Ο τελευταίος Ελληνας που ζωγραφίζει τα πόστερ των κινηματογραφικών ταινιών [εικόνες]

Στον τελευταίο των τελευταίων κάνει αφιέρωμα το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων «μακριά από τα φώτα των Καννών».

Ο λόγος για τον 80χρονο σήμερα Βασίλη Δημητρίου ο οποίος παρά «τα τρεμάμενα από τη νόσο του Πάρκινσον χέρια του», συνεχίζει να κάνει μια δουλειά που πεθαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως. Ζωγραφίζει τις αφίσες των κινηματογραφικών ταινιών, δημιουργώντας μικρά έργα τέχνης.

Το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, επισημαίνει ότι ο Δημητρίου «επιζήσας της γερμανικής Κατοχής, παραμένει αποφασισμένος να παλέψει ολομόναχος ενάντια στην digital εκτύπωση, για όσο αντέξει». Κι αυτό διότι «για εκείνον, είναι τέχνη ότι βγαίνει από την καρδιά».

«Για περισσότερα από 65 χρόνια, ο μικροσκοπικός με τον μπερέ καλλιτέχνης έχει σχεδιάσει όλα τα μεγάλα ονόματα» γράφει το AFP, επισημαίνοντας, ότι «σε κάποια δίνει μεγαλύτερη προσοχή». «Αυτούς που αγαπώ, τους ζωγραφίζω καλά. Εκείνους που δεν αγαπώ δεν τους ζωγραφίζω καλά. Για παράδειγμα, έχω ζωγραφίζει τον Κλιντ Ίστγουντ 50 φορές. Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου, μπορώ να ζωγραφίσω τον Κλιν Ίστργουντ» λέει ο ίδιος.

Κατά τη δεκαετία του 1960, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος ζούσε ημέρες μεγάλης δόξας, ο Βασίλης Δημητρίου είχε τόση δουλειά που μπορεί να αναλάμβανε να σχεδιάσει πάνω από 10 αφίσες την εβδομάδα. Τώρα πια μόνο ένα σινεμά στην Αθήνα, το Αθήναιον, κράτα την παράδοση. «Η ζωγραφική είναι ένα μέσο που κάνει το σινεμά πιο οικείο, όταν τα πάντα γίνονται ολοένα και πιο πλαστικά. Οι πλαστικές πινακίδες είναι κάτι που χρησιμοποιείς τη μια μέρα και την επόμενη τις πετάς. Δεν είμαστε αυτής της νοοτροπίας, μας αρέσει η παράδοση, μας αρέσει να κρατάμε τον δεσμό μας με τις τέχνες. Για μένα η μουσική, η ζωγραφική, ο χορός, το σινεμά είναι ένα» αναφέρει η συνιδιοκτήτρια του κινηματογράφου Βιρτζίνια Αξιώτη.

«Γεννημένος το 1935 στην Κυψέλη, ο Δημητρίου μαθήτευσε δίπλα σε έναν Τσέχο ζωγράφο αφισών και αργότερα ανέπτυξε τη δική του τεχνική» αναφέρει το AFP και προσθέτει πως τις καλές ημέρες είχε δύο βοηθούς, αλλά και τη σύζυγό του να του δίνει ένα χεράκι, ώστε να προλαβαίνει να παραδίδει μία αφίσα την ημέρα σε δεκάδες κινηματογράφους στην Αθήνα. Σημερα, η διαδικασία αυτή παίρνει τρεις ημέρες.

Η πιο πρόσφατη δουλειά του, η αφίσα της ταινίας «Cymbeline» με πρωταγωνιστές τον 'Ηθαν Χοκ και τη Μίλα Γιόβοβιτς, ενώ θα ακολουθήσει το πόστερ για το remake των «Fantastic Four» που θα βγεις στους κινηματογράφους το καλοκαίρι.

Τώρα πια, οι περαστικοί περνούν μπροστά από το Αθήναιον και συνήθως προσπερνούν, χωρίς να προσέχουν την δουλεμένη στο χέρι αφίσα, «όμως μερικές δεκαετίες πριν τα πράγματα δεν ήταν έτσι, όταν οι αφίσες των ταινιών μπορούσαν να πυροδοτήσουν πάθη» σχολιάζει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Κάποτε οι αφίσες των κινηματογραφικών ταινιών πυροδοτούσαν πάθη

«Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, είχα ζωγραφίσει μια αρκετά προκλητική για την εποχή αφίσα, βάζοντας την πρωταγωνίστρια να φορά μπικίνι» θυμάται ο 80χρονος καλλιτέχνης και προσθέτει: «Ο ιδιοκτήτης μου τηλεφώνησε επειδή μια ομάδα θυμωμένων “ζουλού” είχαν μαζευτεί μπροστά από το σινεμά κι εγώ έπρεπε να φέρω τις βούρτσες μου να καλύψω λίγο την κυρία».

Λίγα χρόνια μετά, συνέβη το ακριβώς αντίθετο, όταν ο Δημητρίου εκλήθη να «ξεγυμνώσει» λίγο τη Σοφία Λόρεν, επειδή είχε θεωρηθεί πως είχε καλύψει το μπούστο της υπερβολικά. «Οταν κατέβηκα από τη σκάλα μου, είχαν μαζευτεί διάφοροι άνδρες γύρω μου για να χειροκροτήσουν» αναφέρει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Βασίλης Δημητρίου.

Οταν "έγδυσα" τη Σοφία Λόρεν με χειροκροτούσαν οι περαστικοί

Η δημοσιογράφος του AFP συνεχίζει αναφέροντας τα παιδικά χρόνια του Δημητρίου, τα οποία θυμίζουν πολύ κάτι από την ιταλική κλασική πλέον ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος». «Οντας παιδί στην τραυματισμένη από τη γερμανική κατοχή Αθήνα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια του οποίου χιλιάδες πέθαναν από την πείνα, και ο Δημητρίου ακόμη θυμάται ότι τις περισσότερες φορές πεινούσε: “Η μητέρα μου έλεγε συνέχεια 'θα πεθάνουν τα παιδιά μας'” θυμάται.

»Οπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, σκαρφάλωνε πάνω στα δέντρα του γειτονικού θερινού σινεμά για να βλέπει στα κλεφτά τα έργα που παίζονταν. Ενα βράδυ, ένας εργαζόμενος του κινηματογράφου τον έσπρωξε κι εκείνος έπεσε μέσα στον αύλειο χώρο του σινεμά, μια ιστορία που θυμίζει την υπόθεση του ιταλικού κλασικού φιλμ “Σινεμά ο παράδεισος”».

Η ιστορία του Δημητρίου θυμίζει κάτι από το «Σινεμά ο Παράδεισος»

«Ηταν η ευκαιρία μου. Ο χειριστής του προτζέκτορα με άφησε να παρακολουθώ τις ταινίες δωρεά αν τον βοηθούσα στη δουλειά. Αργότερα, ο διευθυντής (του κινηματογράφου) είδε κάποια σκίτσα μου και μου πρότεινε συνεργασία» λέει ο ίδιος για το πώς ξεκίνησε και δηλώνει πια αποφασισμένος να παραμείνει στην τέχνη του για όσα χρόνια μπορέσει. «Νιώθω ότι πάντα μπορώ να βελτιώνομαι» λέει, αλλά ομολογεί πως πλέον δεν πηγαίνει στο σινεμά και δεν βλέπει ταινίες. Οπως υποστηρίζει, του λείπει η εποχή «που κάποιος έβαζε τα καλά του για να πάει στον κινηματογράφο και αργότερα να συναντηθεί με τους υπόλοιπους θεατές στο φουαγιέ για ένα ποτό κατά τη διάρκεια του διαλείμματος».