Από την πρώτη στιγμή της ατελεύτητης κρίσης του ευρώ, ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι ο βασικός στόχος όλων ήταν να διατηρήσουν την Ελλάδα στο ευρώ. Ωστόσο, η μικροπολιτική έχει οδηγήσει πολλούς επιθετικούς παίκτες της Ευρωζώνης να αλλάξουν διάθεση.
Το CNN, με ένα δημοσίευμα σκληρό αλλά και πραγματιστικό, διερωτάται μεγαλοφώνως: «Ποιος νοιάζεται αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ;». Η απάντηση που δίνει είναι προφανής: «Το παιχνίδι του δειλού που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους πιστωτές έχει κάνει τους τελευταίους να σκέφτονται ότι είναι είναι έτοιμοι να ξεφορτωθούν τους Έλληνες».
Αλήθεια, ποιος θα νοιαστεί αν συμβεί κάτι τέτοιο; Ο αρθρογράφος του αμερικανικού δικτύου, Ίεν Μπεγκ, αναφέρει πως σίγουρα θα ενδιαφερθούν οι Έλληνες που θα έχουν μπροστά τους μια καταστροφή. Το τραπεζικό σύστημα θα δεχθεί έντονες πιέσεις και θα βρίσκεται υπό τον κίνδυνο να καταρρεύσει. Εν συνεχεία θα υπήρχαν τραπεζικοί έλεγχοι για να αποτραπεί ένα bank run και το νέο νόμισμα που θα έμπαινε στη ζωή τους θα δεχόταν μεγάλη υποτίμηση, που με τη σειρά της θα οδηγούσε σε υψηλό πληθωρισμό. Από πολιτικής άποψης, μια αναγκαστική, χαοτική αποχώρηση θα ήταν αποσταθεροποιητική για πάρα πολλά κόμματα και κυρίως για την κυβέρνηση.
Οι Γερμανοί εξαγωγείς θα χάσουν κάποιους πελάτες των προϊόντων τους στην Ελλάδα, αλλά εύκολα θα μπορέσουν να καλύψουν τις απώλειες με άλλες αγορές
Εδώ και καιρό, αρκετές αναλύσεις έδιναν τον τόνο για τις προσπάθειες που κάνουν οι δανειστές να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ. Φαίνεται πως, καθώς περνάει ο καιρός, αυτά τα επιχειρήματα χάνουν τη δυναμική τους.
Τα επιχειρήματα καταρρέουν
Το πρώτο επιχείρημα ανέφερε πως αν φύγει η Ελλάδα, η κερδοσκοπία στις αγορές θα φουντώσει και όλοι θα ψάχνουν τον επόμενο που θα δει την έξοδο. Όμως, η Ευρώπη έχει οχυρωθεί καλά πλέον για να μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους επιθέσεις από τις αγορές. Σίγουρα θα υπάρξει ανησυχία και αναταραχή, αλλά η δήλωση του Μάριο Ντράγκι από το 2012 εξακολουθεί να υφίσταται: «Η ΕΚΤ θα κάνει ό,τι χρειάζεται για το ευρώ».
Το δεύτερο επιχείρημα είχε να κάνει με το μικρό οικονομικό μέγεθος της Ελλάδας (μόλις στο 2% του συνολικού ΑΕΠ της Ευρωζώνης). Συνήθως οι μικρές οικονομίες έχουν υψηλή αναλογία του εμπορίου τους προς το ΑΕΠ, αλλά αυτό δεν ισχύει για την Ελλάδα. Οι Γερμανοί εξαγωγείς θα χάσουν κάποιους πελάτες των προϊόντων τους στην Ελλάδα, αν αυτή καταρρεύσει, αλλά εύκολα θα μπορέσουν να καλύψουν τις απώλειες με άλλες αγορές. Κάτι αντίστοιχο συνέβη στις ΗΠΑ, όταν χρεοκόπησε το Ντιτρόιτ – ουδείς ενδιαφέρθηκε, καθώς ήταν πολύ μικρό για να έχει σημασία.
Και στις ΗΠΑ συνέβη κάτι ανάλογο, όταν χρεοκόπησε το Ντιτρόιτ, αλλά ουδείς ενδιαφέρθηκε
Το τρίτο επιχείρημα είναι καθαρά πολιτικό και έχει να κάνει με τον γεωπολιτικό κίνδυνο και την πρόσδεση της Ελλάδας στη Ρωσία του Πούτιν, αν η Ευρώπη της κλείσει την πόρτα. Ο δημοσιογράφος του CNN αναφέρει πως η Ρωσία μπορεί να είναι μεγάλη χώρα, αλλά οικονομικά έχει χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής της, επομένως δύσκολα θα έβρισκε χρήματα για να δώσει στην Ελλάδα έτσι ώστε να είναι στη σφαίρα επιρροής της.
Το παράδειγμα της Κύπρου και η απροθυμία της Μόσχας να βοηθήσει είναι ενδεικτικό. Κανείς δεν θέλει να δει αποσταθεροποίηση στην περιοχή, αλλά από την άλλη υπάρχουν και άλλα κινήματα στην Ευρώπη που θα αναδεικνύονταν άμεσα, αν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ πετύχαινε. Το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δείχνει απόλυτη ανικανότητα, αναφέρει το άρθρο, είναι ελάχιστα ενθαρρυντικό και για τους άλλους της Ευρώπης.
Ακόμα και η αλληλεγγύη μεταξύ των Ευρωπαίων έχει όρια
Στο τέλος μένει ένα ηθικό ζήτημα. Το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ των Ευρωπαίων. Μόνο και σε αυτό μπορεί να αντιπαραθέσει κανείς πως η αλληλεγγύη έχει όρια και οι ανοησίες των τελευταίων μηνών έφεραν την κατάσταση πολύ κοντά σε αυτά τα όρια.
Για να καταλήξει το άρθρο: «Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, είτε νόμιζαν ότι είχαν ένα ισχυρό χαρτί από ό,τι στην πραγματικά διέθεταν, είτε η μπλόφα που πέταξαν δεν λειτούργησε. Τώρα συνειδητοποιούν ότι η άλλη πλευρά εννοούσε ό,τι έλεγε. Αυτό από μόνο του μπορεί να κάνει τη συμφωνία πιο πιθανή».