Σε μια προεκλογική περίοδο που οι συζητήσεις έχουν γενικό χαρακτήρα, ασαφές περιεχόμενο και επικεντρώνονται σε «πολλά και σοφά», από κάποιους «ξεχάστηκε» μια σοβαρή πτυχή της καθημερινότητας του πολίτη.
Ξεχάστηκε πώς είναι, να συναλλάσσεσαι με το δημόσιο, να φορολογείσαι για τη λειτουργία του , αλλά και πως είναι να δουλεύεις στο Δημόσιο.
Επειδή αυτά που λέγονται είναι ενίοτε περιπτωσιολογικά, δεν θα αναλωθώ στο να «στήσω στον τοίχο» τον δημόσιο υπάλληλο.
Πόσω μάλλον όταν, μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, υπάρχει κι αυτός που έχει εμπειρία και γνώσεις, δεν φοβάται να αξιολογηθεί, πιστεύει στην ουσιαστική προσφορά και δουλεύει για ένα κράτος δικαίου.
Ηδη το Ποτάμι στο πρόσωπο του Παναγιώτη Καρκατσούλη τιμά αυτούς τους ανθρώπους. .
Θα σταθώ όμως στην περίπτωση του πρώην υποψηφίου που πρέπει να «τακτοποιηθεί» σε θέση ευθύνης. Ακόμα χειρότερα, του πολιτικού που ‘δίνει την μάχη’ με απώτερο στόχο ακριβώς αυτή την τακτοποίηση. Εκεί προβληματίζομαι.
Εκτός από τη θέση στον κομματικό σωλήνα, τι άλλο διαθέτει; Έχει γνώση του αντικειμένου για το οποίο ανέλαβε υψηλό αξίωμα;
Ακόμη και αν διαθέτει περγαμηνές, αυτές έχουν αντίκρισμα; ‘H μήπως έχει «επωφεληθεί» από την πληθώρα των πτυχίων που εξασφαλίζουν κομματικοί του φίλοι;
Εργάζεται για ένα κράτος δικαίου;
Ενδιαφέρεται για την άμεση εξυπηρέτηση του κάθε πολίτη; Για την ίδρυση και εύρυθμη λειτουργία μιας επιχείρησης;
Για την ποιοτική παροχή υπηρεσιών υγείας, παιδείας και άλλων κοινωνικών αγαθών;
‘Η μήπως έχει «δουλείες» που δεν του επιτρέπουν να λειτουργεί με ανεξαρτησία, αμεροληψία, λογοδοσία και μόνο για το δημόσιο συμφέρον;
Διοικεί αξιοποιώντας τα ουσιαστικά προσόντα του κάθε υπαλλήλου; Η μήπως μέσα από το «διαίρει και βασίλευε», συνεργάζεται με υπαλλήλους που «μπορούν να κάνουν εκπτώσεις» στην εφαρμογή των κανόνων και βάζει στο «ψυγείο» κομματικούς εχθρούς ή «επικίνδυνους» υπαλλήλους επειδή λειτουργούν με επαγγελματική ευσυνειδησία;
Σε μια υγιή δημοκρατία, χρειάζεται να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της κακοδιοίκησης στο δημόσιο. Χρειάζεται να ενισχύσουμε την πίστη των πολιτών σε ένα κοινό μέλλον που περιέχει όραμα και δημιουργικότητα.
Γι’ αυτό χρειάζεται να ξεκινήσουμε από εκεί που «βρωμάει το ψάρι». Χρειαζόμαστε διοικήσεις που αναλαμβάνουν θέσεις αξιοκρατικά. Ενθαρρύνουν την ανάπτυξη του «ταλέντου» και της πρωτοβουλίας στους υπαλλήλους.
Λειτουργούν με υπευθυνότητα και λογοδοτούν. Δεσμεύονται για την υλοποίηση των στόχων. Στηρίζουν την ανάπτυξη και χρήση τεχνολογιών.
Διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον και μέσα από την ασφάλεια των πληροφοριακών υποδομών και των στοιχείων.
Λαμβάνουν αποφάσεις, σχεδιάζουν και παρακολουθούν την υλοποίηση των ενεργειών τους βασιζόμενοι σε αξιόπιστα στοιχεία.
Σέβονται το κάθε ευρώ του Έλληνα φορολογούμενου. Δίνουν έμφαση στη δημιουργία αποτελέσματος προς όφελος του πολίτη.
Όμως αυτά δεν είναι εύκολα. Εκτός από πολιτική βούληση και προσήλωση, χρειάζεται η διάθεση να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν και να αποβάλλουμε γρήγορα τους προβληματικούς τρόπους λειτουργίας που μας έφεραν μέχρι εδώ.
*Της Μαρίας Νταλιάνη
Υποψήφια με το Ποτάμι στην Α’ Αθήνας