Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε με μια φράση το πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία τη δεδομένη στιγμή, αυτή που μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα θα ήταν «ολικη επαναφορά» του Σοσιαλιστικού Κόμματος.Σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια στην ουσία μονοπωλείται από το συντηρητικό κόμμα, οι Σοσιαλιστές κατάφεραν να δώσουν αυτό που οι αγγλοσάξονες θα χαρακτήριζαν ως «a complete breath of fresh air».
Αφενός, η χρονική συγκυρία επιτρέπει στην Αριστερά να έχει βάσιμες ελπίδες οτι στις εκλογές του Απριλίου-Μαΐου, η ανατροπή των Συντηρητικών είναι ένας απολύτως εφικτός στόχος . Αφετέρου, το πλέον σημαντικότερο γεγονός, είναι οτι η πολιτική ατζέντα στη χώρα έχει περάσει στα χέρια των Σοσιαλιστών. Με την κίνησή τους για απευθείας ανάδειξη του προεδρικού υποψηφίου, οι Σοσιαλιστές κατάφεραν να δώσουν ένα κλίμα ενότητας, εξωστρέφειας και να απομακρύνουν τα φώτα από την πολύκροτη υπόθεση του Ντομινίκ Στρος Καν.
Η Κάρλα δε γεννά... ποσοστά
Στο στρατόπεδο των Συντηρητικών πάλι, ούτε καν η γέννα της Κάρλα Μπρούνι δεν είναι σε θέση να τραβήξει τα βλέμματα του γαλλικού κοινού ή να μειώσει τη φθορά του Νικολά Σαρκοζί. Ο Γάλλος πρόεδρος, δεν είναι σε θέση να ανακάμψει δημοσκοπικά καθώς οι Γάλλοι του χρεώνουν πολλά, από τον χειρισμό της οικονομικής κρίσης μέχρι τις σχέσεις με τη Γερμανία.
Ετσι, όλοι εκείνοι που ήθελαν να δούν το Νικολά Σαρκοζί κατάφερε με ένα τρόπο να μοιάσει στο Ναπολέοντα. Όχι όμως τον Μέγα, αλλά τον ανηψιό του, τον Ναπολέοντα τον 3ο, ο οποίος έμεινε στο υποσυνείδητο των Γάλλων ως ο υπεύθυνος για την καταστροφική ήττα από τους Πρώσους στον πόλεμο του 1870-71.
Ολάντ: Ο «φρέσκος»
Από την άλλη, ο Φρανσουά Ολάντ, παρά το γεγονός οτι δεν έχει ποτέ αναλάβει υπουργείο ή κάποια κεντρική θέση στη γαλλική πολιτική σκηνή, φαντάζει πιο «φρέσκος» από οποιονδήποτε άλλο. Η ειρωνία για τους Συντηρητικούς, είναι οτι ακόμα και τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιήσουν για να αποδομήσουν τον Ολάντ, τους τα έχουν προσφέρει οι ..ίδιοι οι Σοσιαλιστές. Αυτό επιβεβαιώνει με ένα τρόπο την «ολική επαναφορά» τους στην γαλλική πολιτική.
Ο Ολάντ μπορεί να χαρακτηρίστηκε απο την Μαρτίν Ομπρί ως «μαλθακή Αριστερά», ωστόσο η δυναμική που απέκτησε σε συνδυασμό με τις ρεαλιστικές πολιτικές του προτάσεις και την κόπωση των Γάλλων από 17 χρόνια συντηρητικής διακυβέρνησης ,του δίνουν, εκτός απροόπτων, τον «αέρα» του νικητή.
Εκλογές σε μια Γαλλία χωρίς βηματισμό
Όλα αυτά σε μια Γαλλία που φαντάζει σήμερα σκια του εαυτού της. Παρά τις μεταρρυθμίσεις και την περιστολή του κοινωνικού κράτους, οι Γάλλοι δεν έχουν πείσει τις αγορές για την ανθεκτικότητά τους σε δημοσιονομικό επίπεδο. Αυτό, έχει οδηγήσει τη χώρα σχεδόν σε μια «άνευ όρων» παράδοση στις γερμανικές θέσεις σε ότι αφορά την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Το 1835, ο Αλέξις ντε Τοκβίλ, έγραφε μεταξύ άλλων στο -κλασσικό πλέον-εγχειρίδιο πολιτικής σκέψης του, «η Δημοκρατία στην Αμερική», πως το μοναδικό που έχουν κοινό η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός είναι μια λέξη: η ισότητα. Η διαφορά μεταξύ των δύο συστημάτων, επεσήμενε ο Τοκβίλ, ήταν πως το μεν πρώτο διεκδικούσε την ισότητα μέσα από την ελευθερία ενώ το δεύτερο μέσα από την καταπίεση.
Η ιστορία παίζει καμιά φορά περίεργα παιχνίδια σε επίπεδο συμβολισμών και συμπτώσεων. Σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, ο σοσιαλισμός στην πατρίδα του Τοκβίλ έχει εγκαταλείψει ανεπιστρεπτί την επαναστατικότητά του (ακόμα και σε επίπεδο διακηρύξεων) και το Σοσιαλιστικό κόμμα, εμπνέεται από τις αμερικανικές προκριματικές εκλογές για να δώσει ένα στίγμα ανανέωσης σε ένα πολιτικό σκηνικό που μοιάζει καθηλωμένο και ανύμπορο. Το ενδιαφέρον είναι οτι φαίνεται να το πετυχαίνει.