«Τον Λούλη τον πληρώνουμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση δύο φορές. Την πρώτη για να μας καταστρώσει την προεκλογική στρατηγική και την δεύτερη για να μας αναλύσει τα... αίτια της ήττας». Ήταν το... ανέκδοτο που κυκλοφορούσε επί σειρά ετών στο νεοκλασικό της Ρηγίλλης με εμπνευστή - αν και ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε ποτέ δημοσίως-τον Πέτρο Μολυβιάτη.
Ο Γιάννης Λούλης δεν ήταν από τους ανθρώπους που είχαν ιδιαίτερες φιλίες με πολύ κόσμο στη Νέα Δημοκρατία. Στο κόμμα ξεκίνησε να προσφέρει επαγγελματικά τις υπηρεσίες του από την περίοδο του Μιλτιάδη Έβερτ και βρέθηκε σε σκληρή αντιπαράθεση με την «απέναντι» πλευρά που την εξέφραζε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η Ντόρα Μπακογιάννη. Αντιπαράθεση που ποτέ δεν εκφράστηκε δημοσίως αλλά πάντα -την εποχή εκείνη- υπογείως. Ο Μιλτιάδης Εβερτ τον άκουγε με προσοχή αλλά , όπως λένε όσοι γνωρίζουν, ο πληθωρικός και αυθόρμητος χαρακτήρας του, τον οδηγούσε πολλές φορές σε στρατηγικές που κάθε άλλο παρά συμφωνούσαν με τις προτάσεις Λούλη.
Η περίοδος που ο γνωστός επικοινωνιολόγος «μεσουράνησε» στο κόμμα ήταν με την ανάληψη της αρχηγίας του κόμματος από τον Κώστα Καραμανλή μετά το 1997. Τότε, ο κ. Λούλης ήταν που εισηγήθηκε την στρατηγική του μεσαίου χώρου που ο Κώστας Καραμανλής την έκανε «ευαγγέλιο». Βεβαίως, με τις συμβουλές Λούλη βρέθηκε και κάποιες φορές σε εξαιρετικά
δύσκολη θέση όπως στην περίπτωση του περίφημου ραντεβού στον Διόνυσο με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο που κατέληξε σε προσωπικό «βατερλό» του Καραμανλή. Ο Γιάννης Λούλης ήταν ένας από τους πρώτους που τον συμβούλεψαν να βρει διαύλους επικοινωνίας με την Ντόρα Μπακογιάννη η οποία για ένα χρονικό διάστημα ήταν σκληρός εσωκομματικός αντίπαλος του Κώστα Καραμανλή.
Όταν ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός άρχισε η «χρυσή» περίοδος για τον γνωστό επικοινωνιολόγο. Μετά τον Ρουσόπουλο, ο Λούλης ήταν το δεύτερο τηλεφώνημα του Καραμανλή το πρωί και το προτελευταίο το βράδυ. Η επαφή τους ήταν καθημερινή αλλά γινόταν κυρίως μέσω τηλεφώνου γιατί δεν ήθελε να μπαινοβγαίνει στο Μαξίμου. Και για έναν ακόμα λόγο: Τα πρόσωπα που αποτελούσαν το περιβάλλον του τότε πρωθυπουργού ποτέ δεν συμπάθησαν τον Λούλη ούτε εκτιμούσαν ιδιαίτερα το πολιτικό του αισθητήριο. Παυλόπουλος, Μολυβιάτης, Σιούφας δεν υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα στενοί του φίλοι. Ο Λούλης δεν πολυσυμφωνούσε με την φιλορωσική στροφή της κυβέρνησης Καραμανλή όμως είχε απέναντι του όλους τους υπόλοιπους αλλά και τον ίδιο τον Καραμανλή που θεωρούσε ότι αυτή η πολιτική του έδινε πόντους στην κοινή γνώμη. Τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία ο Γιάννης Λούλης είχε γίνει τακτικός συνομιλητής της Ντόρας Μπακογιάννη με την οποία βρίσκεται πιο κοντά ιδεολογικά. Όσο πιο πολύ η ΝΔ εγκατέλειπε το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου τόσο απομακρυνόταν από της άτολμες πολιτικές Καραμανλή που δεν ήθελε να θίξει τίποτα και κανέναν.
Στην εσωκομματική αναμέτρηση μεταξύ Ντόρας και Σαμαρά αν και απέφυγε να αναμειχθεί προτιμούσε την επικράτηση της κυρίας Μπακογιάννη καθώς με το σύστημα Σαμαρά βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση. Η επικοινωνία του με την Ντόρα πάντως συνεχίζεται και σήμερα. Τα όσα λέει στο βιβλίο του «ο δρόμος προς την άβυσσο» στο οποίο ουσιαστικά αποκαλεί τον Καραμανλή άτολμο και τον Σαμαρά λαϊκιστή δεν ήταν παρά το επισφράγισμα -και δημοσίως- της διακοπής μιας σχέσης που έχει λήξει εδώ και καιρό. Οι Καραμανλικοί δεν τον συμπάθησαν ποτέ, απλώς τον ανέχονταν. Οι Σαμαρικοί δεν θέλουν να τον βλέπουν ούτε ζωγραφιστό. Κι αυτός τους εκδικείται μια χαρά με το νέο του βιβλίο.