Γιατί η «Διάσωση» είναι η καλύτερη ταινία των τελευταίων ετών [εικόνες & βίντεο]

Η νέα ταινία του Σερ Ρίντλεϊ Σκοτ, κυκλοφόρησε μόλις λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση της NASA για ανακάλυψη νερού στον Αρη.

Ευτυχής σύμπτωση ή πανέξυπνο διαφημιστικό κόλπο; Οποια κι αν είναι η αλήθεια, η «Διάσωση» είναι αδιαμφισβήτητα η καλύτερη scifi ταινία των τελευταίων χρόνων.

Με εξαιρετικό σενάριο, υποκριτική και φαντασμαγορικά ειδικά εφέ πρόκειται για την new age έκδοση του Ροβινσώνα Κρούσου με αρκετά και ακριβή επιστημονικά στοιχεία.

Ο Ματ Ντέιμον παίζει τον αστροναύτη Μαρκ Γουέιτνι, ο οποίος συμμετέχει στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Αρη, ωστόσο μετά από μία τρομακτική καταιγίδα, θεωρείται νεκρός και το πλήρωμα τον εγκαταλείπει βιαστικά.

Ομως ο Μαρκ είναι ακόμα ζωντανός και έχοντας ελάχιστες προμήθειες που του φτάνουν μόνο για λίγες εβδομάδες, είναι καταδικασμένος να περιμένει την επόμενη αποστολή στον Αρη, που δεν πρόκειται να έρθει νωρίτερα από 4 χρόνια.

Παρά την περίπλοκη αστρονομική ορολογία που σε κάποια σημεία της ταινίας μπερδεύει τους λιγότερο μυημένους θεατές, η ταινία έχει πραγματικά επιστημονικό ενδιαφέρον και έξυπνες ιδέες.

Ο ναυαγός του διαστήματος, εκτός από πολυμήχανος είναι επίσης και ένας ικανότατος βοτανολόγος και πειραματίζεται με τις καλλιέργειες τροφίμων χρησιμοποιώντας οργανικό λίπασμα στο φαινομενικά άγονο έδαφος του Αρη, κρατώντας παράλληλα video logs για την επιμόρφωση των επόμενων γενεών.

Εν τω μεταξύ, πίσω στη γη, η NASA ανακαλύπτει ότι ο ήρωας μας είναι ακόμα ζωντανός και σχεδιάζει μία αποστολή διάσωσης στην οποία ωστόσο εμπλέκονται τεχνικά κωλύματα, πολιτικά παιχνίδια και ηθικά διλήμματα, όπως ίσως θα συνέβαινε πραγματικά στη NASA στην προσπάθεια αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων. Τελικά η NASA σκέφτεται να ζητήσει βοήθεια από τους Κινέζους (ένα χρήσιμο κόλπο για την προώθηση της ταινίας στην Ανατολή).

Και όσο αυτά διαδραματίζονται στη Γη, ψηλά στα αστέρια, η ομάδα του Μαρκ που έχει επίσης μάθει ότι τον άφησε πίσω ζωντανό, βρίσκεται σε δίλημμα: Να αφήσουν τη ΝΑSA να αναλάβει, ή να ρισκάρουν το ταξίδι επιστροφής τους για να γυρίσουν να τον πάρουν;

Ασχετα ωστόσο με το τι συμβαίνει στη Γη ή στο διαστημόπλοιο, η ταινία είναι η ιστορία του Μαρκ στην απόλυτη ερημιά του κόκκινου πλανήτη και ο Ντέιμον δίνει μία πραγματικά διαστημική ερμηνεία, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να αναγνωριστεί από την Ακαδημία των Οσκαρ.

Και ο Σκοτ όμως αξίζει βραβείο, αφού έχοντας ήδη το Alien και το Blade Runner στο ενεργητικό του, είναι εκπαιδευμένος στις ταινίες sci-fi (άσχετα αν πάτωσε το 2012 με το Prometheus).

Η ταινία, αν λάβουμε υπόψιν την εμπορική επιτυχία που είχε το ομώνυμο μυθιστόρημα του Αντι Βέιρ, το έξυπνο σενάριο του Ντριου Γκόνταρντ και το υπέροχο (αν και μερικές φορές προβλέψιμο- ναι, περιλαμβάνει το «Starman» του Bowie) soundtrack, σηματοδοτεί μια νέα εποχή για το είδος scifi.

Ωστόσο δεν είναι όλα ιδανικά στην ταινία. Για παράδειγμα, η NASA υπόπτως στελεχώνεται από πανέμορφες γυναίκες και άνδρες και παρόλο που όλοι βρίσκονται στο διαστημικό σκάφος για μήνες δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή σχέση μεταξύ τους.

Ακόμη και ο χαρακτήρας του Μαρκ -τον οποίο ωστόσο ερμηνεύει εκπληκτικά ο Ντέιμον- φαίνεται εξωπραγματικά ηρωικός και δεν παρουσιάζει την παραμικρή απόγνωση ή συγκίνηση σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι το πρώτο ανθρώπινο ον ολομόναχο στον Κόκκινο Πλανήτη και πιθανότατα θα πεθάνει εκεί.

Παρόλαυτα από επιστημονικής άποψης η ταινία είναι αρκετά ακριβής και ενδιαφέρουσα με εκπληκτικά εφέ και όλα αυτά τα στοιχεία την κάνουν μία καλή επιλογή για κινηματογράφο και ίσως μία ματιά στο μέλλον των αστρικών ταξιδιών.