Το Reuters μέσα στα εργοστάσια-φαντάσματα της Ελλάδας της κρίσης [εικόνες]

Από την Αθήνα μέχρι τη Θεσσαλονίκη και από τη Λάρισα ως την Ελευσίνα. Το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters «ταξίδεψε» μέσα από τον φακό του Γιάννη Μπεχράκη στην εγκατάλειψη και την κρίση.

Ελληνικά εργοστάσια που κάποτε απασχολούσαν χιλιάδες εργαζόμενους, τώρα ρημάζουν εγκαταλειμμένα σαν τα φαντάσματα ενός ένδοξου βιομηχανικού παρελθόντος.

«Ενώ η Αθήνα αντιμετωπίζει την αυξανόμενη πίεση για να φτάσει σε συμφωνία με τους δανειστές, προκειμένου να αποφύγει το οικονομικό χάος, ένα θυμωμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αισθάνεται τον πόνο των περικοπών που επήλθαν έπειτα από έξι χρόνια ύφεσης, με την ανεργία να είναι πάνω από το διπλάσιο του μέσου όρου της ευρωζώνης» γράφει ο Ελληνας φωτογράφος του Reuters.

Ο Μπεχράκης ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα, από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και την Ξάνθη και από τη Λάρισα στην Πελοπόνησσο αποτυπώνοντας με τον φωτογραφικό του φακό τα «απομεινάρια μιας κάποτε ακμάζουσας ελληνικής βιομηχανίας, η οποία υποφέρει από ένα 30% πτώσης στην παραγωγή της».

«Οταν ήμουν παιδί η λέξη “εργοστασιάρχης” ακουγόταν περισσότερο με τίτλο αριστοκρατίας παρά ως την περιγραφή ενός επιχειρηματία» θυμάται ο Μπεχράκης. «Θυμάμαι το εργοστάσιο να συζητείται ως κάτι παρόμοιο με το λίκνο της διαδρομής της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο και την ευημερία. Αν υπάρχουν εργοστάσια, έλεγαν οι παλιότεροι, ο κόσμος μπορεί να δουλεύει και να στηρίζει την τοπική οικονομία, χωρίς να χρειάζεται να αφήσει τη μητέρα-πατρίδα για να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό» προσθέτει.

«Ολες αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου ενώ οδηγούσα προς τα βόρεια αναζητώντας ντοκουμέντα της αποβιομηχανοποίησης της Ελλάδας. Μέσα στα τελευταία 30 χρόνια έχουν κλείσει εκατοντάδες εργοστάσια για μια σειρά από λόγους, αλλά η πρόσφατη οικονομική κρίση έχει γίνει η ταφόπλακα της βιομηχανικής εποχής της Ελλάδας» αναφέρει ο φωτογράφος του Reuters.

Ο Μπεχράκης οδήγησε 2.500 χιλιόμετρα και διαπίστωσε ιδίοις όμμασι, όπως λέει, «τη θλιβερή πραγματικότητα της πάλαι ποτέ ακμάζουσας ελληνικής βιομηχανίας».

«Κοντά στη Λάρισα, νότια του Ολύμπου, επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε παρήγαγε κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, και το μόνο που είδα ήταν σκουριασμένες πόρτες και σημάδια “καταληψιών” που ζούνε στην κάποτε ακμάζουσα επιχείρηση» αναφέρει.

Σε ένα σκονισμένο κομμάτι γυαλιού δίπλα από μια δερμάτινη πολυθρόνα μέσα σε ένα γραφείο εκ των στελεχών, κάποιος έχει γράψει: «Βοήθεια, παρακαλώ».

«Ενω οδηγούσα προς τα βόρεια στους πρόποδες του επιβλητικού Ολύμπου με τις χιονισμένες βουνοκορφές, με αρκετές εγκαταλειμμένες εργοστασιακές εγκαταστάσεις να κείτονται στα πόδια του, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τους 12 θεούς της Αρχαίας Ελλάδας που κάποτε έζησαν στην κορυφή του θρυλικού βουνού» παραδέχεται ο Μπεχράκης καταδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την αντίθεση του ένδοξου παρελθόντος και με το θλιβερό παρόν.

Στη Θεσσαλονίκη, ένα μεγάλο εργοστάσιο ξυλείας καταστράφηκε από κλέφτες και τον καιρό, ενώ ένα άλλο στη βιομηχανική ζώνη της πόλης έμοιαζε σα να είναι βγαλμένο από σκηνή της ταινίας αποκάλυψης «Ζωντανός Θρύλος» με τον Γουίλ Σμιθ.

«Ενώ προχωρούσα γύρω από τα κλειστά εργοστάσια στη βιομηχανική ζώνη της Θεσσαλονίκης, έπεσα πάνω σε ένα τεράστιο κτίριο το οποίο έδειχνε σε σχετικά καλή κατάσταση, αλλά ήταν προφανέστατα εγκαταλειμμένο. Περπάτησα μέσα και είδα ένα ψεύτικο χριστουγεννιάτικο δέντρο μαζί με τα στολίδια του να είναι πεσμένο στο πάτωμα μιας τεράστιας αποθήκης. Λίγα βήματα πιο πίσω δίπλα από ένα κλειστό χρηματοκιβώτιο, ένα ημερολόγιο του 2011 κρεμασμένο στον τοίχο. Η σκηνή ήταν μια γροθιά στο στομάχι: ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος σε αυτό το σημείο» εξομολογείται ο φωτορεπόρτερ του διεθνούς πρακτορείου.

Στη βορειοανατολική Ελλάδα, ήταν πολλά τα εγκαταλειμμένα και λεηλατημένα εργοστάσια.

Σε ένα από αυτά, πεταμένα ομόλογα της δεκαετίας του 1990 μαζί με ηλιόσπορους.

Σε ένα άλλο κτίριο έξω από την Ξάνθη, κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία, ένας μετανάστης που κάποτε έζησε για λίγο εκεί, ο Αμπντι, είχε γράψει στο πάτωμα τα ονόματα γερμανικών πόλεων δίπλα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, απαραίτητη η στάση στη Θήβα, μία από τις βιομηχανικές ζώνες στην ελληνική ενδοχώρα. Ο Μπεχράκης περιπλανήθηκε στους «μέσα στη βρομιά» δρόμους στη βιομηχανική ζώνη της Θήβας, ψάχνοντας το διάσημο αξιοθέατο της περιοχής, τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Ιζόλα που εδώ και πολλά χρόνια έχει βάλει λουκέτο.

Το εργοστάσιο Ιζόλα χαρακτηρίζεται από τον Έλληνα φωτογράφο ως το «σύμβολο των λυπηρών απομειναριών της βιομηχανικής εποχής που πεθαίνει στην Ελλάδα» και «ενώ ο ήλιος δύει, η ζεστή πορτοκαλο-κίτρινη ηλιαχτίδα δίνει στο κτίριο μια απροσδόκητη ομορφιά».

Τελευταίος σταθμός στην Αθήνα, η Ελευσίνα.

Μια κουρελιασμένη ελληνική σημαία στην σκουριασμένη είσοδο που στέκει δίπλα στον κατεστραμμένο φράχτη του εργοστασίου που κάποτε παρήγαγε μαγειρικό λάδι, είναι το μοναδικό σημάδι πως κάποτε υπήρχε ζωή εδώ.

Ο Δημήτριος, ένας ηλικιωμένος κύριος που ζει ακριβώς απέναντι από το εργοστάσιο που έκλεισε τη δεκαετία του 1990, εξομολογήθηκε στον φωτογράφο του Reuters πως βρήκε ο ίδιος τη σημαία στο πάτωμα του εργοστασίου και την τοποθέτησε στην πύλη, γιατί ντρεπόταν να την αφήσει να κείτεται εκεί.

Η συσκευή όπου περισσότεροι από 300 εργαζόμενοι χτυπούσαν τις κάρτες τους, έχει σταματήσει τον χρόνο στις 9 το πρωί του 1996.

Πατήστε ΕΔΩ για να δείτε όλο το φωτογραφικό οδοιπορικό του Γιάννη Μπεχράκη για το Reuters