του γιο, ο Νας είναι τόσο απεγνωσμένος να βρει μια λύση, για να παρέχει τα απαραίτητα στην οικογένεια του, που πιάνει δουλειά για τον Κάρβερ - τον άνθρωπο που τον εκδίωξε από το σπίτι του. Ο Κάρβερ υπόσχεται στον Νας ένα τρόπο για να ξανακερδίσει το σπίτι του, σταδιακά όμως τον παρασύρει σε ένα να γίνει υπάλληλός του και να αναλάβει αυτός το δύσκολο έργο των εξώσεων. Καθώς ο Νας πέφτει όλο και βαθύτερα στον ιστό του Κάρβερ, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο βίαιη και επικίνδυνη από ότι μπορούσε να φανταστεί.

Άγρια ταινία γυρισμένη σχεδόν με ντοκυμαντερίστικο τρόπο ούτως ώστε να μεταφέρει ακριβώς το φόβο και την απόγνωση όσων άτυχων χάνουν το σπίτι τους για μια αναποδιά της ζωής. Σε μια άπληστη Αμερική όπου οι δανειολήπτες δεν έχουν καμία προστασία παρά μόνο το περίστροφο τους, πετάγονται έξω απ τα σπίτια τους μέσα σε δύο λεπτά. Εξαιρετική ερμηνεία από τον Μάϊκλ Σάννον που αποδίδει εξαίσια τον υπέρμετρα άπληστο Κάρβερ.

Η ταινία χτυπάει ευθύβολα στο ψαχνό κι αν εξαιρέσουμε λίγους μελοδραματισμούς, αποδίδει έξοχα ένα σύγχρονο κοινωνικό δράμα που ξετυλίγεται καθημερινά στην σύγχρονη land of Opportunities.

Άσφαλτος -Κωμωδία/Γαλλία/2015

• Asphalte
• Σκηνοθεσία: Σαμουέλ Μπενσετρίτ
• Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, Μάικλ Πιτ, Ζιλ Μπενσετρίτ, Γκιστάβ Κερβέρν, Τασάντι Μάντι.

Τι Συμβαίνει:

Χαριτωμένα γλυκόπικρη αλλά και εξαντλητικά βαρετή για θεατές άνω των πενήντα. Μια ταινία που αν την βλέπαμε το 1980 θα ήταν εξαιρετική, σήμερα όμως φαντάζει εντελώς passé και τόσο κλισέ όσο τα καλαμάκια της Λειβαδιάς στην οδό Γαμβέττα. Παρ όλ αυτά οι νεώτεροι μπορεί να την βρουν χαριτωμένη και ικανή για μια αξιοπρεπή νυχτερινή έξοδο.

Το φιλμ μας μεταφέρει σε μια εργατική πολυκατοικία στη Γαλλία όπου παρακολουθούμε το τι συμβαίνει σε τέσσερα από τα διαμερίσματα αυτού του τεράστιου και υποβαθμισμένου συγκροτήματος των ζοφερών γαλλικών προαστίων.

Ξεκινάμε με ένα νεαρό μαθητή που μένει μόνος του και γνωρίζει την καινούργια ένοικο του ορόφου, μια παλαιά διάσημη ηθοποιό (Ιζαμπέλ Ιπερ). Μια ηλικιωμένη Αλγερινή πιο πάνω, αναγκάζεται να φιλοξενήσει έναν Αμερικανό ...αστροναύτη ο οποίος προσγειώθηκε με σκηνοθετική άδεια στην ταράτσα του κτιρίου μέχρι να τον παραλάβει η ΝΑΣΑ. Την ίδια στιγμή ένας μοναχικός τύπος στον πρώτο όροφο γνωρίζει μια νοσοκόμα στο κοντινό νοσοκομείο και προσπαθεί να στήσει μια αξιοπρεπή σχέση παριστάνοντας τον φωτογράφο.

Οι τέσσερις αυτές ιστορίες αναπτύσσονται ρεαλιστικά ανθρώπινα, αργά και βαρετά μέσα από σκηνές που κρύβουν ένα υποδόριο χιούμορ αρκετό πάντως για να κρατήσει τα βλέφαρά μας μισάνοιχτα. Μου φάνηκε πως το φάντασμα του Ρόι Αντερσον φτερουγίσε πάνω απ την οθόνη και μέσα στη σκοτεινή αίθουσα

Η ταινία υποτίθεται πως κάνει ένα κατά βάση χιουμοριστικό σχόλιο για τον εφιάλτη της μοναξιάς στο σύγχρονο αστικό τοπίο, μόνο που το σχόλιο μένει στο επίπεδο του συμπαθούς αστείου χωρίς να κάνει έστω ένα ρηχό μακροβούτι στην σύγχρονη ανθρώπινη ψυχή.

Ο σκηνοθέτης επιμένει στον ρεαλισμό των ιστοριών κι έτσι η ταινία μένει κολλημένη στη Γη και κάνει απέλπιδες προσπάθειες για απογείωση. Στο τέλος όλα αμπαλάρονται σε προβλέψιμα φινάλε και όλοι μένουν ευχαριστημένοι αφού κουτσοβόλεψαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί της καθημερινότητας που θα κάνει και πάλι την συνηθισμένη παρέλασή της μέσα στην μέρα τους.