Λίγες ημέρες μετά την κοινή τους συνάντηση με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου οι δύο ισχυρότεροι ίσως εκδότες της χώρας οι κύριοι Γιώργος Μπόμπολας και Σταύρος Ψυχάρης διαφωνούν δημοσίως μέσω των εντύπων τους για τις πολιτικές εξελίξεις.
Ο κ. Ψυχάρης με το κύριο άρθρο του στο χθεσινό Βήμα της Κυριακής που έχει ως τίτλο «Η λύση στις κάλπες» υποστηρίζει ότι η προσφυγή σε εκλογές είναι ο μοχλός για την υπέρβαση από το θλιβερό σήμεα σε ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Η απάντηση ήρθε από το σημερινό Εθνος δια χειρός του διευθυντή της εφημερίδας Θανάση Τσεκούρα και τιτλοφορείται με το δηλωτικό «Γιατί οι εκλογές δεν είναι λύση»
Κανείς δεν γνωρίζει αν αυτή η διαμετρικά αντίθετη προσέγγιση στις πολιτικές εξελίξεις θα επηρεάσει και πόσο τη στρατηγική του Mega στο οποίο αποτελούν και τους βασικούς μετόχους.
Τα πλήρη κείμενα των άρθρων είναι τα εξης:
Σταύρος Ψυχάρης
Η λύση στις κάλπες
Oύτε ο κ. Γ. Παπανδρέου ούτε ο κ. Αντ. Σαμαράς θέλουν εκλογές εδώ και τώρα. Ο καθένας έχει τους λόγους του, που δεν είναι άγνωστοι.
Περαιτέρω οι δύο πολιτικοί αρχηγοί είναι φανερόν ότι ΔΕΝ θέλουν συγκυβέρνηση. Ούτε προτίθενται να συμφωνήσουν στη συγκρότηση μιας κυβερνήσεως τεχνοκρατών που θα είχε οριοθετημένη αποστολή και πεπερασμένο βίον.
∆εν θέλουν, έχουν τους λόγους τους, είναι δικαίωµά τους.
Εντούτοις είναι πολλοί και γίνονται διαρκώς περισσότεροι εκείνοι που εκφράζονται υπέρ της άμεσης προσφυγής στον Λαό. Ο λόγος φυσικά δεν είναι για τους γνωστούς περιθωριακούς τύπους που γρυλίζουν εν υστερία διατελούντες καθώς βλέπουν το τρένο να φεύγει πάντοτε χωρίς αυτούς.
Τις εκλογές τις βλέπουν ως αναγκαία λύση εκείνες οι δυνάμεις που ανοιχτά υποστηρίζουν ότι απαιτούνται πολιτικές πρωτοβουλίες που θα θεραπεύσουν την ορατή αγκύλωση της σημερινής κυβερνήσεως. Ζητούν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή προσφυγή στις κάλπες.
Αυτές οι δυνάμεις, που έχουν αυξημένο αντίκρισμα στην κοινωνία, είναι ο μοχλός για την υπέρβαση από το θλιβερό σήμερα σε ένα ελπιδοφόρο Αύριο.
Θανάσης Τσεκούρας
Γιατί οι εκλογές δεν είναι λύση
Τόσο το παρελθόν όσο και το... διαφαινόμενο μέλλον δείχνουν ότι η προοπτική της εκλογικής αναμέτρησης θα οδηγήσει σε μεγέθυνση των αδιεξόδων και σε απώλεια κάθε ευκαιρίας ανάληψης πρωτοβουλιών για λύση του «ελληνικού ζητήματος».
Ενα από τα συνηθέστερα κλισέ της εποχής είναι ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Γιατί υποτίθεται ότι στα αδιέξοδα καλείται «να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός», καταφεύγουμε στη λύση των εκλογών και τα αδιέξοδα εξαφανίζονται.
Δυστυχώς για τους «εκλογολάτρες», η ανάλυση των παραμέτρων της τωρινής πολιτικής στιγμής δεν τους δικαιώνει και η Ιστορία δεν τους επιβεβαιώνει. Ας αρχίσουμε από τη δεύτερη.
Τρεις είναι οι πιο εμβληματικές καταστροφές που προέκυψαν ή επιταχύνθηκαν από πολιτικούς σχεδιασμούς και αστόχαστη προσφυγή στη «μοναδική διέξοδο» απ΄ όλα τα αδιέξοδα. Οι εκλογές τον Νοέμβριο του 1920 που «προετοίμασαν» σε λίγο χρόνο τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι εκλογές του 1946 που επιτάχυναν το βήμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Και δύο δεκαετίες αργότερα, την άνοιξη του 1967, οι εκλογές που δεν έγιναν ποτέ. Απλώς άνοιξαν τη λεωφόρο για να περάσει η «χούντα» των συνταγματαρχών. Αυτά για την Ιστορία, η οποία διδάσκει μόνο αυτούς που επιθυμούν πραγματικά κάτι να διδαχθούν...
Μήπως όμως η «ανάγνωση» της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας αναδεικνύει την αξία των εκλογών, ως βέλτιστη λύση για τα αδιέξοδα που όλοι βιώνουμε; Υπόθεση εργασίας: η χώρα οδηγείται σε εκλογές τον προσεχή Νοέμβριο ή Δεκέμβριο. Μόνο τυφλοί δεν μπορούν να προβλέψουν τα αυτονόητα επερχόμενα.
Ακόμη και αν τις κερδίσει η ΝΔ, τα εκλογικά ποσοστά της νίκης της, σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες δημοσκοπήσεις, δεν προσεγγίζουν καν το «κατώφλι» της αυτοδυναμίας.
Η νίκη της ΝΔ θα είναι «μικροσκοπική» και το κόμμα θα είναι υποχρεωμένο να αναζητήσει συμμάχους για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Ομως η Ν.Δ. αυτοκαθορίζεται ως «κόμμα ανάδελφον», με κομμένες τις γέφυρες συνεννόησης τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος.
Αποτέλεσμα: η σκυτάλη των «διερευνητικών εντολών» πολύ γρήγορα θα έφευγε από τα χέρια του Α. Σαμαρά. Θα πήγαινε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, σε ένα κόμμα πιθανότατα βαρύτατα τραυματισμένο από το εκλογικό αποτέλεσμα, άρα με μηδενικές πιθανότητες συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας.
Η επομένη των εκλογών θα ήταν μια χειρότερη μέρα από την προηγουμένη υπό την οπτική του εθνικού συμφέροντος της χώρας και του δημοσίου συμφέροντος των πολιτών. Γιατί θα οδηγούσαν νομοτελειακά σε μεγαλύτερη πολιτική κρίση και συνθήκες ακυβερνησίας, δηλ. σε μεγέθυνση των αδιεξόδων.
Και όλα αυτά στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί υπάρχει και μία προϋπόθεση, την οποία αποσιωπούν σκοπίμως οι «εκλογολάτρες»: ότι η χώρα δεν θα "σκάσει" πριν φτάσουμε στην ημερομηνία των εκλογών, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου. Είτε γιατί ο "διεθνής παράγοντας" θα αποφασίσει τελεσίδικα ότι δεν διαθέτουμε ως κοινωνία τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες επιβίωσης και θα μας εγκαταλείψει. Είτε γιατί η όξυνση του κοινωνικού πεδίου και το εκρηκτικό απόθεμα οργής που έχει σωρευθεί στην κοινωνία θα οδηγήσουν σε καταστάσεις εκτός ελέγχου.
Αν λοιπόν οι εκλογές δεν είναι λύση, τότε τι κάνουμε; Eίναι ορατό και διά γυμνού οφθαλμού ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει την ευρύτερη πολιτική νομιμοποίηση που απαιτείται για να λάβει μόνη της τις μεγάλες αποφάσεις που χρειάζονται για τη διάσωση της χώρας. Επιπλέον είναι κοινό μυστικό ότι αρκετοί υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος θέλουν τις εκλογές, όχι ως διέξοδο, αλλά ως ευκαιρία διαφυγής από το κόστος της διακυβέρνησης. Για να σταματήσουν να «πίνουν το πικρό ποτήρι»...
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Αν η Ε.Ε. τολμήσει να λάβει σύντομα γενναίες αποφάσεις για τη μακροπρόθεσμη διαχείριση του «ελληνικού ζητήματος» και την κρίση του ευρώ, τότε η σκυτάλη των πρωτοβουλιών θα ξαναγυρίσει στο εσωτερικό της χώρας. Κατ' αρχάς στα χέρια της κυβέρνησης και του Γ. Παπανδρέου. Επίσης όμως και στα χέρια της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος. Λύσεις χωρίς την περιπέτεια των εκλογών, μέσα από την υπάρχουσα Βουλή υπάρχουν. Απαιτείται όμως σοβαρότητα, ευθύνη, συναίσθηση της κατάστασης, υπέρβαση των κομματικών φανατισμών, σχέδιο και ικανοί άνθρωποι στους κατάλληλους ρόλους.
Ελπίζουμε όλοι να φανούν αντάξιοι των περιπτώσεων. Γιατί και ο κατάλογος των χαμένων ευκαιριών δεν είναι ανεξάντλητος...