Με το έβδομο και τελευταίο κεφάλαιο του κινηματογραφικού Harry Potter να είναι ήδη έτοιμο να σαρώσει ταμεία τον ερχόμενο Ιούλη, ο Daniel Radcliffe έρχεται να δώσει σε όσους ανησυχούσαν για το μέλλον του πάλαι ποτέ μαθητευόμενου μάγου, μια απάντηση όχι και τόσο... καθησυχαστική.
Έχοντας ξεκινήσει την κινηματογραφική καριέρα του ακριβώς μια δεκαετία πίσω, ο 22χρονος πλέον Radcliffe, για καλό, ή για κακό, μεγάλωσε κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Και το απαιτητικό πρόγραμμα του franchise που τον έκανε αστέρι, μαζί με τους απαιτητικούς όρους που συνόδευαν το συμβόλαιο της καριέρας του, ελάχιστες ευκαιρίες του έδωσαν να αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από ηθοποιός του ενός ρόλου, ή της μιας χρήσης αν προτιμάς. Αποτέλεσμα ήταν το ενδεχόμενο εξέλιξης της καριέρας του μετά την ημερομηνία λήξης του ρόλου της ζωής του, να αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά απ’ το σύνολο σχεδόν των κριτικών, αλλά κι απ’ το κομμάτι των θεατών που δεν πνίγεται στις ορμόνες του, κάθε που αντικρίζει το μορφονιό στις αφίσες.
Το όνομά του, βέβαια, μαζί με την προϋπηρεσία του και την αναγνωρισιμότητα που αυτή του έφερε, ειδικά στο νεανικό target group που το κάθε στούντιο κι ο κάθε μεγαλοδιανομέας ψάχνει τρόπο να διακορεύσει, θα περίμενες να είναι ένα απ’ τα πιο περιζήτητα brands μαρκίζας αυτή τη στιγμή στην κινηματογραφική Δύση. Αν όμως περίμενες επίσης να τον δεις να μπαίνει κατευθείαν σε κάποια μεγάλη παραγωγή, με αντίστοιχο μέγεθος απαιτήσεων, και ενδεχόμενο πολυετών δεσμεύσεων για πιθανά sequels που θα του κόστιζαν άλλη μισή δεκαετία δημιουργικής σκλαβιάς, σκέψου το ξανά.
Στο πρώτο κομικοσυνέδριο με τον εύγλωττο τίτλο Kapow!, που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο, κυκλοφόρησε το teaser του The Woman in Black, της νέας κινηματογραφικής δουλειάς του Radcliffe, που έβγαλε πια τ’ αστροπελέκι απ’ το κούτελο, και σταμάτησε να παίζει με το μαγικό ραβδάκι του, για να το αντικαταστήσει με πένα δικηγόρου, που αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει τα ιδιοκτησιακά έπαυλης, αλλά ανάμεσα στη χαρτούρα βρίσκει φαντασματάκι. Βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1983 κι ήδη θεωρείται σχεδόν κλασική στο χώρο του horror μυθιστορήματος, η ταινία θα μεταφέρει τον Radcliffe στη βικτωριανή Αγγλία κι ως εδώ όλα καλά. Το ότι την παραγωγή την υπογράφει η Hammer, όμως, σου λέει κάτι.
Θρυλική εταιρεία β’ διαλογής θριλεροπαραγωγών, που μεσουράνησε στα ‘60s και ‘70s κάνοντας το όνομά της συνώνυμο των φτηνών σκουπιδοσειρών τρόμου όπως οι οκτώ ταινίες που ασελγούσαν στη μυθολογία του κόμη Δράκουλα, η Hammer Films είχε περάσει σε νάρκη απραξίας απ’ τα μέσα του ’80, με το διοικητικό της συμβούλιο να βγάζει τα προς το ζειν απ’ τα δικαιώματα της τεράστιας παρακαταθήκης της ταινιοθήκης της, μέχρι τη μεγάλη μπάζα του Μάη του 2007. Τότε που η εταιρεία εξαγοράστηκε απ’ τον #316 της λίστας των 500 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, σύμφωνα με το Forbes, που δεν ήταν άλλος απ’ τον μέγα ευεργέτη της ευρωπαϊκής ιδιωτικής τηλεόρασης, Jan De Mol. Ο άνθρωπος πίσω απ’ την Endemol, εμπνευστής κι εδραιωτής τηλεοπτικών reality όπως το Big Brother, είχε εξαγοράσει την Hammer, με σκοπό να ρίξει χρήματα στην παραγωγή ταινιών προορισμένων να δοκιμάσουν εναλλακτικούς τρόπους διανομής, όπως το internet και το straight-to-DVD.
Προφανώς όμως, η εταιρεία αποφάσισε να βάλει τη μπάρα πιο ψηλά κι ανέθεσε στην Jane Goldman, την πολυετούς εμπειρίας τηλεοπτική παραγωγό και περιορισμένης πείρας συνσεναριογράφο του Kick Ass (2010), και τον James Watckins, σκηνοθέτη του φιλόδοξου Eden Lake (2008) και σεναριογράφο του σκουπιδιάρικου The Descent: Part 2 (2009), να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη την νουβέλα της Susan Hill, με τον Radcliffe για αστέρι τους. Όπως ήταν λογικό, στους δυο δημιουργούς η ιδέα φάνηκε καλή. Ο Daniel Radcliffe όμως, το σκέφτηκε πολύ;