Υπάρχουν εταιρείες που ενσαρκώνουν την αίσθηση του μέλλοντος, ακόμη και αν το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσονται είναι άκρως δεσμευτικό για τις προοπτικές τους.
Στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν νεοφυείς επιχειρήσεις που προσπαθούν να αντιπαλέψουν την εχθρική στάση του κράτους και της ακαδημαϊκής κοινότητας. H Wall Street Journal χρησιμοποιεί ως «υπόδειγμα» την ελληνική εταιρεία Upstream Systems, για να μας... ξεναγήσει στο δύσβατο δάσος της ελληνικής πραγματικότητας.
Όπως αναφέρει: «Η Upstream ενσαρκώνει τις αρετές που χρειάζεται η Ελλάδα από τις εταιρείες της για να υπερβεί το οικονομικό μοντέλο της που έχει πτωχεύσει. Ξεκίνησε ως μια εταιρεία μάρκετινγκ στο χώρο της κινητής τηλεφωνίας, πριν από 15 χρόνια, και εξελίχθηκε σε μια εταιρία εμπορίου μέσω των κινητών. Πουλάει αγαθά και υπηρεσίες μέσω των κινητών τηλεφώνων – από εφαρμογές παιχνιδιών έως μικροδάνεια. Τα έσοδά της έχουν εκτοξευτεί στα 200 εκατομμύρια ευρώ από 35 εκατομμύρια ευρώ πριν από έξι χρόνια. Το 90% των κερδών προέρχεται από τις αναδυόμενες αγορές, ενώ το 75% του εργατικού δυναμικού της προέρχεται από την Ελλάδα».
Το σημαντικότερο νέο στοιχείο που έφερε στην αγορά η εν λόγω εταιρεία, είναι ότι έσπασε τα ελληνικά στεγανά που θέλουν τις επιχειρήσεις να μην ενδιαφέρονται για την ικανοποίηση των εργαζόμενων τους, να προωθούν ανθρώπους σε κορυφαίες θέσεις δίνοντάς τους την αίσθηση της ιδιοκτησίας, να υποβιβάζουν τους νέους λόγω ηλικίας και να θεωρούν τον ανταγωνισμό εχθρικό και μη επιθυμητό.
Τα νέα projects
Ο 40χρονος συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Μάρκος Βερέμης λέει πως οι βασικές αρχές της εταιρείας είναι η διάκριση και η αξιοκρατία. Ο ίδιος αναφέρει πως η εταιρεία απασχολεί ανθρώπους από 25 διαφορετικές χώρες και ότι ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι τα 30 χρόνια. Σημειώνει πως το ταλέντο, εντός της εταιρείας, αυξάνεται γρήγορα και μπορεί να επιβραβευτεί με μετοχές της εταιρείας.
Ο κ. Βερέμης είναι ένθερμος υποστηρικτής νέων projects. Παράδειγμα είναι ότι συνέδραμε ουσιαστικά στην εταιρεία του ενός σημαίνοντος στελέχους της Upstream, τον Νίκο Μωραϊτάκη, όταν εκείνος θέλησε να ξεκινήσει μια δική του εταιρεία, την Workable
Το άρθρο αναφέρει πως οι start up εταιρείες στην Ελλάδα έφτασαν να είναι περίπου 144 το 2013 από μόλις 16 το 2010. Χάρη στη βοήθεια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων που προσφέρει κεφάλαια εκκίνησης ύψους 80 εκατομμυρίων ευρώ. Αρκετές από αυτές έχουν ανοίξει τα φτερά τους για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Έχουμε ταλέντα
Αναφέρει, δε, πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει έλλειψη ταλέντων – αντίθετα υπάρχουν πάρα πολλοί μορφωμένοι νέοι με πτυχία που θα μπορούσαν να στελεχώσουν πολλές εταιρείες. Ειδικά, οι start up δίνουν καλύτερες συνθήκες εργασίας σε νέους που έχουν δυνατότητες και υπό άλλες συνθήκες να εργάζονταν σε κακοπληρωμένες δουλειές ή θα μαράζωναν στην ανεργία.
Ο ρόλος των πανεπιστημίων
Το μπρόβλημα είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια κάνουν ελάχιστα πράγματα για να φέρουν τις επιχειρήσεις κοντά στους φοιτητές. Υπάρχει μια νοοτροπία εντός των πανεπιστημίων που είναι κοντά στην αριστερή ιδεολογία και στη λογική κατά του εμπορίου και όλο αυτό το κλίμα τείνει να είναι εχθρικό στις επιχειρήσεις. Μάλιστα, πολλές φορές η προσπάθεια των εταιρειών να στρατολογήσουν φοιτητές αντιμετωπίζεται εχθρικά και πολλές βίαια από αριστερούς φοιτητές. Έτσι, ο ιδιωτικός τομέας έχει αναλάβει το έργο της αντιστοίχισης του ταλέντου με την επιχειρηματική ευκαιρία.
Οι σκέψεις του Τσίπρα
Ο Τσίπρας, αναφέρει η εφημερίδα, απόφοιτος ο ίδιος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, έχει πει επανειλημμένα πως κεντρικός στόχος της κυβέρνησής του είναι να επαναπατρίσει πολλά από τα εξαιρετικά μυαλά που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα συνεπεία της κρίσης. Μόνο που για να επιτευχθεί ο στόχος, πρέπει να λάβει μια δέσμευση που θα περιλαμβάνει συγκεκριμένες αρχές όπψς αξιοκρατία, ελεύθερη αγορά, ανταγωνισμός.
Αντί όλων αυτών, η κυβέρνηση ακολουθεί μια ρητορική που δεν προωθεί την επιχειρηματικότητα και τις εξαγωγές. Υπάρχει πολλή συζήτηση για την τιθάσευση του ιδιωτικού τομέα, ενώ ο νέος νόμος για την Παιδεία θεωρεί τον ακαδημαϊκό ανταγωνισμό και την αξιολόγηση των καθηγητών ως ισοδύναμο του κοινωνικού δαρβινισμού.
«Πρόκειται για μια προσέγγιση που εγγυάται ότι η διαρροή εγκεφάλων θα συνεχιστεί και ότι η νέα οικονομία, υψηλής προστιθέμενης αξίας, θα παραμείνει ένα μακρινό όνειρο».