Μέσα στο ψυχιατρείο: Μια κοπέλα φωτογραφίζεται μετά από απόπειρα αυτοκτονίας [εικόνες]

Εντονο, σκληρό, μα άκρως αληθινό. Οι φωτογραφίες της Laura Hospes αποκαλύπτουν πώς είναι μια νεαρή κοπέλα μετά την απόπειρα αυτοκτονίας. Σε μαυρόασπρο καρέ, μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις.

Η Laura μέσα από το project της UCP-UMCG, που είναι το όνομα του ψυχιατρείου της, θέλει να θυμίσει στους ανθρώπους πως δεν είναι μόνοι αλλά και να δείξει στον κόσμο που δεν έχει ιδέα πως είναι ένα ψυχιατρείο πίσω από τις κλειστές πόρτες.

«Ημουν 20 χρονών, σπούδαζα φωτογραφία και, όπως λένε, ζούσα τη ζωή στο έπακρο. Αλλά αυτός δεν ήταν ο αληθινός μου εαυτός. Στην πραγματικότητα, προσπαθούσα να βάλω τέλος στη ζωή μου, να σταματήσω τον πόλεμο μέσα στο κεφάλι μου. Επασχα από διατροφικές διαταραχές για μερικά χρόνια», γράφει στο blog της.

«Μετά από εντατική θεραπεία, έγινα καλά και μπορούσα να επιστρέψω στις σπουδές μου. Ενα χρόνο μετά, ωστόσο, έπρεπε να αποδεχθώ πως η νοητική μου υγεία ήταν ακόμα σε τραγική κατάσταση και έψαξα για άλλον ψυχοθεραπευτή. Με αυτόν τον ιατρό, που νόμιζε πως ακόμα πάσχω από διατροφικές διαταραχές, επιβίωσα μαζί με την κλονισμένη μου υγεία για περίπου ένα χρόνο», σημειώνει και συνεχίζει:

«Ενα πρωινό, λοιπόν, αποφάσισα να πω αντίο στη γάτα μου και έπεσα να "κοιμηθώ" για τα καλά. Αυτό τουλάχιστον ευχόμουν».

«Ωστόσο, ξύπνησα στο νοσοκομείο και παραδέχτηκα τι έκανα σε μια συνεδρία μετά από την ανάρρωσή μου».

«Την πρώτη μέρα έκανα ένα πορτρέτο μου, όπως τότε που ένιωθα μόνη, δυστυχισμένη και θυμωμένη. Ενιωσα ανακούφιση. Η κάμερα μου ήταν στο διαμέρισμά μου, έτσι χρησιμοποίησα το κινητό μου. Το αγόρι μου μου έφερε την φωτογραφική μια μέρα αργότερα και τότε ξεκίνησα να βγάζω τον εαυτό μου σε αυτή την τραγική κατάσταση. Κάθε φορά που έβγαζα φωτογραφίες ένιωθα ανακούφιση και το κεφάλι μου ηρεμούσε. Με βοηθούσε να συμβαδίσω με τα συναισθήματά μου, που με ξεπερνούσαν. Ειλικρινά, ένιωθα πως θα εκραγώ αν δεν εκφραζόμουν. Η κάμερα με έσωσε με κάποιον τρόπο», αναφέρει η Laura.

«Ελπίζω το project μου UCP-UMCG να «αγγίξει» πολλούς ανθρώπους ειδικά αυτούς που αισθάνονται μόνοι. Ωστόσο, θέλω εκείνοι, που δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει σε ένα ψυχιατρείο, να δουν τον πόνο και τον φόβο που αισθάνονται οι ασθενείς. Οι άνθρωποι στα ψυχιατρικά ιδρύματα δεν είναι τρελοί, αλλά πιστεύουν πως θα τρελαθούν. Και αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα, που είχα ποτέ», καταλήγει.