«Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ευκαιρία να γίνει σαν τον Νοτιοκορεάτη πρόεδρο, Κιμ Ντάε-Γιουνγκ και σαν τον Βραζιλιάνο Λουίζ Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα».
Για τους μη γνωρίζοντες: να μετατραπεί, δηλαδή, από αριστερών φρονημάτων πολιτικός σε θιασώτη της ελεύθερης αγοράς της δημοσιονομικής υπευθυνότητας.
Τι κοινό μπορεί να έχει άραγε ο Έλληνες πρωθυπουργός με τον Βραζιλιάνο και τον Νοτιοκορεάτη; Ο Guardian εξηγεί πως και οι δύο τελευταίοι αναδείχθηκαν στον ανώτερο θώκο μέσα από τις στάχτες της οικονομικής κρίσης. Αμφότεροι, αμέσως μετά την εκλογή τους, ήρθαν σε ρήξη με το διεθνές οικονομικό καθεστώς. Ωστόσο, τόσο ο Λούλα όσο και ο Κιμ, κατάφεραν να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους σε μια πιο λογική βάση και προχώρησαν σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Κάποιες από αυτές θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν και συντηρητικές που ακόμη και αντίπαλοί τους θα δυσκολεύονταν να εφαρμόσουν.
Ο Τσίπρας και το κόμμα του, σπατάλησαν τους πρώτους έξι μήνες της διακυβέρνησής τους προσπαθώντας να μην υποκύψουν στην οικονομική πραγματικότητα – ανίκανοι να δουν την κατάσταση από την πλευρά των άλλων, αναφέρει το άρθρο. Η απόφαση να προκηρύξουν δημοψήφισμα εξηγεί τη στάση τους.
«Αν ο Τσίπρας είχε διαβάσει σωστά το κείμενο, θα έπρεπε λογικά να ζητήσει από τους Έλληνες να ψηφίσουν ''Ναι''. Κι όμως, τους ζήτησε να ψηφίσουν ''Όχι'' το οποίο και επικράτησε καθαρά. Πίστευε ότι αυτό θα ενίσχυε τη θέση του, αλλά τελικά ενίσχυσε εκείνους τους Γερμανούς που πίστευαν ότι ήρθε ο καιρός να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ευρώ», γράφει η βρετανική εφημερίδα.
O Βραζιλιάνος Λούλα
Μια εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα, ο Τσίπρας αποδέχθηκε την πραγματικότητα, μόνο που οι δανειστές δεν ήταν έτοιμοι να του προσφέρουν εύκολους όρους. Αντίθετα, ζήτησαν ακόμη πιο σκληρά μέτρα που ήταν και το τίμημα για το τρίτο πρόγραμμα.
Ο Τσίπρας μπορεί να προχωρήσει όπως ο Κιμ και ο Λούλα και να πείσει το ακροατήριό του ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από να εφαρμοστούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις – κάπως έτσι θα καταφέρουν να καταπιούν το φάρμακο που προσφέρουν οι δανειστές.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πιστώτριες χώρες δεν έχουν κάνει λάθη και δεν ζητούν τώρα παράλογα πράγματα από την Ελλάδα. Το άρθρο αναφέρει πως οι λάθος υπολογισμοί της Γερμανίας και των άλλων χωρών, προκάλεσαν σημαντική ζημιά – ίδια, περίπου, με αυτή που προκάλεσαν οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας. Το ότι δεν διέγραψαν το χρέος της το 2010 ή ότι πίστευαν ότι η λιτότητα θα αυξήσει τα έσοδα, είναι τρανά παραδείγματα. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε την εκτόξευση του χρέους έναντι του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι κανένας δεν αποδέχθηκε τα λάθη του προκάλεσε την άκαμπτη στάση -και από τις δύο πλευρές- στις διαπραγματεύσεις. Η Γερμανία πρέπει να παραδεχθεί ότι η λιτότητα δεν φέρνει αποτέλεσμα και η Ελλάδα ότι η δική της δημοκρατία δεν σημαίνει ότι οι άλλοι πρέπει να της δίνουν συνέχεια χρήματα. Βάσει της θεωρίας των παιγνίων, το γεγονός ότι οι Έλληνες και οι Γερμανοί έχουν διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα δεν είναι ικανός παράγοντας για να εξηγήσει το φτωχό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων.
Ο Νοτιοκορεάτης Κιμ
Η ελπίδα είναι ότι η πολύ κακή εμπειρία από τις διαπραγματεύσεις των τελευταίων έξι μηνών έχει οδηγήσει και τις δυο πλευρές σε μια κατάσταση πιο καθαρής επόπτευσης της οικονομικής πραγματικότητας και των προτεραιοτήτων.
Το άρθρο αναφέρει πως αυτό είναι αναγκαίο εάν οι δύο πλευρές θέλουν να καταλήξουν σε μια καλή συμφωνία και θα αποφύγουν την κατάρρευση. Από το 2009 και μετά, τόσο η ελληνική πλευρά όσο κι εκείνη των δανειστών έχουν δείξει πως δεν μπορούν να διδαχθούν από τα μαθήματα που μπορούν να προσφέρουν παλαιότερες οικονομικές κρίσεις. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης και όχι κάποια αναδυόμενη οικονομία. Γι' αυτό και η ΕΚΤ και η Κομισιόν δεν επιθυμούσαν να απευθυνθεί στο ΔΝΤ και δεν επιθυμούν να διαγραφεί το χρέος της. Ωστόσο, οι κρίσεις στις αναδυόμενες περιοχές προσφέρουν σημαντικά μαθήματα. Αν ο Τσίπρας ακολουθήσει τα βήματα του Κιμ και του Λούλα, τότε θα υπηρετήσει θετικά τη χώρα του.