Η φωτογραφία του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη που τον δείχνει να κάθεται στο πάτωμα της Βουλής κρατώντας το κεφάλι του «αξίζει περίπου όσο 317 δισεκατομμύρια λέξεις στα ελληνικά» επισημαίνει σε άρθρο του ο Matt O'Brien.
«Αυτός ο αριθμός δεν είναι τυχαίος. Πρόκειται για το ποσό που χρωστάει η κυβέρνηση της χώρας», εξηγεί το δημοσίευμα, το οποίο θα οδηγήσει στη χρεοκοπία της εάν δεν συμφωνήσει σε ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης μέσα στις επόμενες ημέρες.
«Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός στη θεωρία των παιγνίων, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης, για να καταλάβεις ότι αυτή η ανήσυχη πόζα δεν είναι καλό σημάδι. Όμως μπορούμε να τον καταλάβουμε. Τα χρόνια περνούν, αλλά η ελληνική κρίση παραμένει», τονίζει το δημοσίευμα και στη συνέχεια περιγράφει τις τελευταίες εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και δανειστών.
Όπως επισημαίνει ο Ο'Brien, παρά το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές δείχνουν ανυποχώρητες, αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν οι διαπραγματεύσεις. «Προσπαθείς να φανείς όσο το δυνατόν πιο αδιάλλακτος, ελπίζοντας ότι η άλλη πλευρά θα υποχωρήσει». Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, υπάρχει ακόμα περιθώριο για συμφωνία, ακόμα και στο ζήτημα-ταμπού των συντάξεων, αφού η Ελλάδα δεν έχει απορρίψει κατηγορηματικά την αύξηση του ορίου ηλικίας.
Ωστόσο, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ο κίνδυνος της χρεοκοπίας και του Grexit εξακολουθεί να είναι υπαρκτός και να απειλεί τη μεσογειακή χώρα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι η ΕΕ έχει προστατέψει τον εαυτό της από τις οικονομικές επιπτώσεις της ελληνικής κρίσης, μία τέτοια δυσμενής εξέλιξη μπορεί να μην είναι τόσο «ανώδυνη» για την Ευρωζώνη όσο νομίζουν μερικοί. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, «η απειλή της πολιτικής μετάδοσης έχει αντικαταστήσει εκείνη της οικονομικής μετάδοσης».
Με άλλα λόγια, οι αγορές έχουν πάψει να ανησυχούν ποιες χώρες έχουν κακή οικονομία και έχουν αρχίσει να ανησυχούν για αυτές που έχουν κακή οικονομία και κακή πολιτική σκηνή (τουλάχιστον σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα). Στην τελευταία κατηγορία υπάγονται φυσικά η Πορτογαλία και η Ισπανία, όπου έχει σημειωθεί ραγδαία άνοδος των κομμάτων κατά της λιτότητας.