Μόνο θυμηδία προκαλούν οι διαβεβαιώσεις της Κομισιόν ότι δεν έχει τεθεί ζήτημα περικοπών στις συντάξεις, όταν στο χθεσινό μακροσκελές του σημείωμα ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ κατέστησε σαφές ότι ζητούμενο είναι το «κούρεμα» της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ, με προστασία μόνο των φτωχών συνταξιούχων.
Αυτό που σημειώνουν πηγές με άμεση γνώση των συζητήσεων που πάντα γίνονταν με τους εκπροσώπους των «θεσμών», είναι ότι αυτή η απαίτηση ισοδυναμεί με «κούρεμα» των συντάξεων κατά 6,5%, αλλά μόνο αν το «κούρεμα» είναι οριζόντιο, δηλαδή δεν εξαιρεθεί κανείς συνταξιούχος. Εάν η κυβέρνηση επιλέξει να προστατέψει τις χαμηλές συντάξεις και βάλει το «μαχαίρι» πάνω από τα 1.000 ευρώ, τότε για να βγει το νούμερο η μείωση πρέπει να φτάσει στο 20%!!!
Αυτό που γίνεται, επίσης, ξεκάθαρο είναι ότι οι δανειστές και ειδικά το ΔΝΤ δεν προσεγγίζουν το Ασφαλιστικό με διαρθρωτική ματιά, αλλά με καθαρά δημοσιονομική. Τι σημαίνει αυτό; Δεν ενδιαφέρονται για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις- δηλαδή σε βάθος 10 ή 20 ή 30 ετών- αλλά για τις άμεσες συνέπειες στον Κρατικό Προϋπολογισμό, άρα το αίτημα για περικοπές στο 1% του ΑΕΠ δεν αφορά στους μελλοντικούς συνταξιούχους αλλά κυρίως στους νυν!
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι απαιτήσεις των δανειστών πάσχουν και λόγω της ανακρίβειας των στοιχείων που επικαλούνται. Με βάση τους κανόνες που έχει υιοθετήσει η Ε.Ε., τα κράτη- μέλη δεν μπορούν να αυξήσουν τη συνταξιοδοτική τους δαπάνη πάνω από 2,5% του ΑΕΠ, με έτος αναφοράς το 2009. Η Ελλάδα τότε βρισκόταν στο 13,5%, κάτι που σημαίνει ότι το «ταβάνι» βρίσκεται στο 16%. Με βάση ακόμα και τα στοιχεία που επικαλείται το ΔΝΤ (28 δις ευρώ σε ετήσια βάση), η συνταξιοδοτική δαπάνη βρίσκεται αυτή τη στιγμή περίπου στο 15,7% του ΑΕΠ, άρα δεν συντρέχει λόγος να ληφθούν έκτακτα μέτρα, όπως αυτά που εισηγείται το ΔΝΤ. Ας πάμε, όμως και λίγο πιο βαθιά για να ανιχνεύσουμε τις αιτίες της αύξησης της συνταξιοδοτικής δαπάνης. Πέρα από την αυξημένη ανεργία και τη «μαύρη» εργασία και τη ζημιά στα αποθεματικά από το PSI, τα έσοδα των Ταμείων «γονάτισαν» από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, αφού στην πραγματικότητα δεν βρέθηκαν ποτέ τα ισοδύναμα από την πραγματική οικονομία για να καλυφθούν οι απώλειες. Είναι ενδεικτικό ότι η εισπραξιμότητα των εισφορών που βρισκόταν στο 82- 83% το 2009, έχει πέσει πλέον στο 50- 52% παρά τη μείωση τους, αφού η κατάσταση ειδικά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι τραγική.