Ιστορικό χαρακτηρίζεται το σημερινό ταξίδι του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Κούβα, μετά το άνοιγμα των συνόρων. Εχει ένα και μόνο σκοπό, τις μπίζνες.
Στόχος του ταξιδιού, σύμφωνα με τα Ηλύσια Πεδία, είναι «να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της Κούβας». Η Γαλλία είχε μια σχέση πάθους με την Κούβα. Η γαλλική Αριστερά, διανοούμενοι και πολιτικοί γράφουν τώρα το τελευταίο κεφάλαιο της ουτοπίας, αναφέρει σήμερα η Le Monde. «Κάπως σαν τον Οδυσσέα που επιστρέφει στην Ιθάκη, ο Ολάντ θα κλείσει σήμερα στην Αβάνα πάνω από μισό αιώνα ψεύτικων ελπίδων. Το τέλος μιας μυθολογίας, με άλλα λόγια», γράφει η Le Monde.
Η γαλλική Αριστερά πέρασε γρήγορα από την αμφιβολία στην απόλυτη λατρεία της «κουβανέζικης εμπειρίας». Ακόμη και το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο αρχικά δεν είδε με καλό μάτι τις αποστάσεις που κρατούσε ο Φιντέλ Κάστρο με την τότε Σοβιετική Ενωση, άνοιξε την αγκαλιά του όταν η Κούβα πήρε εμφανώς αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα και προσδέθηκε στη Μόσχα.
Από τους πρώτους γάλλους πολιτικούς που λάτρεψαν την Κούβα ήταν ο Φρανσουά Μιτεράν. Ακολούθησαν διανοούμενοι, καλλιτέχνες και συγγραφείς της Αριστεράς, οι οποίοι είχαν πειστεί ότι το νησί είναι πραγματικά επαναστατικό, χωρίς να είναι σταλινικό το καθεστώς. Μεταξύ άλλων η Ανιές Βαρντά, ο Ζαν Πολ Σαρτ και η Σιμόν ντε Μπουβουάρ αγάπησαν και δόξασαν την Κούβα του Κάστρο. Ο φιλόσοφος Ρεζίς Ντεμπρέ, που έπαιξε και ρόλο στην κουβανέζικη επανάσταση, εξέδωσε το 1967 το βιβλίο-ευαγγέλιο «Επανάσταση μέσα στην Επανάσταση» στο οποίο πλέκει το εγκώμιο του μαχητικού Τσε Γκεβαρισμού της Κούβας. Παρά το γεγονός ότι το κουβανέζικο καθεστώς έδειξε νωρίς τις προτιμήσεις του για τον τρίτο κόσμο, την φυλάκιση των αντιπάλων της επανάστασης και την καταπίεση των μειονοτήτων και ομοφυλοφίλων.
«Ανήκω σε μια γενιά που δεν ντρεπόταν να πιστεύει ότι η επανάσταση στην Κούβα ήταν η πραγματική ουτοπία. Ηταν μια μεγάλη στιγμή, μια πνοή ελαυθερίας, μια ελπίδα», θυμάται σήμερα ο Τζακ Λανγκ, υπουργός του Μιτεράν.
Οι σοσιαλιστές της Γαλλίας δεν έδειξαν ποτέ μεγάλο ενδιαφέρον για την Κούβα. Ως τη στιγμή που ο Φρανσουά Μιτεράν μοιάζει μαγεμένος από τον Κάστρο: «Ο αγώνας του Τσε Γκεβάρα είναι ο αγώνας των ελεύθερων ανθρώπων» δήλωνε ο Μιτεράν το 1967.
«Η γοητεία του Φιντέλ Κάστρο»
Η υπόθεση του ποιητή Εμπέρτο Παντίλλα, ο οποίος φυλακίστηκε το 1071 αποκαλύπτει την καθημερινότητα των αντιπάλων του Κάστρο. και υπονομεύει σιγά-σιγά το ασίγαστο πάθος των διανοουμένων της Αριστεράς για την Κούβα. Αντί για το σύμβολο της ελευθερίας, μπαίνει μπροστά η εικόνα μιας δικτατορίας που γίνεται καθεστώς. Ωστόσο οι γάλλοι σοσιαλιστές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η κουβανέζικη επανάσταση έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα, την παιδεία και την υγεία για όλους.
Το 1974 ο Μιτεράν επισκέπτεται την Κούβα και συναντά τον Κάστρο. Η συνομιλία τους είναι ποταμός και η επίσκεψή τους στο αγρόκτημα του Σιμπονέ -από όπου ξεκίνησε ο Φιντέλ και οι 135 compañeros την επανάσταση το 1953- γίνεται σύμβολο. «Είναι ένας άνθρωπος ταπεινός, θέλει να γίνεται κατανοητός, είναι ανοιχτός και γενναιόδωρος, αναζητά μια νέα ηθική» δηλώνει τότε ο Μιτεράν για τον Lider Maximo Φιντέλ Κάστρο.
Ωστόσο η παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου συνεχίζεται και η εικόνα της κουβανέζικης επανάστασης καταρρέει συνεχώς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, το 1981 όταν ο Μιτεράν κέρδισε τις εκλογές να μην κάνει επίσκεψη στην Κούβα και έστειλε τον Τζακ Λανγκ το 1982. Ο Λανγκ θυμάται τις πολύωρες συζητήσεις, μια βόλτα για ψάρεμα με τον Κάστρο. Αλλά όταν του ζήτησε να απελευθερώσει έναν ποιητή, ο Κάστρο του απάντησε: «Μα, είναι πραγματικά ποιητής;».
Σιγά-σιγά οι σοσιαλιστές γυρίζουν την πλάτη στην Κούβα. Οσο θάβονται οι ψευδαισθήσεις τόσο το θέμα της επανάστασης της Κούβας θολώνει. Ο Μιτεράν δεν κάλεσε ποτέ τον Κάστρο στο Παρίσι και μόνο όταν ήρθε για κάποια εμφάνιση στην Ουνέσκο, το 1995, τον δέχτηκε ψυχρά.
Οταν η Κούβα έγινε το νησί για εφιάλτες
Η απόσταση όλο και μεγαλώνει. Το κύμα συλλήψεων και βιαιότητας το 2.000 είναι η τελευταία σταγόνα. Ο Λορέν Φαμπιούς (πρώην υπουργός του Μιτεράν και νυν ΥΠΕΞ του Ολάντ) γράφει σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Le Nouvel Observateur, το 2003: «Κούβα, το νησί των κατεστραμμένων ονείρων μας, έγινε το νησί για εφιάλτες».
Το ταξίδι του Ολάντ στην Κούβα γίνεται σε εντελώς άλλες συνθήκες. Δεν πρόκειται να συναντηθεί με τον Φιντέλ Κάστρο, παρά με τον αδελφό του Ραούλ «ο οποίος δεν δείχνει πρόθυμος να ανοίξει τέτοιο θέμα». Στις συναντήσεις ο στόχος θα είναι οι μπίζνες και οι αγορές. Ολοι οι μύθοι έχουν ένα τέλος.
