Τα επεισόδια του Stonewall γίνονται ταινία: Η πρώτη επανάσταση υπέρ των ομοφυλόφιλων στον κόσμο [εικόνες]

Είναι σπάνιο ένα τρέιλερ ταινίας του Χόλιγουντ να είναι τόσο αμφιλεγόμενο ώστε να οδηγεί τους ανθρώπους να τη μποϋκοτάρουν, ειδικά όταν η ταινία έχει ως στόχο να απεικονίσει τον αγώνα και την αντίσταση μιας περιθωριοποιημένης κοινότητας.

Αυτό ακριβώς συνέβη όμως με το Stonewall, μια ταινία για τις βίαιες ταραχές του 1960 στην πόλη της Νέας Υόρκης. Συντριπτική οργή από την ΛΟΑΤ κοινότητα που ακολούθησε μετά την κυκλοφορία του τρέιλερ, είχε ως αποτέλεσμα μία κινητοποίηση από 22.000 υπογραφές ανθρώπων που υπόσχονται να μποϊκοτάρουν την ταινία που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτέμβρη.

Πίσω από την ευρέως διαδεδομένη, αρνητική ανάδραση είναι μια κοινή πηγή του θυμού: η επιλογή χαρακτήρων. Αν κάποιος παρακολουθήσει το τρέιλερ για το Stonewall, θα νόμιζε ότι οι «αφανείς ήρωες» ήταν γενναία αρρενωπά λευκά αρσενικά. Στην πραγματικότητα όμως, στα επεισόδια έχυσαν το αίμα τους, τρανς, έγχρωμοι, λεσβίες, drag queens, ιερόδουλες, γκέι, μπάι και πανηδονιστές, όλοι ενωμένοι με στόχο να αποκτήσουν δικαιώματα και αξιοπρεπή αντιμετώπιση σε μια εποχή που θεωρούνταν παράνομο να είσαι γκέι στις ΗΠΑ.

Η αφαίρεση αυτών των ηρώων από την ταινία δεν είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει ειδικά στην περίπτωση του Stonewall. Το Χόλιγουντ έχει μια μακρά ιστορία διαγραφής μειονοτήτων από τις ταινίες του.

Μια μελέτη από τη Σχολή Επικοινωνίας Anneberg USC είναι ιδιαίτερα δυσοίωνη: μετά από ανάλυση επτά χρόνων κινηματογράφου και 4.610 χαρακτήρων, στις ταινίες απεικονίζονταν μόνο 19 γκέι χαρακτήρες, μηδέν χαρακτήρες τρανσέξουαλ και σχεδόν το 85% των γκέι χαρακτήρων που εμφανίζονταν στη μεγάλη οθόνη ήταν λευκοί.

Ετσι το γεγονός ότι οι παραγωγοί της ταινίας έδωσαν πρωταγωνιστικούς ρόλους μόνο σε λευκούς αρρενωπούς άνδρες προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Τι ακριβώς συνέβη λοιπόν στο Stonewall;

Οι ταραχές του Stonewall, είναι γνωστές ως τα γεγονότα που έθεσαν τις βάσεις για το σύγχρονο κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και ήταν μια σειρά από αυθόρμητες, βίαιες διαδηλώσεις από μέλη της ΛΟΑΤ κοινότητας έναντι μιας επιδρομής της αστυνομίας που πραγματοποιήθηκε στο γκέι εστιατόριο μπαρ Stonewall Inn στις 28 Ιουνίου 1969. Πριν από την ταραχές, οι ομοφυλόφιλοι έπρεπε να κρύβονται για να επιβιώσουν.

Εκείνη την εποχή, η Νέα Υόρκη είχε τον μεγαλύτερο γκέι πληθυσμό στις ΗΠΑ και με τη σειρά της η πόλη ήταν άκρως προσηλωμένη στην υπεράσπιση των νόμων κατά των σεξιστικών επιθέσεων. Ειδικές αστυνομικές δυνάμεις είχαν δημιουργηθεί με στόχο να συλλαμβάνουν τα ΛΟΑΤ άτομα και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60 συλλαμβάνονταν πάνω από 100 την εβδομάδα.

Οσο για το Stonewall Inn ήταν ένα ελαφρώς κακόφημο μπαρ πανδοχείο που σέρβιρε νοθευμένα ποτά και διευθυνόταν από τη μαφία, ενώ δεν διέθετε καν τρεχούμενο νερό. Ωστόσο, παρά τα εμφανή ελαττώματα του, έγινε ένα από τα μοναδικά μέρη όπου η ομοφυλοφιλική κοινότητα της Νέας Υόρκης μπορούσε να κοινωνικοποιηθεί, να χορέψει και να είναι ο καθένας ο εαυτός του χωρίς να καταπιέζεται.

Ωστόσο τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης του Ιούνη, 1969, τέσσερις αξιωματικοί της αστυνομίας με πολιτικά, πραγματοποίησαν έφοδο στο Stonewall Inn, και διέταξαν τους θαμώνες να παραταχθούν στον τοίχο για αναγνώριση. Ηταν κοινή πρακτική για την αστυνομία να συλλαμβάνει όσους δεν έμοιαζαν να συμβαδίζουν με το γενετικό φύλο τους.

Αντί όμως να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις του αξιωματικού, οι drag queens αντιστάθηκαν της σύλληψης, και πολλοί θαμώνες αρνήθηκαν να δείξουν τα στοιχεία της ταυτότητας τους. Επιπλέον, η Marsha Johnson, μια έγχρωμη trans, απαίτησε τα δικαιώματα της και πέταξε ένα ποτήρι στον καθρέφτη, γεγονός που αύξησε ραγδαία την ένταση αλλά και τα μέτρα της αστυνομίας στις πολυήμερες ταραχές που ακολούθησαν.

Οσοι κατάφεραν να ξεφύγουν από το μπαρ έμειναν έξω και συγκέντρωσαν ένα πλήθος πάνω από 1.000 άτομα από την ομοφυλόφιλη κοινότητα. Πιστεύοντας ότι αυτοί που έμειναν μέσα έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού από αστυνομικούς, οι διαδηλωτές άρχισαν να πετάνε πέτρες, μπουκάλια μπύρας και άλλα αντικείμενα σε αστυνομικούς.

Στη συνέχεια, η γνωστή λεσβία ακτιβίστρια Storme Delarverie κλιμάκωσε τα επεισόδια. Γνωστή ως η Rosa Parks της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, όταν την πέταξαν στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου της αστυνομίας, γύρισε προς το πλήθος και φώναξε «Γιατί δεν κάνετε κάτι παιδιά» και το πλήθος, το οποίο σε αυτό το σημείο ήταν πολύ λιγότεροι από τους αστυνομικούς, έδρασε αναλόγως.

Οπως περιγράφει τα γεγονότα ο Μάικλ Φέιντερ που τα έζησε από κοντά, όντας διαδηλωτής στο Stonewall:

«Είχαμε όλοι μια συλλογική αίσθηση ότι είχαμε ανεχτεί αρκετά. Δεν ήταν οργανωμένη διαδήλωση, αλλά η οργή χρόνων που ζήταγε αφορμή για να ξεσπάσει και έγινε το συγκεκριμένο βράδυ στο συγκεκριμένο τόπο. Ο καθένας μέσα στο πλήθος αισθάνθηκε ότι δεν θα κάνει πίσω. Ηταν η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι. Ηταν καιρός να διεκδικήσουμε όσα δικαιούμασταν. Ηταν ως επί το πλείστον συνολική οργή, θυμός, θλίψη, σε συνδυασμό με ότι είχαμε βιώσει ως τώρα. Τη μεγαλύτερη καταστροφή την προκάλεσε η αστυνομία. Εμεις απλώς αποζητούσαμε ελευθερία και είχε πολύ καιρό καθυστερήσει, και αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για αυτό. Πήρε διάφορες μορφές ο αγώνας μας, αλλά δεν υποχωρήσαμε ποτέ ξανά από τότε.»

Παρόμοια με την κίνηση για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, η ομοφυλοφιλική κοινότητα απεκδύθηκε τη συναίνεση και ενέκρινε την αντίσταση - μερικές φορές βίαιη - η οποία βοήθησε να χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για την πολιτισμική αποδοχή της ομοφυλοφιλίας με την πάροδο του χρόνου.