Μια σημαντική φυσιογνωμία των ελληνικών εκδόσεων, η Μάγδα Κοτζιά που ίδρυσε το 1974 τις εκδόσεις Εξάντας, έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τρίτης 14 Απριλίου σε ηλικία 75 ετών.
Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε για την Μάγδα Κοτζιά πως ήταν μια γυναίκα που θα μπορούσε να παντρευτεί «Μου το είχε πει αυτό όταν είχα πάει μια μέρα στο σπίτι του στη Φωκιανού, με αφορμή τα «Σχόλια του Τρίτου» που εκδίδαμε τότε» έλεγε η ίδια το 2009 σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία. « Τον λάτρευα αυτόν τον άνθρωπο. Γνωριστήκαμε το 1966 στη γενέτειρά μου, τη Θεσσαλονίκη, σε μια συγκέντρωση στο σπίτι μου. Ηρθε με τη Χριστίνα Τσίγκου. Τους θυμάμαι να κάθονται στο μπαλκόνι μου. Ο Χατζιδάκις γεννήθηκε σοφός, τον θεωρώ γνήσιο συνεχιστή των αρχαίων Ελλήνων. Δεν φοβόταν ποτέ και τίποτα, ακόμα και η στάση του σε όλους αυτούς που τον κατηγόρησαν τόσο σφοδρά ήταν παραδειγματική. Μου λείπει πολύ, όσο περνούν τα χρόνια ακόμα περισσότερο. Και πάντα, όταν καταφέρνω τελικά να σηκωθώ από την κάτω σκάλα, αυτό γίνεται με τη σκέψη ανθρώπων όπως ο Χατζιδάκις. »
Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Το 1968, διέφυγε στο Παρίσι ως μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας, όπου και γνώρισε σημαντικές προσωπικότητες των ελληνικών τεχνών όπως η Χρύσα Ρωμανού, ο Pierre Restany και ο Νίκος Κεσσανλής. Με τον σπουδαίο Κεσσανλή δημιούργησε την Mec Art, συσπειρώνοντας καλλιτέχνες που εργάζονταν πρωτίστως με μηχανικά μέσα. Αγόρασαν ένα τεράστιο επαγγελματικό μηχάνημα παραγωγής μεταξοτυπιών, και δούλεψε με ξένους αλλά και πολλούς Ελληνες αντιστασιακούς που καταπιέζονταν από τη δικτατορία.
Το 1973, η Μάγδα Κοτζιά επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, ίδρυσε το βιβλιοπωλείο Κοτζιά, και ένα χρόνο μετά ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Εξάντας με την λογική πως «η επιλογή και η έκδοση κάθε βιβλίου είναι πράξη πολιτική». Οταν την ρώτησαν ποιούς από τους κορυφαίους συγγραφείς που γνώρισε ξεχωρίζει, απάντησε στην Ελευθεροτυπία: «Πολλοί από αυτούς ήταν φίλοι μου, τους έχω εδώ στο μπλοκάκι μου. Ξεχωρίζω σίγουρα τον Ερνέστο Σάμπατο. Αξέχαστη ζωντάνια, βαθιά μόρφωση, αδηφάγο μάτι. Είχε την ιδιαιτερότητα να μη θέλει να μείνει τίποτε γραπτό, ήθελε να καταστρέψει τα χειρόγραφά του, τα οποία ευτυχώς διέσωσε η γυναίκα του από τη φωτιά. Ηταν και εξαίρετος ζωγράφος, με αγάπη στα πύρινα χρώματα. Θυμάμαι και τη Μαργκερίτ Ντιράς. Πολύ δύσκολος άνθρωπος, δυναμική, ερωτική, πέρασε πολλά στη ζωή της. Την πρωτοείδα σε ένα γαλλικό εστιατόριο με μια μπουκάλα κρασί μπροστά της. Μου έκανε εντύπωση το απίστευτο τρακ που είχε στην πρεμιέρα ενός έργου της, τρία χρόνια πριν πεθάνει. Ξεχωρίζω επίσης τον Αλεξάκη και τον Ταχτσή από τους Ελληνες, που υπήρξαν φίλοι μου, τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, τον Εδουάρδο Γκαλεάνο, τον Χόρχε Εδουαρτς, τον Μισέλ Τουρνιέ, τη Σιλβί Ζερμέν. Και τον Μπέκετ. Τον συνάντησα μία φορά στο Παρίσι. Ηταν ψηλόλιγνος, κομψός, μ' αυτό το υπέροχα σκαμμένο πρόσωπο. Ηταν ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω δει ποτέ.»