Παρότι αντιδημοφιλής, ο Εντ Μίλιμπαντ έκανε μια καλή προεκλογική εκστρατεία τις τελευταίες εβδομάδες πριν τις βρετανικές εκλογές. Στα τηλεοπτικά πάνελ εμφανίστηκε με μεγαλύτερη αυτοπεοίθηση και κατέπληξε τους Βρετανούς. Οι δημοσκοπήσεις τον έδιναν πόντο-πόντο με τους συντηρητικούς του Κάμερον. Την Πέμπτη 7 Μαίου 2015, ο Εντ Μίλιμπαντ ήταν ακόμη αισιόδοξος ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας.
Αυτή η ελπίδα έληξε με τον χειρότερο τρόπο. Ο ηγέτης των Εργατικών υπέστη μια από τις χειρότερες ήττες στην ιστορία του κόμματος. Το Labour πήρε σχεδόν 100 έδρες λιγότερες από τον Κάμερον (232-331). Το κόμμα του βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο από το 1987, όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ κυριαρχούσε την βρετανική πολιτική σκηνή.
Την περασμένη Παρασκευή, ο Εντ Μίλιμπαντ ανακοίνωσε την παραίτησή του από την ηγεσία του κόμματος.
«Δεν ήθελα να βγάλω αυτό τον λόγο», είπε στους οπαδούς του μετά την ήττα. Και πρόσθεσε:
«Το Labour χρειάζεται έναν δυνατό ηγέτη. Εχει ανάγκη να ανασυγκροτηθεί».
Ενας καταστροφικός απολογισμός
Ο απολογισμός της ηγεσίας Μίλιμπαντ είναι καταστροφικός. Στη Σκωτία, η κατάρρευση του κόμματός του είναι ιστορική. Στο παραδοσιακό αυτό «κάστρο» οι Εργατικοί έχασαν 40 από τις 41 έδρες τους. Οι εθνικιστές του Scottish National Party (SNP) τα σάρωσαν όλα στο πέρασμά τους. «Πρόκειται για ταπείνωση» δήλωσε ο Αλιστέρ Κάμπελ, πρώην συνεργάτης του Τόνι Μπλερ.
Στην Αγγλία το σκορ των Εργατικών ήταν άθλιο. Κέρδισαν μόνο 15 έδρες σε σχέση με το παρελθόν. Οι Εργατικοί αυτή τη φορά είχαν απέναντί τους μια συντηρητική κυβέρνηση που ασκούσε πολιτική λιτότητας και κανονικά θα έπρεπε να κερδίσουν.
«Μας γύρισαν την πλάτη όχι μόνο στη Σκωτία αλλά και σε σημεία της Αγγλίας όπου πιστεύαμε ότι θα κερδίσουμε άνετα», προσθέτει ο Κάμπελ. Ακόμη και ο σκιώδης υπουργός Οικονομίας Εντ Μπολς των Εργατικών δεν κατάφερε να εκλεγεί, αυτό τα λέει όλα.
Στην πραγματικότητα ο Εντ Μίλιμπαντ ποτέ δεν κατάφερε να πείσει. Ακόμη και το 2010 έγινε αρχηγός στη θέση του αδελφού του Νταβίντ που ήταν φαβορί. Κέρδισε αυτή την αδελφοκτόνα μάχη χωρίς καν να πετύχει την πλειοψηφία των μελών του κόμματός του. Οι μόνοι που τον στήριξαν ήταν τα συνδικάτα, το 1/3 των ψήφων, και έτσι πήρε την εξουσία του κόμματος.
Λίγο αριστερός, λίγη λιτότητα
Ο Εντ Μίλιμπαντ αμέσως πήρε το όνομα «Κόκκινος Εντ» από τον δεξιό Τύπο που τον κατηγόρησε ότι ήταν υπερβολικά αριστερός. Ωστόσο, επί καιρό, δίστασε στο ποια πολιτική θα ακολουθήσει και ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο ένστικτό του που του έλεγε να πάει αριστερά και στην φυσική του επιφυλακτικότητα την οποία κέρδισε ως σύμβουλος στο πλευρό του Γκόρντον Μπράουν, επί σειρά ετών. Ετσι, το μήνυμά του ήταν θολό και δεν έπειθε.
Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, αυτός ο δισταγμός κατέληξε μια σειρά μέτρων για να φορολογηθούν τα υψηλά εισοδήματα, οι τραπεζίτες και οι ξένοι πλούσιοι... Αλλά ταυτόχρονα, υποσχόταν να συνεχίσει τη λιτότητα, σίγουρα λιγότερη απ'ό,τι ο Ντέιβιντ Κάμερον, αλλά να τη συνεχίσει.
Αδύνατος στα οικονομικά
Η βασική του αδυναμία ήταν πάντα η οικονομία. Πάντα αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες που είχε η προηγούμενη Εργατική κυβέρνηση, στην οποία ήταν υπουργός, στην οικονομική κρίση. Και όσο συνεχιζόταν η ύφεση, οι επιθέσεις που έκανε εναντίον του Κάμερον για υπερβολική λιτότητα, λειτουργούσαν υπέρ του. Αλλά όταν επέστρεψε η ανάπτυξη στο 2,8% το 2014, το επιχείρημα του κατέρρευσε.
Tο ειρωνικό σκίτσο είναι από άρθρο του Economist για τον Μίλιμπαντ.