Πώς θα ήταν η Ελλάδα αν είχε το δικό της «Ελολοθρευτή»; Έναν σούπερ ήρωα, χολιγουντιανών διαστάσεων, που με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του θα μπορούσε να λύσει όλα τα προβλήματα;
Μπορεί όλα τούτα να φαντάζουν ωραία στο κινηματογραφικό πανί, αλλά ενδέχεται να έχουν και επίδραση στην πραγματικότητα. Ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον «Terminator», ο «πολύς» Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, όταν έγινε δήμαρχος της Καλιφόρνια, απέδειξε πως τέτοιου είδους ασκήσεις με ισχυρούς εχθρούς, μπορούν να χρειάζονται κάτι λιγότερο από υπερφυσικές δυνάμεις και περιορίζονται σε θέματα που άπτονται της πολιτικής βούλησης.
Ο δημοσιογράφος της El Pais, Χαβιέ Βιδάλ-Φολτς γράφει για τον «Εξολοθρευτή» που δεν διαθέτει η Ελλάδα. Σε αντίθεση με την Καλιφόρνια που μπορεί να πέρασε πριν από λίγα χρόνια μέσα από τη δίνη χρέους και ελλειμμάτων, ωστόσο οι πολιτικές που επέβαλλε ο Σβαρτσενέγκερ, αλλά και ο επόμενος δήμαρχος της πόλης, Τζέρι Μπράουν, την έφεραν ξανά στον ίσιο δρόμο.
Γράφει ο Ισπανός δημοσιογράφος:
«Θα πει κανείς: η Καλιφόρνια είναι το πλούσιο Ελντοράντο, όγδοη δύναμη παγκοσμίως, με ΑΕΠ 2 τρισ. ευρώ, ενώ η Ελλάδα, ο ουραγός της Ευρώπης, με 180 δισ. ευρώ ΑΕΠ, μια φτωχή χώρα. Η Καλιφόρνια, ωστόσο, ενώ είναι η πιο πλούσια πολιτεία των ΗΠΑ, ταυτόχρονα είναι και η πιο μίζερη, με το ποσοστό των φτωχών να φθάνει το 23,4%.
Θα πει κανείς: το δημόσιο χρέος της Καλιφόρνιας μόλις που φθάνει το 50% του ΑΕΠ της, ενώ της Ελλάδας είναι το διπλάσιο. Όμως, η αποπληρωμή των τόκων απαιτεί περισσότερες θυσίες από τους Έλληνες (περί το 6% του προϋπολογισμού) απ' ό,τι στους Καλιφορνέζους (5%).
Θα πει κανείς: οι διασώσεις της Ευρώπης εφησύχασαν τους Έλληνες, ενώ στις ΗΠΑ οι πολιτείες μπορούν να χρεοκοπήσουν (από τις αρχές του 1900) και έτσι να ανακάμψουν. Όμως, ακόμη και ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός βοηθάει, με μεταβίβαση της κοινωνικής προστασίας, υποδομές και διασώσεις τραπεζών.
Η φούσκα των ακινήτων
Ωστόσο, η φούσκα στα ακίνητα στην Καλιφόρνια τροφοδοτήθηκε από τις ξένες επενδύσεις και το υπερβολικό ελληνικό έλλειμμα από την κακή χρήση του φθηνού ευρώ: και στις δύο περιπτώσεις από μερικώς εξωγενείς αιτίες. Οι μεγάλες διαφορές δεν προέρχονται από τα παραπάνω, αλλά από τις διαφορετικές οικονομικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν.
Ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, ο ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, τίμησε τον ήρωα που ενσάρκωσε, τον Εξολοθρευτή: με το ξέσπασμα της κρίσης περιέκοψε τις κοινωνικές δαπάνες σε σχολεία και άσυλα, προχώρησε σε βάναυση περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ήτοι προχώρησε σε ακραία λιτότητα.
Σαφώς και ο διάδοχός του, ο δημοκρατικός Jerry Brown, διατήρησε τις περικοπές, όμως αύξησε τα φορολογικά έσοδα, αυξάνοντας τους προσωπικούς φόρους, ειδικά των πιο πλουσίων: σε τέσσερα χρόνια τα έσοδα αυξήθηκαν κατά 55%, με το 1% των πιο ευημερούντων να πληρώνει το 50% του συνόλου.
Αυτό, όπως σημειώνεται, αποτελεί μια ουτοπία για την Ελλάδα. Οι μεγάλες διαφορές, όμως, προέρχονται και από την ταχεία βελτίωση της αμερικανικής οικονομίας μετά τη Μεγάλη Ύφεση, έναντι της αργής ανάπτυξης στην Ευρώπη, στον συνεχή επιχειρηματικό, οικονομικό και τεχνολογικό δυναμισμό της αμερικανικής Δύσης, σε σύγκριση με την καθυστέρηση που καταγράφεται στην Ελλάδα, αλλά και επειδή εκεί, κανείς δεν έριξε το φταίξιμο της κρίσης στο αμερικανικό νόμισμα, κανείς δεν μίλησε για το τέλος τους δολαρίου ούτε για την έξοδο ή την εκδίωξη της Καλιφόρνιας από τη ζώνη του δολαρίου…