Πριν μερικές ημέρες μια είδηση από την Ρωσία έκανε το γύρω του κόσμου. Ένα μοιραίο λάθος, που είχε γίνει 12 χρόνια πριν σε κάποιο μαιευτήριο της ορεινής πόλης Κόπεϊσκ, άλλαξε για πάντα τις ζωές δύο κοριτσιών. Τα βρέφη είχαν δοθεί αμέσως μετά τη γέννηση τους σε λάθος μητέρες και έτσι, για όλα αυτά τα χρόνια και μέχρι ένα τεστ DNA να αποκαλύψει την αλήθεια, η μια μεγάλωνε χωρίς να το γνωρίζει το παιδί της άλλης. Η Γιούλια Μπελγιάεβα, η μια από τις δύο μητέρες, την πρώτη φορά που αντίκρισε τη βιολογική της κόρη έμεινε έκπληκτη από το πόσο έμοιαζε στην ίδια. Ωστόσο, στη συνέντευξη που έδωσε λίγο καιρό αργότερα, δήλωσε πως ακόμη και αν η κόρη της, θέλοντας να την ευχαριστήσει, την αποκαλεί κάποιες φορές "μητέρα", η ίδια γνωρίζει καλά πως για το παιδί είναι μια ξένη. Σήμερα τα κορίτσια συνεχίζουν να ζουν με τις οικογένειες που τα μεγάλωσαν, αφού και τα δύο δήλωσαν κατηγορηματικά από την αρχή, πως δεν θέλουν να τις αποχωριστούν.
Το περιστατικό αυτό, όσο σπάνιο και αν ακούγεται, στην πραγματικότητα είναι ένα από τα πολλά που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Μερικά χρόνια πριν ένα ρώσικο δικαστήριο είχε αποφασίσει για ένα παρόμοιο γεγονός, πως δύο -μόλις δύο χρονών- αγόρια έπρεπε να επιστρέψουν στους βιολογικούς τους γονείς. Την ίδια στιγμή ,το αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο ABC Family παρουσιάζει τη βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα επιτυχημένη σειρά "Switched at Birth", με θέμα τη ζωή δύο έφηβων κοριτσιών που, από ένα λάθος του μαιευτηρίου, μεγαλώνουν μακριά από τους βιολογικούς τους γονείς.
Πώς μπορεί όμως κανείς στην πραγματικότητα να εξηγήσει μια μέρα σε ένα παιδί πως οι γονείς του, απλά δεν είναι γονείς του; Πώς μπορεί να πάψει να αγαπά κάποιος ένα παιδί που για χρόνια θεωρούσε δικό του, και στη θέση του να βάλει κάποιο άλλο; Και ποιούς γονείς διαλέγει να έχει κοντά του ένα παιδί, τους βιολογικούς –που δεν γνώρισε- ή αυτούς που το μεγάλωσαν δίνοντας του ζεστασιά, φροντίδα και αγάπη;
Τα βιώματα του καθενός, είναι αυτά που αναμφισβήτητα καθορίζουν τη στάση του απέναντι σε αυτό το ευαίσθητο θέμα. Μια γυναίκα που ακόμη δεν είναι μητέρα και λαχταρά ένα παιδί, πιθανότατα να δυσκολεύεται να φανταστεί, πως η αγάπη για το παιδί που μια μέρα η ίδια θα γεννήσει, μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Το ίδιο ίσως αισθάνεται και ο γονιός που στο πρόσωπο, στις κινήσεις, στις συνήθειες του παιδιού του, αναγνωρίζει καθημερινά κομμάτια του εαυτού του ή του συντρόφου του.
Αν όμως ρωτήσει κανείς γονείς που υιοθέτησαν παιδιά και τα μεγάλωσαν δίνοντας τους όλη τους την αγάπη, ή ακόμη περισσότερο, αν ρωτήσει τα ίδια τα παιδιά, θα πάρει μια άλλη απάντηση. Ένας ενήλικας που μεγάλωσε το βιολογικό παιδί του/της συντρόφου του, σαν να ήταν δικό του παιδί, επίσης θα απαντήσει διαφορετικά. Ένα παιδί που μεγάλωσε ευτυχισμένο με ανθρώπους, που μαζί τους δεν ενώνεται με δεσμούς αίματος, θα έχει επίσης μια απάντηση άλλη. Και η απάντηση αυτή είναι, πως η γονική αγάπη κάποιες φορές δεν είναι θέμα γονιδίων. Συχνά μάλιστα μπορεί να είναι ασύγκριτα δυνατότερη από αυτά.