Λένε ότι τα πολιτικά ήθη της Γαλλίας θυμίζουν σε μικρογραφία αυτά της Ελλάδος με τη μόνη διαφορά ότι στην Ελλάδα έρχονται πάντα με μια χρονική υστέρηση, μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με την εποχή. Η σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει παραδόξως εκείνη στη Γαλλία το 1956. Τότε ίσχυε ακόμα στη Γαλλία η τέταρτη Δημοκρατία που θυμίζει πράγματι την τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία.
Το '56 λοιπόν, πρόεδρος της Γαλλίας ήταν ο Ρενέ Κοτί (το πολίτευμα δεν ήταν ακόμα προεδρική δημοκρατία και ο ισχυρός άνδρας ήταν ο πρωθυπουργός) και ο Γάλλος αυτός πολιτικός είχε εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα της χώρας χωρίς ουσιαστικά αρμοδιότητες, μέσα από συμψηφισμούς, συμφωνίες και συναλλαγές του πρωθυπουργικοκεντρικού μοντέλου διακυβέρνησης που είχε οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδα και δύο βήματα πριν από την ηθική και οικονομική χρεωκοπία. Ο Κοτί προερχόταν από την ευρύτερη σοσιαλδημοκρατία, ένα κράμα που την συναποτελούσαν διεφθαρμένοι στην πλειοψηφία τους βαρώνοι, όπως στη Μασσαλία ο Γκαστόν Ντεφέρ που εκτός από τη SFIO έλεγχε και τον αρχηγό της τοπικής Μαφίας.
Η χώρα λοιπόν βρισκόταν σε αδιέξοδο, το αποικιοκρατικό μεταπολεμικό μοντέλο διακυβέρνησης προκαλούσε μια βαθιά κρίση στη Γαλλική κοινωνία και οικονομία και το μέλλον έμοιαζε εξαιρετικά αβέβαιο. Η ελπιδοφόρα αλλά σύντομη μεταρρυθμιστική παρένθεση του Πιερ Μαντες Φρανς, του πιο έντιμου και προοδευτικού πολιτικού του μεταπολέμου, είχε τελειώσει άδοξα με την ανατροπή του από την εξουσία. Οι υγιείς δυνάμεις της κεντροαριστεράς που είχαν επενδύσει στον μεταρρυθμιστή αυτό πολιτικό ασφυκτιούσαν πλέον αφού οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί της SFIO έπαιρναν το πάνω χέρι.Ο Κοτί ως πρόεδρος της Δημοκρατίας βρέθηκε ανάμεσα σε δύο επιλογές. Η' να διατηρήσει το πρωθυπουργικό-υπουργοκεντρικό παρακμιακό αυτό μοντέλο διακυβέρνησης που ευνοούσε την κομματικοκρατία και την μετριοκρατία ή θα έπρεπε να υπερβεί το αδιέξοδο απευθυνόμενος σε έναν ηγέτη-σωτήρα. Η Αριστερά διέθετε το πρόσωπο (τον Μαντέζ Φρανς) αλλά δεν διέθετε την κοινωνική πλειοψηφία. Απευθύνθηκε στον Ντε Γκωλ, προχώρησε σε μια συντακτική Βουλή, μείωσε τις εξουσίες του Γαλλικού Κοινοβουλίο για να περιοριστούν τα διαπλεκόμενα νταραβέρια και άνοιξε τον δρόμο για το δημοψήφισμα με στόχο την αλλαγή πολιτεύματος. Να μετατρέψει δηλαδή το πολίτευμα σε προεδρική δημοκρατία στη λογική του ένα έθνος, ένας ηγέτης, μια συμφωνία. Πίστευε ότι μόνο αν η χώρα και η κοινωνία ξαναένιωθε εμπιστοσύνη για πέντε βασικές αξίες, όπως είναι η ελευθερία, η αξιοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, και η ανάπτυξη, θα μπορούσε να σωθεί το Γαλλικό έθνος από την επερχόμενη καταστροφή. Αν και ήταν δημιούργημα των συσχετισμών και των μηχανισμών της Κεντροαριστεράς, πίστευε ότι την δυνατότητα σωτηρίας την ενσάρκωνε ο στρατηγός Ντε Γκωλ. Ο λαός τον δικαίωσε στο δημοψήφισμα στο τέλος του '56, και ο Ντε Γκωλ έγινε ο πρώτος πρόεδρος της πέμπτης Δημοκρατίας. Στα επόμενα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, η Γαλλία από μια μικρομεσαία αγροτική οικονομία μετετράπη σε παγκόσμια υπερδύναμη, και εναλλακτική επιλογή ανάμεσα στο Σοβιετικό Σταλινισμό και τους Αμερικάνους.
Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι διαφορετικό, τα διλήμματα όμως του Παπανδρέου είναι περίπου αντίστοιχα...