Θέατρο που ξεβολεύει, σκληρό, πολιτικό: Γαλλικό Θέατρο à la Grecque [εικόνες]

Με τη φράση «η τέχνη ελεύθερη προκαλεί...» να διατρέχει την οθόνη, οι πρώτες εικόνες θραύσματα από τις έξι παραστάσεις του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου που διοργανώνει το Γαλλικό Ινστιτούτο και το Ιδρυμα Κακογιάννης, διέτρεξαν το μεσημέρι της Δευτέρας την οθόνη στη συνέντευξη Τύπου.

Η σχέση του ελληνικού κοινού με το σύγχρονο γαλλικό θέατρο, βαθαίνει και γίνεται ωμά ειλικρινής μέσα από τη σύμπραξη του Γαλλικού Ινστιτούτου με το Ιδρυμα Κακογιάννης. Εργα ζωντανά, σύγχρονα, αιμάτινα κορυφαίων Γάλλων θεατρικών συγγραφέων ανεβαίνουν στην Αθήνα, με όλες τις συγγένειες τους γυμνές, βοηθώντας το βλέμμα να βαθύνει και αποκαλύψει όλο και περισσότερο βαθιές ανομολόγητες στοιβάδες της συνθήκης που επικρατεί στη χώρα μας αυτή τη στιγμή. Αυτή την εμπειρία βίωμα αναμένεται να φέρουν οι έξι παραστάσεις που θα δούμε στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Κακογιάννης από τις 14 ως τις 31 Μαϊου στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου.

Ο συνδετικός κρίκος αυτών των έξι έργων «είναι η επαναδιατύπωση, μέσα από διαφορετικές κάθε φορά προσεγγίσεις, της αγωνίας του ανθρώπου που βρίσκεται αντιμέτωπος με τους φόβους του -τους φόβους μας- τον φόβο του θανάτου, της απόρριψης, του τέλους του έρωτα, το βάρος της ιστορίας, της ταυτότητας, της μνήμης της ενοχής», τόνισε στη συνέντευξη Τύπου η Στέλλα Αγγελέτου, υπεύθυνη προγράμματος και παραγωγής του Ιδρύματος Κακογιάννης. Σύγχρονο γαλλικό θέατρο, ελεύθερο, χωρίς ενοχές, σκληρό, τρυφερό, αληθινό, θυμωμένο επίκαιρο...

Με έντονες κινηματογραφικές αναφορές (στον Γκοντάρ, στο Paris Texas του Βέντερς) το «Burn baby burn» της Καρίν Λακρουά διεξάγεται σε ένα βενζινάδικο σε χρόνο νεκρό, απροσδιόριστο, όπου συναντιούνται δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Η εφηβεία, η ενηλικίωση, το ερώτημα «τι είναι νεότητα», διατρέχει την παράσταση που σκηνοθετεί η Βάσια Ατταριάν (14,15,16 Μάη)

Ο καταξιωμένος, ρηξικέλευθος σκηνοθέτης όπερας και μουσικού θεάτρου Αλέξανδρος Ευκλείδης θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά θέατρο πρόζας. Το «Τ.Ι.Ν.Α» (There Is No Alternative) του Σιμόν Γκρανζά. Ενα καθαρόαιμο έργο πολιτικού θεάτρου, «ένα έργο που θα μπορούσε να είναι ακτιβιστικό αν δεν ήταν ταυτόχρονα τόσο υπονομευτικό του ίδιου του πολιτικού ακτιβισμού», σημειώνει ο σκηνοθέτης, ενώ η μεταφράστρια Εφη Γιαννοπούλου επισημαίνει πως το έργο έχει τη μορφή πολιτικού καμπαρέ. Το «Τ.Ι.Ν.Α» έχει ως πρώτη ύλη την οικονομική πρακτική που οδήγησε στην κρίση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων. Ενα έργο στην υπηρεσία αυτού που ο Μπρεχτ αποκαλούσε «τη μεγάλη υπόθεση της αλλαγής (17,18,19 Μάη)

Ηχητικά τοπία, έντονες αυτοβιογραφικές νύξεις του φημισμένου συγγραφέα (και ηθοποιού και σκηνοθέτη) Ολιβιέ Πυ διατρέχουν το έργο του «Θέατρα» που θα δούμε σε σκηνοθεσία της Λουϊζας Κωστούλα. Ενα έργο μανιφέστο κατά της βίας και της αιματηρής εξουσίας, με το οποίο ο Πυ δηλώνει πως είναι καλύτερο να είσαι θύμα παρά θύτης, βασανιζόμενος παρά βασανιστής (20,21,22 Μάη)

Δυο άνθρωποι μιλάνε ακατάπαυστα, στη σκηνή αναδύεται η λάβα λόγων που υπήρχε μέσα τους, στην παράσταση «Το τέλος του έρωτα» του Πασκάλ Ραμπέλ που σκηνοθετεί ο Κ.Αλέξης Αλάτσης. Το έργο είναι ένας ύμνος στον αποχωρισμό, είναι δύο παράλληλοι μονόλογοι -ουσιαστικά νεκρολογίες ενός μεγάλου έρωτα. Το έργο ήταν δημιουργία για το φεστιβάλ της Αβινιόν το 2011, παίχτηκε περισσότερες από 140 φορές και απέσπασε πλήθος βραβείων (23,24,25 Μάη)

Η έννοια της εβραϊκής ταυτότητας, προσωπικές ιστορίες, καλλιτεχνικές διεργασίες μορφοποίησαν το έργο «Η θύελλα επιμένει» του Ενζό Κορμάν που θα σκηνοθετήσει ο Κωνσταντίνος Χατζής. «Ο,τι παραμένει ανθρώπινο μέσα μας προσφέρεται στην αποτυχία της εξιστόρησης των ιστοριών αποτυχίας των συνανθρώπων μας. Αναμφίβολα αυτό είναι το κόστος της ανθεκτικότητας αυτής της ιδιαίτερης ανταλλαγής που παραμένει ενεργή μέσα στο θέατρο: να μην αποκρύψουμε την αποτυχία, από τις αρχές του ποιήματος», σημειώνει ο συγγραφέας. (26,27,28 Μάη)

Με επιρροές Μπέκετ και Καμύ, αλλά και με μια εντελώς δική του γλώσσα ο Ζαν- Λυκ Λαγκάρς έγραψε για την ιστορία μιας αρρώστιας που οδήγησε στον θάνατο, για την ιστορία μιας οικογένειας που αδυνατεί να επικοινωνήσει. Το «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» που σκηνοθετεί ο Ενκε Φεζολλαρι, δεν καταφεύγει στην ευκολία του δράματος αλλά έχει στοιχεία αστείου και τρυφερότητας. Ο Λαγκάρς έγραψε για ένα θέμα που τον διαπερνούσε και τον όριζε στο τέλος της ζωής του, αφού ήταν ασθενής του AIDS και πέθανε τελικά σε ηλικία 38 ετών, το 1995. (29,30,31 Μάη)

Αξίζει να σημειώσουμε πως η έγνοια και η προσφορά του Γαλλικού Ινστιτούτου στο ελληνικό θέατρο και στη συνύπαρξη του με το ελληνικό δεν σταματά εδώ. Στις 8 Ιουλίου θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στην ταράτσα του Ινστιτούτου στην οδό Σίνα μια θεατρική ανάγνωση στη γαλλική γλώσσα της «Αγγέλας» του Σεβαστίκογλου, όπως ενημέρωσε ο Olivier Descotes, διευθυντής του Ινστιτούτου. Στην προσφορά του κ. Descotes αναφέρθηκε άλλωστε με θέρμη η Στέλλα Αγγελέτου, σημειώνοντας τη γνώση, την άποψη, το ενδιαφέρον που έχει δείξει για την προώθηση και αλληλεπίδραση του ελληνικού και του γαλλικού πολιτισμού. Συμμαχίες όχι απλά επιβίωσης αλλά ανάτασης και κορύφωσης σε μια εποχή όπου η κρίση προκαλεί μόνο ρήγματα...