Ταινίες της Εβδομάδας: Ο Μαντ Μαξ θα σπάσει τα ταμεία [εικόνες&τρέιλερ]

Δυστυχώς αυτή την εβδομάδα έχετε μια και μόνο επιλογή που ακούει στο όνομα Μαντ Μαξ. Οι υπόλοιπες ταινίες όπως το Παζολίνι του Φεράρα, αν και συμπαθητικές δεν μπορούν να φτάσουν το value for money του έπους του ελληνικής καταγωγής Τζωρτζ Μίλερ.

Γράφει ο Πάνος Κοκκίδης

MAD MAX: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ – Περιπέτεια (2014) – Περιπέτεια (2014)

• Mad Max: Fury Road
• Σκηνοθεσία: Τζώρτζ Μίλερ
• Παίζουν: Σαρλίζ Θέρον, Τομ Χάρντυ, Νίκολας Χουλτ, Χιου Κέις Μπερν, Τζος Χέλμαν, Νέιθαν Τζόουνς, Ζόι Κράβιτς, Ρόσι Χάντινγκτον- Γουάιτλι, Άμπεϊ Λι

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Και τι δε συμβαίνει!!!

Ο Τζώρτζ Μίλερ μετά τριάντα χρόνια καταφέρνει να κατασκευάσει μια ταινία αχαλίνωτης φαντασίας, αντάξια του μύθου των τριών πρώτων. Εδώ τα χρήματα της υπερπαραγωγής παίζουν το μικρότερο ρόλο. Ο πανάξιος αυτός ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης συνθέτει και απλώνει μπροστά μας ένα ολόκληρο σύμπαν με τη φιλοσοφία και τις αξίες του. Με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, μεστή πλοκή, άψογα σχεδιασμένα και ενδελεχώς μελετημένα κοστούμια, μακιγιάζ, οχήματα και συμπεριφορές όλων αυτών σε μια απαράμιλλη συμφωνία, επιπέδου κλασικής μουσικής.

Με μίνιμαλ διάλογο και σκηνές που λένε πολύ περισσότερα παραδίδει μαθήματα ατόφιου σινεμά και ταυτόχρονα μας ψυχαγωγεί με συναρπαστικό τρόπο.

Πολλοί σκηνοθέτες έχουν τεράστια μπάτζετ στη διάθεσή τους, όμως μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι αυτοί που μπορούν να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο σύνθετο καμβά χιλιάδων λεπτομερειών επάλληλων νοηματικών επιπέδων και να συνθέσουν ένα επικό έργο αυτού του βεληνεκούς.

Η ταινία μας μεταφέρει σε έναν μετά-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου συμμορίες μάχονται για τον έλεγχο των περιορισμένων υδάτινων πόρων και των καυσίμων. Ο Μαξ Ροκατάνσκι (Τομ Χάρντι) θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την Αυτοκράτειρα Φιουριόσα (Σαρλίζ Θερόν), που δραπετεύει με την συμμορία της, με προορισμό την Άγονη Γη. Στο ταξίδι τους αυτό εκτος απ του διώκτες τους έχουν να αντιμετωπίσουν την ίδια την ανθρώπινη φύση τους που μια τους φέρνει κοντά και μια τους απομακρύνει από το βασικό ένστικτο της ανθρώπινης επιβίωσης.

Στους νεαρούς θεατές η ταινία μοιάζει με έναν θόρυβο από καταιγιστική δράση, ένα πιο έμπειρο βλέμμα ανακαλύπτει, ένα πλούσιο σύμπαν όπου μπλέκονται αρχαιοελληνικοί μύθοι, χαρακτήρες Βίκινγκς, και ιστορίες μεσαιωνικής τρέλας.

Ο Τομ Χάρντυ με ένα μεγάλο συναισθηματικό οπλοστάσιο δίνει την αληθοφάνεια και τον βαθύ ψυχισμό που χρειάζεται ένας τέτοιος φανταστικός ήρωας για να μην φαίνεται σαν καρτούν. Η τέλεια επιλογή. Το ίδιο και για την Σαρλίζ Θέρον που εδώ Είναι η αυτοκράτειρα Φουριόζα.

Όσοι αγαπάτε τον φανταστικό κινηματογράφο μην έχετε κανένα δισταγμό ο Μαντ Μαξ ήρθε και θα σας ψυχαγωγήσει.

ΠΑΖΟΛΙΝΙ - Δράμα (2014)

• Pasolini
• Σκηνοθεσία: Έιμπέλ Φεράρα
• Παίζουν : Γουίλεμ Νταφόε, Βαλέριο Μαστρανρα, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Μια ταινία για τον μεγαλύτερο κατά τη γνώμη μου σκηνοθέτη όλων των εποχών έχει πάντα ένα ενδιαφέρον. Ακόμα κι αν ο Έιμπελ Φεράρα δεν αποδίδει παρά το ένα χιλιοστό από την προσωπικότητα και την παρουσία του Παζολίνι τόσο στα γράμματα όσο και στην πολιτική ζωή της Ιταλίας. Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι είναι ο διανοούμενος σκηνοθέτης που προανήγγειλε το τέλος της δυτικής κοινωνίας με το μοντέλο Απόκτησης και Καταστροφής που έχει επικρατήσει. Μετά σαράντα χρόνια γίνεται γοητευτικά προφητικός. Η ταινία που προσπαθεί να αναστηλώσει έστω και για μια στιγμή την εικόνα του φαντάζει πολύ φτωχή μπροστά στα αληθινά γεγονότα. Αν δεν ήταν και η καταπληκτική ομοιότητα του Νταφόε ίσως τα πράγματα να ήταν πιο τραγικά. Όμως ο Νταφόε με την εμπειρία και την τεχνική του κατορθώνει να αποδώσει τη φυσική εικόνα του μεγάλου σκηνοθέτη και να σώσει τα προσχήματα. Ο Φεράρα δεν ασχολείται με το λαβύρινθο της σκέψης του Μεγάλου σκηνοθέτη ούτε με τα πιστεύω του. Πολύ απλά εικονογραφεί τον άνθρωπο στο περιβάλλον του πχ καθώς δειπνεί με την εξαδέλφη και τον καλύτερό του φίλο, ή καθώς τον ξυπνάει η μητέρα του το πρωί. Καταγράφει εγκυκλοπαιδικά σχεδόν τις σχέσεις του και την καθημερινή του ζωή σκιαγραφώντας αμυδρά τον χαρακτήρα του. Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας ασχολείται με τις τελευταίες 24 ώρες του Παζολίνι λίγο πριν την άγρια δολοφονία του από νεαρούς στην παραλία της Όστια όπου είχε πάει ένα βράδυ με κάποιο νεαρό. Πρόκειται για ένα θαμπό παζλ με επιλεγμένα κομμάτια από έναν “περίεργο” σκηνοθέτη (Καλωσήλθατε στη Νέα Υόρκη-ζωή του Στρος Καν) που στηρίζει όλη του την ταινία στην καταπληκτική ομοιότητα του πιστού του συνεργάτη Γουίλιαμ Νταφόε.

Ο Παζολίνι με το SALO ενόχλησε την τότε συντηρητική Ιταλία και όχι μόνο. Με τη σκέψη του έγινε ένα σύμβολο μια τέχνης, η οποία μάχεται την εξουσία. Τα γραπτά του είναι ακόμα και σήμερα ενδιαφέροντα και σκανδαλώδη. Ο περίεργα άδοξος θάνατος του ήταν και συνεχίζει να είναι ένας γρίφος αφού ο καταδικασμένος ως δολοφόνος του πριν λίγα χρόνια ακόμα αρνήθηκε την ενοχή του. Εδώ ο Φεράρα δίνει τη δική του εκδοχή όχι μόνο για τη δολοφονία αλλά και για την ίδια την προσωπικότητα του μεγάλου σκηνοθέτη.

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΟΥ ΣΙΛΣ ΜΑΡΙΑ - Δράμα (2014)

• Clouds of Sils Maria
• Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ασαγιάς
• Παίζουν : Zιλιέτ Μπινός, Κρίστεν Στιούαρτ, Κλόε Γκρέις Μόριτς, Λαρς Αιντιγκερ, Τζόνι Φλιν, Άνγκελα Βίνκλερ, Χανς Ζίσλερ

TI ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Ένα απρόσμενα ρηχό inside look στην επαγγελματική ανασφάλεια μιας σταρ του σινεμά που υποδύεται η Ζιλιέτ Μπινός. Η ταινία προτιμά να δώσει το βάρος της στον εντυπωσιασμό του κοινού όσο αφορά τις δυσκολίες του αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός σταρ στην ερμηνεία των ρόλων του. Το θέμα «νέος με ενθουσιασμό εναντίον ηλικιωμένου με εμπειρία» γρήγορα ξεφεύγει από της ράγες της τίμιας καταγραφής και μπαίνει στην παράλληλη γραμμή του λαμπερού εντυπωσιασμού. Εκεί τα τόπια της διαδρομής δεν αφορούν κάποιον σοβαρό θεατή και καθώς επαναλαμβάνονται γίνονται και βαρετά.

Στο αποκορύφωμα της διεθνούς της καριέρας, η διάσημη ηθοποιός Μαρία Έντερς (Ζιλιέτ Μπινός) δέχεται μια πρόταση για να παίξει σε μία αναβίωση του θεατρικού έργου που την έκανε διάσημη πριν από είκοσι χρόνια. Αυτή τη φορά όμως δεν θα πάρει το ρόλο της νεαρής Σίγκριντ που οδήγησε στην αυτοκτονία το αφεντικό της ‘Ελενα αλλά τον ίδιο το ρόλο της ηλικιωμένης Έλενας.

Μαζί με την προσωπική της βοηθό (Κρίστεν Στιούαρτ) αναχωρεί για να ξεκινήσει πρόβες στο Σιλς Μαρία, μια απομονωμένη περιοχή των Άλπεων.

Ο Ασαγιάς γράφει και σκηνοθετεί μια σεναριακά αφερέγγυα ιστορία με χρωματικά πιασάρικες σκηνές πρόβας, καταδίωξης παπαράτσι, και διαφωνιών με παραγωγούς που έκτος του ότι δεν προσθέτουν τίποτα στην ουσία της ταινίας είναι και χαζοχαρούμενα ανιαρές καθώς δίνουν τροφή στην περιέργεια και γαργαλούν την κουτσομπολίστικη πλευρά του κοινού.

Η Κρίστεν Στιούαρτ δίνει ακόμα μια φορά εξετάσεις και τις περνάει με καλό βαθμό ερμηνεύοντας τη βοηθό της μεγάλης σταρ που όμως έχει κι εκείνη να αντιμετωπίσει προσωπικά προβλήματα. Η όμορφη Κρίστεν της σειράς των ταινιών «Χαραυγή» κλπ κέρδισε το Σεζάρ καλύτερου β γυναικείου ρόλου που δεν το έχει πάρει πότε κάποια Αμερικανίδα.

Ο Ασαγιάς χάνει μια συγκλονιστική ευκαιρία για ένα φτιάξει ένα αριστούργημα για τη σύγκρουση δυο κόσμων και δυο φιλοσοφιών. Ανάμεσα στο νέο και το παλιό, το δήθεν και το αληθινό την εμπειρία απέναντι στον ενθουσιασμό. Η ουσία γλιστράει απαλά σαν λεπτή άμμος μέσα απ τα χέρια του, καθώς οι τεράστιες και φλύαρες σκηνές προβών στα όρη και τα βουνά διαδέχονται η μια την άλλη, με την διάσημη Έντερ να προσπαθεί να βρει ρυθμό και γωνία προσέγγισης σε ένα ρόλο που δεν συμπαθεί και τόσο. Την ίδια ανιαρή τάση ακολουθούν και τα βαθιά μας χασμουρητά.

MACONDO - Δράμα, Αυστρία (2014)

• Σκηνοθεσία: Σουνταμπέ Μορτετζάι
• Παίζουν : Ραμαντάν Μιχαήλοφ, Ασλάν Ελμπιέφ, Κέντα Γκατζίεβα

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Ένα συμπαθητικό τίποτα σ’ αυτήν την ταινία που περιγράφει τα παθήματα ενός μικρού Τσετσένου που έχει καταφύγει στη Βιέννη με την μητέρα του και τις τρεις αδελφές του. Εκεί προσπαθεί να πάρει άδεια για μόνιμη εγκατάσταση.

Αν η ταινία είχε και καλύτερο μάρκετινγκ μπορεί και να έπαιρνε κανένα βραβείο ξώφαλτσα σε κάποιο από τα επιχορηγούμενα φεστιβάλ που ειδικεύονται στην ανάδειξη ταινιών με τα προβλήματα ένταξης μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες σύμφωνα με την ευρωπαϊκή τάση και ντιρεκτίβα.

Το ογδόντα τοις εκατό των πλάνων απεικονίζουν με ανιαρή χάρη τον μικρό Τσετσένο γαβριά, ο οποίος πάει κι έρχεται, περπατάει, ανεβαίνει και κατεβαίνει, πότε αν φας και πότε από πίσω. Πότε στο σουπερμάρκετ και πότε στο δρόμο. Η σκηνοθέτης που προφανώς δεν γνωρίζει το Μεγάλο Βιβλίο της Σκηνοθεσίας τον ακολουθεί βαρετά και αποχαυνωμένα προκαλώντας με επιμονή και αυτοπεποίθηση το νευρικό μας σύστημα. Τα επεισόδια που διαλαμβάνονται περιγράφουν μικροαλητείες και τη σχέση του με κάποιο άλλο Τσετσένο πρώην στρατιώτη φίλο του νεκρού στον πόλεμο πατέρα του.

Χωρίς δράμα, χωρίς πλοκή, χωρίς ενδιαφέροντες χαρακτήρες η ταινία ακολουθεί ένα άχαρο, επίπεδο και ρηχό σενάριο ευρωπαϊκής προελεύσεως. Από εμπορικής απόψεως η ταινία έχει εξασφαλισμένα τα εισιτήρια της συμπαθητικής Τσετσενικής κοινότητας. Από ασφαλιστικής απόψεως πρέπει να ενταχθεί στην κατηγορία θέασης βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ

• Σκηνοθεσία: Ναζάουα Ναζάρ
• Παίζουν : Χαλέντ Αμπόλ Ναγκά, Σουάντ Μασσί, Μαλάκ Ερμιλί, Σουχέιλ Χαντάντ

Από το Δελτίο Τύπου του γραφείου εισαγωγής :

Ο Ταρέκ, μετά από 10 χρόνια φυλάκισης, βγαίνει από τη φυλακή και κουβαλώντας ένα επικίνδυνο μυστικό, ψάχνει για την κόρη του στην πολιτικά ταραχώδη Παλαιστίνη. Το όνομα της ταινίας αναφέρεται στην εγκαταλελειμμένη κοιλάδα ανάμεσα στην περιοχή της Ραμάλα και την Ναμπλούς. Μέρος της ταινίας, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που έγιναν το 2002 στη Ραμάλα της Παλαιστίνης.

Όπως και στη προηγούμενή της ταινία, η Νάζουα Ναζάρ προσπαθεί μέσω του κινηματογράφου να σπάσει το κατεστημένο. Χωρίς πολιτικές δηλώσεις, παρουσιάζει πώς είναι στην πραγματικότητα οι κατακτητές που κλέβουν γη και νερό στη χώρα της.