Με το «Γλωσσάριο της κωλοτούμπας», και συγκεκριμένα με τη λέξη «διακύβευμα» που χρησιμοποιεί ο Αλέξης Τσίπρας τα βάζει ο πρώην υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος, με άρθρο στο προσωπικό του ιστολόγιο.
Γράφει ο κ. Πάγκαλος:
Κατά καιρούς εμφανίζεται ως κομήτης μια εξεζητημένη λέξη από τον απέραντο θησαυρό εννοιών, που διαθέτει η υπέροχη ελληνική γλώσσα. Αντικαθιστά άλλες απλούστερες και συνήθως έχει σύντομο βίο. Είναι μια διαδικασία, που την παρακολουθώ με ενδιαφέρον και την προτιμώ από την αντίστροφη αντικατάσταση πολλών συνθέτων εννοιών από μια απλοποίηση συνήθως εισαγόμενη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η βλακώδης υιοθέτηση από το πολιτικό και επικοινωνιακό μας κατεστημένο, που ως γνωστόν είναι ημιαναλφάβητο, του λατινικής προέλευσης απλοποιητικού όρου «contra». Βαθμιαία αντικατέστησε και εξαφάνισε λέξεις που είχαν η καθεμιά την ιστορία της και κάποια απόχρωση όπως: διένεξη, διαφωνία, διαπληκτισμός, αντιπαράθεση, διχογνωμία, αντίθεση κ.ο.κ. Εδώ και χρόνια, όλες αυτές οι πλουσιοπάροχες σε έννοια λέξεις έχουν συλλήβδην αντικατασταθεί από την κόντρα.
Παλιά, όταν ένας φιλόδοξος πολιτικός ή δημοσιογράφος ήθελε να περάσει στην πρώτη γραμμή, πρότεινε συνταγματική αναθεώρηση. Συνήθως έβρισκε ευήκοα ώτα στην ίδια τη βουλή ή από όμοιούς του, που ψοφούσαν για διάκριση και πάντα από το λόμπυ των συνταγματολόγων, που εκ των πραγμάτων ήταν οι ειδικοί επί του θέματος. Αν πας σε ένα χασάπη και τον ρωτήσεις: «Τι να φάμε σήμερα;» είναι πολύ πιθανότερο να σου προτείνει κάποιο φιλέτο ή μπουτάκι αρνίσιο, παρά συναγρίδα ή φρεσκότατο γαύρο. Έτσι και οι συνταγματολόγοι – που κατά κάποιον παλιό μαχόμενο δικηγόρο που γνώριζα, ήταν αυτοί, που δεν μπορούσαν ποτέ να μάθουν Δικονομία – ενθουσιάζονταν βλέποντας στάδιο δόξης λαμπρό. Από τη μεταπολίτευση έγιναν κάμποσες αναθεωρήσεις ή συζητήσεις τέτοιου είδους. Τα βασικά θέματα της πολιτείας δεν τολμήσαμε ποτέ να τα αγγίξουμε. Έτσι, το πολιτικό και επικοινωνιακό κατεστημένο, με προεξάρχοντες τους συνταγματολόγους, οδήγησε το πολιτικό σύστημα σε σήψη και σε διάλυση. Οδηγηθήκαμε, λοιπόν, στην ανάγκη «διακυβεύματος»;
Φαντάζομαι ότι όλοι όσοι μας διαβάζουν έχουν παίξει κάποτε στη ζωή τους τάβλι ή οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι προϋποθέτει ζάρια όπως monopolyή μπαρμπούτι. Ας αναπολήσουμε τέτοιες στιγμές. Ο παίκτης κινεί νευρικά μέσα στη χούφτα του τους κύβους και με ένα απότομο σπάσιμο του χεριού τους εκσφενδονίζει πάνω στη συμφωνημένη επιφάνεια. Το αποτέλεσμα, που προκύπτει, είναι προφανώς τυχαίο. Μπορεί να φέρεις θριαμβευτικά δυο εξάρες ή ντόρτια ή να αναγκαστείς στο ταπεινό ασσόδυο.
Να υποθέσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο υπερασπίστηκε ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του την οικονομική ανάπτυξη της χώρας στην πρόσφατη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας της ευρωζώνης; Να υποθέσουμε ότι τα έπαιξε όλα στα ζάρια; Αν κάτι τέτοιο δε συνέβη και η στάση τους ήταν αντικείμενο σχεδιασμού και εκτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων και προσπάθειας οικοδόμησης συμμαχιών, τότε τι νόημα έχει η χρησιμοποίηση του όρου διακύβευμα στην εκ των υστέρων περιγραφή των γεγονότων;
Το παιδί μπήκε μόνο του με τα δύο εξάσφαιρά του ξεκούμπωτα και ένα τσιγάρο μισοσβησμένο να κρέμεται στην άκρη των χειλιών του και βάδισε ατρόμητα προς το μπαρ κοιτάζοντας με το ατσάλινο βλέμμα του το επίφοβο κοινό του BarSaloon «Euro»; Ή πέρασε τις ώρες του στο πρώτο πάτωμα στην αγκαλιά της θείας Άνγκελας, που ντυμένη με δαντέλες Βαυαρίας, τον γαργαλούσε μέχρι να υποκύψει; Ως πότε πια οι παλικαρισμοί και τα διακυβεύματα;
Τώρα, που ο Λαφαζάνης βρήκε επιτέλους ταξί για το Νομισματοκοπείον, δεν κάνουμε και καμιά δουλειά; Ο κόσμος υποφέρει.