Πολλοί είναι αυτοί, ανάμεσα τους και παραδοσιακοί πολιτικοί του φίλοι, που θεωρούν ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε λάθος που δέχτηκε -στη συγκεκριμένη συγκυρία- να καθίσει στην «ηλεκτρική καρέκλα» του υπουργού Οικονομικών. Θεωρούν, ότι ο πολιτικός από τη Θεσσαλονίκη που διεκδίκησε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2007, με αντίπαλο τον Γιώργο Παπανδρέου, έβαλε ένα στοίχημα με τον εαυτό του και την ιστορία που δεν μπορούσε να το κερδίσει. Οχι, γιατί δεν έχει τις ικανότητες, αλλά γιατί το στοίχημα αυτό, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα -δεν μπορεί να κερδηθεί.
Πώς να ανατρέψεις -αναρωτιούνται- μια χρεοκοπία που έρχεται «με τα χίλια», χωρίς μια στοιχειωδώς αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, και χωρίς την ουσιαστική ανοχή της κοινωνίας, που βαρέθηκε να περιμένει, δύο ολόκληρα χρόνια, πειστικές λύσεις; Ακόμα χειρότερα, πώς να ισιώσεις την πορεία ενός βαποριού που πάει κατευθείαν στα βράχια με την κυβέρνηση σου, την κοινοβουλευτική ομάδα και το κόμμα πλήρως διχασμένα; Και την αντιπολίτευση στα κάγκελα, χωρίς καμιά ουσιαστική πρόθεση να βάλει πλάτη. Οχι, γιατί το ΠΑΣΟΚ είχε συμπεριφερθεί συναινετικά την εποχή της αντιπολίτευσης στον Καραμανλή, αλλά γιατί τώρα, παίζεται κορώνα- γράμματα το μέλλον της χώρας και άρα πρέπει να σκεφτείς διπλά τι θα συμβεί αν κατά τύχη ναυαγήσει η προσπάθεια διάσωσης της ελληνικής οικονομίας.
Λένε ότι εκείνο το βράδυ του ανασχηματισμού, στα μέσα του προηγούμενου Ιουνίου όταν ο Γιώργος πρότεινε το υπουργείο των οικονομικών στον Βαγγέλη, το δίλλημα του τελευταίου ήταν μεγάλο. Ως έξυπνος άνθρωπος, καταλάβαινε ότι ή όποια απάντηση και αν έδινε τα επιχειρήματα για να δεχτεί ή να αρνηθεί το υπουργείο Οικονομικών ήταν περίπου ισοδύναμα. Αν έλεγε ναι, αναλάμβανε και τα ρίσκα που προαναφέραμε. Αν έλεγε όχι, όλοι θα έλεγαν, ότι στην πιο κρίσιμη συγκυρία για την παράταξή του και κυρίως για την χώρα, θα δήλωνε απών. Οτι θα έβαζε το πολιτικό του συμφέρον πάνω από αυτό της χώρας.
Λένε ακόμα ότι ζήτησε τότε από τον Παπανδρέου μερικές ώρες προθεσμία για να αποφασίσει. Δεν είναι άλλωστε και εύκολο να πας σε ένα πόλεμο με ένα στρατό ταλαιπωρημένο, χωρίς σχεδόν εφεδρείες και έχοντας απέναντι σου τους πάντες: Ενα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, την εχθρότητα της κοινής γνώμης των ευρωπαϊκών χωρών, την καχυποψία της Κομισιόν, την βεβαιότητα των αγορών ότι δεν θα τα καταφέρεις. Πρέπει να έχεις μεγάλη αυτοεκτίμηση, ή άγνοια κινδύνου για να πάρεις το ρίσκο.
Οι φήμες λένε ότι συμβουλεύτηκε συγκεκριμένους ανθρώπους που εμπιστεύεται την γνώμη τους. Ηξερε ότι έπαιζε κορώνα-γράμματα το μέλλον του. Τελείωσε τον γύρο των συνομιλιών με τους «δικούς του» περασμένες τρεις το πρωί. Οταν τηλεφώνησε στον πρωθυπουργό είχε λάβει τις αποφάσεις του. Οταν του δόθηκε η διαβεβαίωση από τον Γιώργο ότι θα έχει τον πλήρη έλεγχο της οικονομικής πολιτικής της χώρας και την πλήρη υποστήριξή του, είπε το ναι!
Λίγους μήνες αργότερα, αντιλαμβάνεται τελικά ότι η μοναχική αυτή πορεία στην έρημο είναι πιο δύσκολη από ότι περίμενε. Και αν δεν είχε αυτήν την σχεδόν «θηριώδη αυτοεκτίμηση», σίγουρα θα είχε αποσταθεροποιηθεί ή θα έπεφτε σε κατάθλιψη. Λένε ότι στην παρθενική του εμφάνιση στο Eurogroup, έπαθε πραγματικό σοκ, όταν συνειδητοποίησε το μέγεθος της καχυποψίας, στα όρια της εχθρότητας με την οποία τον αντιμετώπισαν οι ευρωπαίοι συνάδελφοι του. Δεν ήταν προσωπικό, αλλά αποτύπωνε την απόγνωση των εταίρων μας μπροστά στην «παθητική αδράνεια» του πολιτικού προσωπικού της χώρας που διστάζει να αναλάβει το κόστος της σωτηρίας της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν είναι και εύκολο να πεις ναι σε μια βίαιη υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου μας κοινωνίας, αλλά δεν είναι και αυτονόητο να αδρανείς και να αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα ζωτικής σημασίας για την χώρα. Χάνοντας δύο ολόκληρα χρόνια η κυβέρνηση, αναγκάζεται τελικά να λάβει πλέον περισσότερα και πιο επώδυνα μέτρα από όσα θα είχε πάρει αν αντιδρούσε γρήγορα. Δεν έχασε μόνο πολύτιμο χρόνο, έχασε και την εμπιστοσύνη των εταίρων μας που μας έβλεπαν να αποφασίζουμε, να νομοθετούμε και να μην εφαρμόζουμε τελικά αυτά που είχαμε συμφωνήσει. Ακουγαν για υπουργούς που ενώ δεσμεύονταν στους εκπροσώπους της Τρόικα όταν θα κάνουν αυτό που είχε συμφωνηθεί και όταν αυτοί έφευγαν έκαναν τους Κινέζους.
Οι φήμες λένε ότι το βράδυ εκείνο το βράδυ στο eurogroup ο Βαγγέλης Βενιζέλος κατάλαβε ότι τα αστεία είχαν τελειώσει. Δεν ήταν ένα παιχνίδι για να τον «ψαρώσουν», αλλά αντιθέτως διαγραφόταν μπροστά του με τρόπο παραστατικό η προοπτική μιας οριστικής ρήξης με τους εταίρους μας. Το κατάλαβε ακόμα καλύτερα όταν συγκρούστηκε με την Τρόικα εκείνο το ζεστό βράδυ του περασμένου Σεπτεμβρίου που ζήτησε πολιτική διαπραγμάτευση του μνημονίου.
Πέρα από το λάθος της αυτή η εκτίμηση λειτούργησε ίσως «διδακτικά» για το πολιτικό σύστημα της χώρας, αφού έθαψε οριστικά κάθε περιθώριο πολιτικής διαπραγμάτευσης. Οι δημοσιονομικοί αριθμοί είναι ξεροκέφαλοι. Στα μακροοικονομικά... σπάνια το 1+1 κάνει 3. Παραδόξως στο σφυροκόπημα που υπέστη στο eurogroup βρήκε έναν ανέλπιστο σύμμαχο. Τον Βολφγκανγκ Σόιμπλε. Ενα νομομαθή και βαθύ γνώστη της οικονομίας αλλά και πονεμένο άνθρωπο που ουσιαστικά προφύλαξε την Μέρκελ από ακραίους πειρασμούς στο ελληνικό πρόβλημα. Τους συνδέει η κοινός τρόπο να προσεγγίζουν δύσβατα νομικά θέματα και όπως λένε οι κακές η αδυναμία στα λουκάνικα Φραγκφούρτης...
Οταν τον ρωτούν σήμερα οι συνομιλητές τους αν μετάνιωσε για την απόφαση του να πάει στο υπουργείο Οικονομικών χαμογελά και ρωτά με την σειρά του αν ένα πολιτικό πεπρωμένο είναι ισοδύναμο με το μέλλον ενός Εθνους.
Οι άνθρωποι που τον ξέρουν καλά ισχυρίζονται ότι αν είχε αν είχε να ξαναδιαλέξει θα έκανε την ίδια ακριβώς επιλογή.
Ο χρόνος θα δείξει αν τελικά ήταν η σωστή επιλογή...