Αυτή είναι η φωτογραφία που τράβηξε ο Τζον Χόπκερ την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Μία ομάδα Νεοϋρκέζων λιάζεται συζητώντας σε ένα πάρκο του Μπρούκλιν. Από πίσω τους φαίνεται το τεράστιο σύννεφο καπνού και σκόνης από τους δίδυμους πύργους του Μανχάταν μετά το τρομοκρατικό χτύπημα που στοίχισε τη ζωή 3.000 ανθρώπων.
Ο Χόπκερ, φωτογράφος του περιοδικού Magnum έκρυβε τη φωτογραφία από τη δημοσιότητα μέχρι το 2006. Η δημοσίευση της φωτογραφίας έγινε η αιτία για μία μεγάλη αντιπαράθεση. «Οι νεαροί της φωτογραφίας του κυρίου Χόπκερ δεν είναι απαραίτητα άκαρδοι. Είναι απλώς Αμερικάνοι.» έγραψε στους New York Times o Φρανκ Ριτς.
Άμεσα του απάντησε ο Γουώλτερ Σίπσερ, που αναγνώρισε τον εαυτό του στα δεξιά της φωτογραφίας λέγοντας πως αυτός και η κοπέλα του βρίσκονταν «σε βαθειά κατάσταση σοκ και καχυποψίας» και παραπονέθηκε για τη χρήση της φωτογραφίας χωρίς την άδειά του.
Στις μέρες μας, το νοήμα της φωτογραφίας δεν έχει να κάνει τόσο με την κριτική μεμονωμένων ατόμων. Είναι μία φωτογραφία που σχετίζεται με την ιστορία και τη μνήμη. Είναι μία εικόνα που έχει συλλάβει μία μεγάλη αλήθεια σχετική με όλα τα ιστορικά γεγονότα: Η ζωή δεν σταματά εξ' αιτίας μιας μάχης ή τρομοκρατικού χτυπήματος που συμβαίνει κάπου κοντά.
Οι μνήμες ξεθωριάζουν γρήγορα. Οι άνθρωποι στη φωτογραφία είμαστε εμείς. Οι δικιές μας ζωές συνέχισαν, απομακρυσμένες από την τραγωδία που συνέβη τότε και από αυτήν που ακολούθησε στο Αφγανιστάν. Για να νιώσει πλέον κανείς την θλίψη, πρέπει να δει ένα ντοκιμανταίρ και μετά να αλλάξει το κανάλι σε κάτι πιο ευχάριστο. Είτε γιατί είναι τραγικό το να χυθεί τόσο αίμα στο όνομα αυτής της καταστροφής, είτε γιατί το άλλαγμα καναλιών είναι απλά αυτό που κάνουν οι άνθρωποι.