Στο σεισμογενές σώμα-τοπίο «Wisteria Maiden» του Αντώνη Φωνιαδάκη [εικόνες]

Λευκοί δαίμονες, γυναίκες της Κνωσού σε άγνωστο χωροχρόνο, μια γυναίκα σπαράζει από ερωτικό πόνο, ένα κλαδί ευφρασίας ευλογεί το πεσμένο σώμα, οκτώ άτομα χορεύουν και νομίζεις ότι προκαλούν ένα νέο φυσικό φαινόμενο: Η μοναδική εμπειρία παρακολούθησης του Wisteria Maiden του Αντώνη Φωνιαδάκη.

«Αν δεν δεις το Wisteria Maiden δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ» έγραψα σε μία φίλη βγαίνοντας από το Μέγαρο Μουσικής. Και παίρνοντας βαθιές ανάσες αφού παρακολούθησα σχεδόν ξέπνοη επί περίπου 60 λεπτά το έργο του Αντώνη Φωνιαδάκη, έργο επικής ομορφιάς και εσωτερικής έντασης που σάρωσε σαν ωστικό κύμα την αίθουσα Σκαλκώτα.

Ο θεατής αισθάνεται έκπληξη και άγρια ικανοποίηση βγαίνοντας από την αίθουσα, όσο υποψιασμένος κι αν έχει πάει, γνωρίζοντας πόσο σπουδαίος χορογράφος είναι ο Αντώνης Φωνιαδάκης. Σπουδαιότητα που έχει να κάνει και με την εμμονή του να σπρώχνει συνεχώς τα σωματικά όρια, να μην ικανοποιείται με αυτό που έχει ανακαλύψει αλλά να σκάβει, να πιέζει να εξαντλεί το σώμα για να βρει νέους κώδικες, γλώσσες. Να ανακαλύψει εντέλει νέα γράμματα και λέξεις στην χορογραφική αλφάβητο.

Ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου έλεγε πόσο εξαντλητική ήταν η διαδικασία προετοιμασίας με τους χορευτές από την ομάδα του Apotosoma Dance Co. Βλέποντας τους να χορεύουν με σώματα χρωστήρες υπέροχων εικαστικών στιγμών, σώματα αράδες συναρπαστικών ιστοριών, αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι μπροστά σε ένα εξελισσόμενο, παλλόμενο σύμπαν χορού.
Ο Αντώνης Φωνιαδάκης ονόμασε το έργο Wisteria Maiden για να μαρτυρήσει εξ αρχής την επιρροή από το ιαπωνικό θέατρο Καμπούκι. Αντρες επί σκηνής ερμηνεύουν γυναικείους ρόλους, φέρουν μάσκες, γίνονται μάσκες, κρύβουν το πρόσωπο κάτω από περούκες που δεν ακολουθούν απλώς την κίνηση αλλά έχουν τη δική τους χορογραφία. Οι οκτώ χορευτές είναι άντρες μαχητές, είναι γυναίκες έτοιμες να σπάσουν, γυναίκες που δοξάζονται, γυναίκες που σφαδάζουν. Δεν παριστάνουν, δεν αντιγράφουν τη γυναίκα, την ερμηνεύουν. Με τους κώδικες του Καμπούκι διακτινισμένους σε όλους τους πιθανούς χωροχρόνους. Κορυφαία παραδοσιακά και σε κλάσματα δευτερολέπτου καινοφανώς μοντέρνο.

Αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι εκτός συγκεκριμένων συντεταγμένων: Από την ονειρική πρώτη σκηνή που οι χορευτές λούζουν τα μακριά μαύρα μαλλιά τους, με σώματα υπέρτατης θηλυκής χάρης, ανεπιτήδευτης, απροσχημάτιστης – έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς κρυφά γυναίκες να λούζονται σε ένα ρυάκι, εύθραστες και μαζί ερωτικές από τη ρίζα τους. Μέχρι τη σκηνή με τους λευκούς δαίμονες, καλλιγραφία επί σκηνής, οργισμένα μηνύματα που σκοτεινιάζουν τον ουρανό, μέσα στα ολόλευκα κοστούμια τους, που θα μπορούσες να έβλεπες τώρα σε ένα club στο Τόκιο.

Η παράσταση με στοιχεία ύπνoυ REΜ, είχε συνεχείς, καταιγιστικές αλλαγές εικόνων και αφηγήσεων, αδιάλειπτων: Η μια άρχιζε αρπάζοντας την προηγούμενη, με εναλλαγή συναισθημάτων και ποιητικών υφών. Όταν οι χορευτές ντύνονταν με τους διαφορετικού διαμετρήματος μεγάλους μαύρους κυλίνδρους μεταμορφώνονταν σε γυναίκες της Κνωσσού. Όταν έβαψαν επί σκηνής με την τεχνική του Καμπούκι το πρόσωπο ενός χορευτή και αυτός μεταμορφώθηκε σε μια σπαρακτική γυναίκα που σύρθηκε στο πάτωμα, έβγαλε μικρές κραυγές, εκτινάχθηκε μέσα από τον πόνο, τον ερωτικό πόνο. Όταν ένα μεγάλο κλαδί ευφρασίας, wisteria δηλαδή, που φέρει τον τίτλο του έργου, έγειρε πάνω από το σώμα το πεσμένο σώμα ενός χορευτή στη σκηνή σαν να το ευλογεί. Όταν όλοι οι χορευτές επί σκηνής χορεύαν με τέτοια ένταση που αισθανόσουν ότι προκαλούν ένα φυσικό φαινόμενο. Όταν τα χέρια άνοιγαν και από τις εσωτερικές αρθρώσεις στο ύψος των αγκώνων υψώνονται ανοιχτές βεντάλιες – τι αίμα τρέχει σε αυτές τις φλέβες;

Στη συνέντευξη Τύπου ο Αντώνης Φωνιαδάκης μιλούσε για την επί τουλάχιστον 12 χρόνια συνεργασία του με τον μουσικό Julien Tarride, μια συνεργασία που χαρακτήρισε μαρτυρική. Ισως κανείς άλλος δεν θα μπορούσε όμως να μεταφέρει σε ένα ηχητικό σύμπαν το έργο του Φωνιαδάκη. 60 λεπτά ήχων που προέρχονταν από υπολογιστές, μουσικής, φωνών, λέξεων. Όπως και η χορογραφία έτσι και η μουσική έφεραν έντονες εικαστικές ιδιότητες, ήταν τοπία. H Eύα Μανιδάκη, η κορυφαία σκηνογράφος που γνωρίζει άριστα τη κουλτούρα της Ιαπωνίας, μια χώρα στην οποία επιστρέφει ξανά και ξανά, υπέγραψε τα σκηνικά, ενώ τα κοστούμια επιμελήθηκε ο Τάσος Σωφρονίου και τους φωτισμούς ο σπουδαίος Σάκης Μπιρμπίλης. Χόρεψαν οι: Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Αρης Παπαδόπουλος, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Pierre Magendei, Nitsan Margaliot, Armando Disanto, David Essing, Joan Vercoutere.
Σήμερα 25 Απριλίου είναι η τελευταία παράσταση του Wisteria Maiden στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όμως στις 29 Απριλίου θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Η παράσταση είναι παραγωγή του Visionary Culture.