Ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ με άρθρο του blog του Harper's Magazine παίρνει θέση όσον αφορά την κρίση στην Ευρωζώνη και κάνει τη δική του εκτίμηση όσον αφορά το ελληνικό πρόβλημα, στο οποίο συμπεριλαμβάνει και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Ο Αμερικανός οικονομολόγος και προσωπικός φίλος του Γιάνη Βαρουφάκη, Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, είναι ο συγγραφές του βιβλίου «The End of Normal» αλλά και ένας από τους οικονομολόγους που εργάστηκαν πάνω στο έργο «The Modest Proposal to Resolve the Crisis of the Eurozone».
Με άρθρο του, παρεμβαίνει στα όσα συνέβησαν στην ελληνική κρίση τους τελευταίους πέντε μήνες και παίρνει θέση εξηγώντας γιατί η έξοδος από το ευρώ δεν πρέπει να σταματήσει να αποτελεί μια επιλογή για την Ελλάδα.
Αναλυτικά το άρθρο τουλάχιστον
«Η πλήρης βιαιότητα της ευρωπαϊκής θέσης προς την Ελλάδα, προέκυψε την περασμένη εβδομάδα, όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες απέρριψαν το ελληνικό έγγραφο της 9ης Ιουνίου και επέμειναν αντ'αυτού σε άνευ όρων παράδοση της χώρας. Το νέο τελεσίγραφο προς την Ελλάδα, το οποίο απαιτεί ιδιωτικοποιήσεις ύψους 50 δισ. ευρώ των καλών περιουσιακών στοιχείων της χώρας – που παρεπιμπτόντως δεν υπάρχουν – και η επιστροφή των «θεσμών» στην Αθήνα προκειμένου να υπάρχει συζήτηση πριν από κάθε νομοθεσία, δείχνει ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον ανεξάρτητο κράτος.
Τις τελευταίες ημέρες έχουν γίνει αρκετές συγκρίσεις με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με την οποία η Ευρώπη μπήκε στο μονοπάτι του ναζισμού μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Η εισβολή της Σιοβετικής Ένωσης στην Τσεχοσλοβακία το 1968, έβαλε επίσης τέλος στην ανεξαρτησία της πολιτικής ωστόσο συνέπειες υπήρχαν για όλους. Η συγκεκριμένη εισβολή κατέστρεψε τη φήμη των Σιοβετικών και την όποια συμπάθεια έτρεφαν ουδέτεροι παρατηρητές για τη χώρα. Αυτή ήταν και η αρχή της πτώσης του κομμουνισμού.
Πριν από έξι μήνες η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα μπορούσε να ανοίξει μια μεγαλύτερη συζήτηση για την αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας και να εμπνεύσει μια ολόκληρη ήπειρο ώστε να αναζητήσει καλύτερες λύσεις. Ομως από τη στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία δεν θα υποστήριζαν κάτι τέτοιο, με τις Γαλλία και Ιταλία να είναι οι μοναδικές που εξέφραζαν τη συμπάθεια τους προς το ελληνικό πρόβλημα απέναντι στην εχθρική αντιμετώπιση των Γερμανών, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαν να βγήκε εκτός στόχου. Το μόνο εργαλείο που έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν να κάνει μια έκκληση προς την παγκόσμια κοινή γνώμη ζητώντας βοήθεια και από το εξωτερικό. Η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν μια επιλογή.
Με αυτό τον τρόπο, η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να «φορτώσει» την Ευρώπη με ένα ηθικό βάρος. Δική τους ήταν άλλωστε η πρόκληση να στηριχθεί το όραμα για βιώσιμη ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία υπάρχει σε κάθε Συνθήκη από τη Ρώμη μέχρι το Μάαστριχτ και στόχο φυσικά έχει να σώσει την ψυχή του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Αν φυσικά υπάρχει ακόμα ψυχή. Κανείς στην ελληνική κυβέρνηση δεν έτρεφε αυταπάτες σε αυτό το σημείο. Ολοι είχαν καταλάβει ότι η Ελλάδα ενδεχομένως να έφτανε στο τέλος του Ιουνίου, πλήρως αποδυναμωμένη και χωρίς άμυνες. Αλλά με δεδομένο ότι τα περιθώρια ελιγμών είχαν στενέψει, τόσο λόγω του σκεπτικού του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της επιθυμίας του ελληνικού λαού για παραμονή στην Ευρώπη, ήταν το μονο παιχνίδι που είχαν να παίξουν.
Οι Ευρωπαίοι πιστωτές όμως απάντησαν με έκπληξη, πείσμα και τέλος με οργή. Σε καμία στιγμή δεν έβαλαν στη λογική τους το επιχείρημα της ελληνικής πλευράς που έκανε λόγο για προφανή αποτυχία των όσων μέτρων λήφθηκαν την τελευταία 5ετία με την αυστηρή λιτότητα για παραγωγή των προβλεπόμενων επιπέδων ανάπτυξης. Η Ευρώπη δεν νοιαζόταν για την Ελλάδα. Μετά την παραίτησή του ως υπουργός Οικονομικών, ο Γιάνης Βαρουφάκης περιέγραψε την πρόοδο των διαπραγματεύσεων: «Απόλυτη έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας από αυτούς που δήθεν είναι οι υπερασπιστές της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Κατανοούσαν ότι είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο όμως και πάλι είχαν τη δύναμη να σε κοιτάξουν στα μάτια και να σου πουν “Εχετε δίκιο σε ότι λέτε όμως και πάλι θα σας σπάσουμε”».
Αυτό για το οποίο ενδιαφέρονται οι «ηγέτες» της Ευρώπης είναι μόνο η δύναμη. Οτι κάνουν, το κάνουν για τα δικά τους κοινοβούλια. Υπάρχει ένα ανατολικό μπλοκ, το οποίο καθοδηγείται από τη Φινλανδία με δεξιές και ιδιαίτερα σκληρές γραμμές. Υπάρχει ένα μοντέλο «κρατουμένων» όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, το οποίο δεν μπορεί να δεχθεί ότι η λιτότητα λειτούργησε. Υπάρχει το ζευγάρι από Ιταλία και Γαλλία, το οποίο θα ήθελε να αμβλύνει τις απειλές από τον Μπέπε Γκρίλο και τη Μαρί Λε Πεν αντίστοιχα. Και μετά, υπάρχει η Γερμανία, η οποία κατέστησε σαφές ότι δεν πρόκειται να δεχθεί κούρεμα χρέους αφού μετά το ίδιο θα απαιτήσουν και οι υπόλοιπες χώρες που βρίσκονται σχεδόν στην ίδια κατάσταση με την Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ευρώπης, θα αντιμετωπίσει μια τεράστια διαγραφή και εκεί οι Γερμανοί θα διαπιστώσουν ότι τα χρέη που δημιουργήθηκαν για τη χρηματοδότηση των εξαγωγών τους τα τελευταία 15 χρόνια, δεν θα εξοφληθούν.
Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και η νίκη του στις εκλογές δεν ήταν κάτι το απροσδόκητο. Ηταν μια άμεση συνέπεια της ευρωπαϊκής πολιτικής αποτυχίας. Ενας συνασπισμός πρώην κομμουνιστών, συνδυκαλιστών, και καθηγητών πανεπιστημίων, δεν ανεβαίνει στην εξουσία παρά μόνο στους δύσκολους καιρούς. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία και επισκίασε το κόμμα της Χρυσής Αυγής, αποτέλεσε ένα δημοκρατικό θαύμα. Μια προοδευτική Ευρώπη, της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής είναι ένα πράγμα. Η εικόνα χάους και ένας φαύλος κύκλος συγκεκριμένης πολιτικής από την Ευρώπη, η οποία ουσιαστικά κυριαρχεί, είναι ένα άλλο. Δεν μπορεί όμως και δεν πρέπει να διαρκέσει για πολύ ακόμα.
Τι θα γίνει με την Ευρώπη; Είναι σαφές ότι οι ελπίδες της φιλοευρωπαϊκής, ρεφορμιστικής αριστεράς, τελείωσαν. Αυτό το γεγονός θα αφήσει το μέλλον σε χέρια αντιευρωπαϊστών όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Αυτές είναι οι άσχημες, ρατσιστικές, ξενοφοβικές ομάδες. Το μόνο που μετράει αυτή την στιγμή είναι οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις να ανασυνταχθούν πίσω από την προσπάθεια της αποκατάστασης της εθνικής δημοκρατίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η Αριστερά στην Ευρώπη θα αντιταχθεί στο ευρώ.
Οσο θα συμβαίνει αυτό, δημιουργούνται δύο ερωτήματα. Πρέπει οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να συνεχίζουν να στηρίζουν το ευρώ όταν και οι δικές τους πολιτικές πρωτοβουλίες κρίθηκαν αποτυχημένες; Ή μήπως θα πρέπει να φανούμε αδιάφοροι για το ποιες χώρες είναι μέσα ή έξω απ΄αυτό;Πολωνία, Τσεχία, Κροατία και Ρουμανία παραμένουν εκτός ευρώ και κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα συνεχίσει να ισχύει χωρίς ωστόσο να πιστεύει κανείς ότι θα στραφούν στο πλευρό του Πούτιν. Οπότε γιατί θα πρέπει να σταματήσει να θεωρείται μια επιλογή, η έξοδος από το ευρώ; Μια ανεξάρτητη αρχή τεχνοκρατών και οικονομολόγων των δημοκρατικών συμμάχων θα έπρεπε να συμβάλει στο να υπάρχει σταθεροποίηση για τις χώρες που επιθυμούν την έξοδο από τη νομισματική ένωση.