Ο Ρόμπερτ Ρέιτς δεν είναι μια ακόμη περίπτωση καθηγητή από την άλλη άκρη του Ατλαντικού που ξιφουλκεί αδιακρίτως κατά της λιτότητας που προσπαθούν να επιβάλουν οι Ευρωπαίοι δανειστές στην Ελλάδα.
Ο καθηγητής του φημισμένου Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ έχει ασχοληθεί με την κυβερνητική σε πρακτικό επίπεδο, καθώς ήταν μέλος της κυβέρνησης Κλίντον στον τομέα της εργασίας. Η επιδραστικότητα των απόψεών του (έτσι όπως έχει εκτεθεί σε 14 βιβλία που έχει εκδώσει και έχουν γίνει ανάρπαστα), οδήγησε το περιοδικό Time να τον τοποθετήσει στους 10 πιο επιτυχημένους κυβερνητικούς αξιωματούχους του 20ου αιώνα.
Μέσω του νέου του βιβλίοτυ «Saving Capitalism: For thw Many, Not the Few» (σ.σ.: «Σώζοντας τον Καπιταλισμό: Για τους Πολλούς, Όχι για τους Λίγους», καταφέρεται εναντίον των Ρεπουμπλικανών που ζητούν να υπάρξουν δραστικές λύσεις στο έλλειμμα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού και το δημόσιο χρέος. Η ρητορική τους περικλείει προτάσεις κατά της κοινωνικής ασφάλισης και της ιατροφαρμακευτικής «ομηρίας» στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ.
Με αφορμή αυτού του είδους τις λογικές, ο Ρέιτς προβαίνει σε μια ανάλυση που περιλαμβάνει άμεσα την Ελλάδα, καθώς θέλοντας να αποκρούσει αυτού του είδους τις αντιλαϊκές λύσεις, εκθέτει τα τρία λάθη που κατά τη γνώμη του κάνουν οι δανειστές έναντι της Ελλάδας.
Ο Ρέιτς, βεβαίως, έχει ως στόχο της κριτικής του τις ακραίες φωνές μέσα στις ΗΠΑ, αλλά επί της ουσίας καταφέρεται εναντίον όλων των πολιτικών που προάγουν τη λιτότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που οδηγεί αναπόδραστα στην Ελλάδα: «Ο λόγος που η οικονομική λιτότητα είναι μια συνταγή που οδηγεί στην καταστροφή, φαίνεται στην περίπτωση της Ελλάδας. Οι πιστωτές και οι θεσμοί ανησυχούν για το ελληνικό χρέος και ζητούν τη μείωση των δαπανών, κάτι που οδηγεί σε μια τεράστια οικονομική ύφεση, σε μείωση των φορολογικών εσόδων, και σε μια χειρότερη κρίση χρέους», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τα τρία «κοινά» λάθη που κάνουν οι θιασώτες της λιτότητας, κατά τον Ρέιτς, είναι τα εξής:
Πρώτον: Οι αριθμοί του ελλείμματος και του χρέους δεν έχουν νόημα από μόνοι τους. Θα πρέπει να θεωρούνται ως ποσοστό της εθνικής οικονομίας. Ο λόγος είναι κρίσιμος. Εφ 'όσον το ετήσιο έλλειμμα συνεχίζει να μειώνεται ως ποσοστό της εθνικής οικονομίας, μπορούμε να πληρώσουν πιο εύκολα ό, τι χρωστάμε.
Δεύτερον: Όταν πολλοί άνθρωποι είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, χρειάζονται περισσότερες κρατικές δαπάνες για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Και οι άνθρωποι σε αυτές τις θέσεις εργασίας θα δημιουργήσουν πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας όταν ξοδεύουν τον μισθός τους, αυξάνοντας τα φορολογικά έσοδα και επιτρέποντας το έλλειμμα να συρρικνωθεί σε ποσοστό. Εάν μια κυβέρνηση προχωρήσει σε περικοπές δαπανών, όταν πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να είναι άνεργοι, προκαλεί επιβράδυνση της οικονομίας ή ακόμα και συρρίκνωση, γεγονός που μεγεθύνει το έλλειμμα σε ποσοστό του ΑΕΠ.
Τρίτον: Το έλλειμμα δαπανών σε επενδύσεις, όπως η εκπαίδευση και οι υποδομές, είναι διαφορετικό από ό, τι άλλες μορφές δαπανών, επειδή προάγουν την παραγωγικότητα και τη μελλοντική οικονομική ανάπτυξη. Εάν η πιθανή απόδοση μιας επένδυσης υπερβαίνει το κόστος δανεισμού, τότε αυτή θα πρέπει να γίνει.
Για να καταλήξει: «Κρατήστε αυτές τις τρεις βασικές αρχές κατά νου και δεν θα πλανηθείτε ξανά από την τρομοκρατική τακτική των γερακιών της λιτότητας. Να γιατί πρέπει να αυξήσουμε τις δαπάνες και όχι να τις μειώσουμε, γιατί πρέπει να δώσουμε δουλειά σε περισσότερο κόσμο και ποντάρουμε σε επενδύσεις που έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση και τις υποδομές».