Με τον γραφικό Ουρουγουανό πολιτικό Ντομίνγκο Τορτορέλι παρομοιάζει τον Αλέξη Τσίπρα ο επικεφαλής των ανταποκριτών της Wall Street Journal και του Dow Jones Newswires σε Βρυξέλλες και ΝΑΤΟ, Στίβεν Φίντλερ.
Οπως υπενθυμίζει στους αναγνώστες της WSJ, ο Τορτορέλι στις προεδρικές εκλογές του 1950 είχε υποσχεθεί στον λαό της Ουρουγουάης:
- μία μηχανή που θα βγάζει γάλα σε κάθε γωνιά του δρόμου,
- ότι η εργάσιμη ημέρα δεν θα ξεπερνά τα 15 λεπτά και
- έναν δρόμο που θα εξοικονομεί καύσιμα από την πρωτεύουσα Μοντεβιδέο προς τη Ριβέρα, μια απόσταση δηλαδή άνω των 300 μιλίων, ο οποίος θα έχει κατηφορική κλίση και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας!
Βέβαια, το 1950 ο Τορτορέλι έλαβε μόλις 38 ψήφους σε εθνικό επίπεδο, καθώς ήταν ξεκάθαρο πως επρόκειτο για υποσχέσεις που δεν θα μπορούσαν να τηρηθούν.
Οι εφημερίδες της εποχής αναρωτιούνταν στους τίτλους τους αν ο Τορτορέλι ήταν τρελός
Σε αυτό το σημείο ο Αμερικανός αναλυτής σχολιάζει: «Η Ουρουγουάη δεν είναι Ελλάδα. Αλλά ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξελέγη στην κυβέρνηση τον Ιανουάριο στηριζόμενος σε μυριάδες υποσχέσεις. Πέντε μήνες αργότερα, ενώ η Ελλάδα ακροβατεί στο χείλος της παρουσίας της στην Ευρωζώνη, πολλές από τις εξαγγελίες του κ. Τσίπρα μοιάζουν είτε πολύ δαπανηρές είτε ανέφικτες».
Oι προεκλογικές υποσχέσεις του Τσίπρα είναι δαπανηρές και ανέφικτες
«Μήπως, λοιπόν, οι Ελληνες εξέλεξαν μια βερσιόν του Ντομίνγκο Τοριτέλι με μια λιγότερο αίσθηση ειρωνείας;» αναρωτιέται στη συνέχεια και προσθέτει: «Και θα ήταν προσβολή στη δημοκρατία -όπως πολλοί αναλυτές έχουν επισημάνει- αν οι πιστωτές της χώρας τον εμποδίσουν από το να κάνει πράξη τις υποσχέσεις του;».
«Η απάντηση στις εν λόγω ερωτήσεις εξαρτάται σαφώς από το πόσο ρεαλιστικές ήταν οι υποσχέσεις του κ. Τσίπρα εξαρχής» τονίζει.
Αφού παραθέτει τις γνωστές σε όλους μας προεκλογικές εξαγγελίες του πρωθυπουργού, όπως εκείνη της αναδιαπραγμάτευσης με τους δανειστές για την επίτευξη της αναδιάρθρωσης του χρέους, τον τερματισμό της λιτότητας, την επαναπρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων που είχαν είτε απολυθεί είτε τεθεί σε διαθεσιμότητα και, φυσικά, την παραμονή της Ελλάδας εντός Ευρωζώνης.
«Ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε πάρα πολλά που δεν ήταν εντός της αποκλειστικής του δικαιοδοσίας να εφαρμόσει» σχολιάζει ο Φίντλερ και επισημαίνει σε αυτό το σημείο το αλληλένδετο των χωρών της Ευρωζώνης στη χάραξη της νομισματικής πολιτικής και αφετέρου στην εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές της.
Υποσχέθηκε πάρα πολλά που δεν ήταν εντός των αρμοδιοτήτων του
Ωστόσο, ο Αμερικανός δημοσιογράφος φιλοξενεί τη γνώμη του ελληνικής καταγωγής πολιτικού επιστήμονα στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Ηλία Δήμα, ο οποίος φροντίζει να πληροφορήσει το αναγνωστικό κοινό της Wall Street Journal πως οι Ελληνες γνωρίζουν ότι οι πολιτικοί τους πάντα υπόσχονται περισσότερα από αυτά που μπορούν να εφαρμόσουν και ψηφίζουν με βάση το ποιον θέλουν να διώξουν από την εξουσία και όχι με βάση το ποιον θέλουν να φέρουν στην εξουσία. Οι Ελληνες γνώριζαν ότι είναι αδύνατον ο Τσίπρας να εφαρμόσει όλες του τις προεκλογικές εξαγγελίες, αλλά ήθελαν εκτός πολιτικού χάρτη τους πολιτικούς που τους εφάρμοσαν την επιβεβλημένη από τους πιστωτές λιτότητα, η οποία προκάλεσε την κατά 25% συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας.
Επιπλέον, ο κ. Δήμας τονίζει ότι υπάρχει κι ένας ακόμη περιορισμός πεδίου δράσης για τους σύγχρονους πολιτικούς: Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και ειδικότερα για την Ευρώπη οι κανόνες της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που περιορίζουν κατά πολύ την ικανότητά τους να πραγματοποιήσουν τις υποσχέσεις τους.
Οι Ελληνες ήξεραν ότι πολλά από όσα υποσχέθηκε ο Τσίπρας προεκλογικά δεν θα εφαρμόζονταν μετά
«Αυτός είναι ο λόγος που στην Ευρώπη η παλιά πολιτική διαφορά αριστεράς-δεξιάς έχει αντικατασταθεί από τη διαφορά εθνικιστών-υπερεθνικιστών. Στην Ελλάδα, η εκδήλωση αυτής της μετατροπής είναι ένας κυβερνητικός συνασπισμός κομμάτων από την εθνικιστική αριστερά και εθνικιστική δεξιά» τονίζεται στο άρθρο της Wall Street Journal.
«Οι πολιτικοί μπορεί να υπόσχονται περισσότερο εθνικές λύσεις, αλλά η ικανότητά τους να τις πραγματοποιήσουν είναι περισσότερο περιορισμένη από ό,τι ήταν τις μέρες που έδρασε ο Τορτορέλι» γράφει ο Φίντλερ. «Ως εκ τούτου, κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί έλκονται προς μια μελλοντική έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, κάτι που φαντάζονται πως θα τους δώσει περισσότερη ελευθερία δράσης».
Ετσι, κατά τον Αμερικανό δημοσιογράφο, την ώρα που η Ελλάδα ακροβατεί μεταξύ εξόδου και παραμονής στο ευρώ, ακόμη και στην ΕΕ, «αυτό το μέλλον διαγράφεται γεμάτο από τους κινδύνους του ελέγχου κεφαλαίων, των τραπεζών που έχουν καταρρεύσει και της περαιτέρω και ακόμα πιο σκληρής συρρίκνωσης της ήδη αδύναμης οικονομίας».
Τέλος, ο Φίντλερ, αναφερόμενος στα λόγια του Ελληνα πρωθυπουργού περί αποκατάστασης της αξιοπρέπειας των Ελλήνων, σχολιάζει με σκωπτικό τρόπο: «Η αξιοπρέπεια του έθνους ήδη έχει φανεί πως θα έρθει με μεγάλο οικονομικό κόστος, ακόμη και αν αποφευχθεί το χειρότερο. Η οικονομία έχει ήδη βυθιστεί ξανά στην ύφεση. Παρ' όλα αυτά, από την οπτική γωνία πολλών Ελλήνων, ακόμα κι αν ο κ. Τσίπρας πετύχει, είναι μάλλον πιθανό να το αισθανθούν ως αποτυχία».
