Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά την ελληνική κυβέρνηση, σημάδια σύγκλισης δεν φαίνεται να υπάρχουν, ωστόσο, σύμφωνα με το Spiegel, η Ελλάδα μπορεί να βγει κερδισμένη από τη διαπραγμάτευση.
Σύμφωνα με τον γνωστό αρθρογράφο των Financial Times, Βόλφγκανγκ Μούνχαου, η τακτική της Ελλάδας μπορεί να αποβεί επιτυχημένη.
Γράφει ο κ. Μούνχαου:
Οι διαπραγματεύσεις που γίνονται τώρα αφορούν την τελευταία δόση του προηγούμενου πακέτου διάσωσης. Εάν η Ελλάδα δεν πάρει τη δόση, τότε μπορεί πολύ σύντομα να μην καταφέρει να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις. Εάν όμως υπάρξει συμφωνία, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Την εβδομάδα αυτή ή τον επόμενο μήνα η Ελλάδα θα πρέπει να αποδεχθεί ως αντάλλαγμα μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που θέλουν να επιβάλουν οι δανειστές τμηματικά. Θα ανακοινωθεί η αύξηση του ΦΠΑ, ενώ η αύξηση στις συντάξεις θα καθυστερήσει κι άλλο.
Μετά από το τέλος των συζητήσεων θα ξεκινήσουν νέες συζητήσεις, αλλά αυτό δεν ξεκαθαρίζει την κατάσταση. Η Ελλάδα θα χρειαστεί και άλλα κεφάλαια για να μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις.
Πολύ σύντομα θα υπάρξει νέα σύγκρουση με τους πιστωτές και η Ελλάδα θα επιμείνει σε μέτρα ελάφρυνσης του χρέους που για τους Γερμανούς είναι το μεγάλο ταμπού. Και το «τσίρκο» των διαπραγματεύσεων θα συνεχιστεί.
Οι Ελληνες παρά την οικονομική αδυναμία είναι σχετικά σε πιο ισχυρή διαπραγματευτική θέση επειδή έχουν κάνει ξεκάθαρο ότι αν αναγκαστούν είναι έτοιμοι να φύγουν από την Ευρωζώνη. Και αυτό παρά το γεγονός ότι θα προτιμούσαν μια συμφωνία που θα τους επέτρεπε την παραμονή στο ευρώ.
Αν δεν την έχουν είναι πρόθυμοι να υποστούν τις συνέπειες. Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο η κυβέρνηση Τσίπρα διαφέρει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά αρνούνταν μια μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Για τον λόγο αυτό οι δανειστές κατάφεραν να επιβάλουν τους όρους τους.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, όμως, πρεσβεύει κάτι άλλο. Ο Χανς Βέρνε Ζιν έχει δίκιο όταν λέει πως η διαπραγματευτική τακτική του Γιάνη Βαρουφάκη είναι ξεκάθαρα πιο έξυπνη απότι γενικώς πιστεύεται.
Από τη στιγμή που η ΕΚΤ χρηματοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες μέσα από ένα έκτακτο πρόγραμμα, οι εκροές καταθέσεων από την Ελλάδα υποστηρίζονται εμμέσως από τις Κεντρικές Τράπεζες άλλων χωρών. Δεν χρηματοδοτούν οι Ελληνες την έξοδο των κεφαλαίων, αλλά οι κεντρικές τράπεζες των πιστωτριών χωρών.
Το έλλειμμα της Ελλάδας στο Ευρωσύστημα φθάνει πλέον τα 100 δισ. ευρώ. Οταν η Ελλάδα δεν θα εξυπηρετεί το χρέος της, τότε οι συνολικές ζημιές για τους πιστωτές θα είναι τεράστιες. Και αυτή αυξάνεται εβδομάδα την εβδομάδα που διαρκούν οι διαπραγματεύσεις. Και μία συμφωνία για την τελευταία δόση του δεύτερου πακέτο διάσωσης δεν θα αλλάξει θεμελιωδώς αυτό το πρόβλημα.
Εάν κανείς δει πέρα απ' τα όρια των διαπραγματεύσεων που πραγματοποιούνται τώρα στις Βρυξέλλες, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές λύσεις:
Οι πιστωτές να ασκήσουν πιέσεις, αλλά να δώσουν μια συμφωνία στον Τσίπρα που θα του επιτρέπει να επιβιώσει πολιτικά ενώ οικονομικά δεν θα του απαιτήσουν περαιτέρω μέτρα λιτότητας. Αυτό θα είναι ένα πακέτο που θα παράγει σημαντικά λιγότερα πλεονάσματα από αυτά που απαιτούν τώρα οι δανειστές. Ηδη μετά από κάποιους μήνες η πρόβλεψη και η πραγματικότητα συγκλίνουν. Το πακέτο αυτό θα είναι η άτυπη ομολογία για ένα μελλοντικό κούρεμα χρέους.
Η δεύτερη λύση είναι να σταματήσει η Ελλάδα να εξυπηρετεί το χρέος της. Κάτι που μπορεί να συμβεί αυτό το μήνα κιόλας.
Προσωπικά υπολογίζω ότι τελικά θα υπάρξει μια συμφωνία που ωστόσο, θα ενεργοποιήσει άμεσα συζητήσεις για ένα τρίτο πακέτο βοήθειας. Εως τότε η Ελλάδα θα εγείρει θέμα αναδιάρθρωσης χρέους, το οποίο θα ενισχύεται πάντα από την απειλή να μην εξυπηρετείται το μελλοντικό χρέος.
Με αυτή την οπτική η ελληνική κυβέρνηση με το να εμφανίζεται ότι είναι στην πραγματικότητα πρόθυμη να αναλάβει το ρίσκο μίας μονομερούς στάσης πληρωμών αποτελεί μία στρατηγική η οποία πιθανόν να πετύχει: είτε η Αθήνα θα κερδίσει με μία καλή συμφωνία για την Ελλάδα ή οι πιστωτές θα χάσουν επειδή θα παραμείνουν κολλημένοι στο ζήτημα του χρέους.
Βλέποντας όμως κανείς την τηλεφωνική διπλωματία που διεξάγεται μεταξύ Βερολίνου, Παρισίων και Αθήνας αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει η προθυμία οι Ευρωπαίοι να τα βρουν με την Αθήνα. Ειδάλλως γιατί να έμπαιναν στον κόπο να συζητήσουν;
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να βγει θριαμβεύτρια απ' αυτές τις διαπραγματεύσεις».