Οι οικονομικοί παράγοντες κατά πλειοψηφία, αντικρούουν τους κινδύνους ενός Grexit και διαβεβαιώνουν πως δεν θα υπάρξουν κίνδυνοι μετάδοσης. Φαίνεται πως ισχύει το ίδιο και για τους πολιτικούς αναλυτές. Τι θα συμβεί αν η Ελλάδα μείνει, αλλά με τους δικούς της όρους;
Η Wall Street Journal, με κεντρικό της άρθρο, διερευνά αυτή την περίπτωση και τις επιπτώσεις που θα έχει, σε πολιτικό επίπεδο, για την υπόλοιπη Ευρώπη.
«Την Πέμπτη η Ελλάδα έχει μπροστά της μια ακόμη προθεσμία για να αποφύγει τη χρεοκοπία, καθώς έχει να πληρώσει τη δόση των 450 εκατομμυρίων ευρώ προς το ΔΝΤ. Αργά ή γρήγορα, όμως, η κυβέρνηση του Τσίπρα θα πάψει να αποπληρώνει, όσο δεν καταλήγει σε συμφωνία με τους εταίρους της και τότε μια έξοδος από το ευρώ θα είναι μια πραγματική πιθανότητα. Κανείς δεν πρέπει να χαίρεται με ένα Grexit – θα είναι μια καταστροφή για τους Έλληνες. Αν, όμως, η Αθήνα δεν εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις έτσι ώστε να επιστρέψουν σε βιώσιμη βάση τα οικονομικά της, μια έξοδος θα είναι η λιγότερη κακή έκβαση», αναφέρει το άρθρο.
Η Ευρώπη φαίνεται να έχει οχυρωθεί καλύτερα, σε οικονομικό επίπεδο, σε σχέση με το 2010 και το 2012. Η έκθεση προς την Ελλάδα έχει περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό, ενώ το χρέος της το κατέχουν κατά 80% κυβερνήσεις και ιδρύματα. Κάπως έτσι μπορεί να απορροφηθούν με καλύτερο τρόπο οι όποιες ζημιές από ένα Grexit.
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο η έκθεση των ιδιωτικών τραπεζών της ευρωζώνης για το ελληνικό χρέος ήταν μικρότερο από 17 δισεκατομμύρια, το ένα τρίτο από το επίπεδο του 2012, πριν από το δεύτερο πακέτο διάσωσης στην Ελλάδα. Επιπροσθέτως, σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, μια ελληνική έξοδος δεν θα επιβραδύνει άλλες μικρές οικονομίες της Ευρωζώνης. Η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, έχοντας προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, μπορούν να δανείζονται στις αγορές με χαμηλές αποδόσεις.
Ο πολιτικός κίνδυνος
Αν, λοιπόν, ο οικονομικός κίνδυνος βγαίνει εκτός κάδρου, αυτός που μένει είναι ο πολιτικός. Και προκύπτει ως εξής: «Η κύρια απειλή μετάδοσης της κρίσης θα είναι αν η Ελλάδα διασωθεί και πάλι χωρίς να κάνει μεταρρυθμίσεις. Αν οι πιστωτές επιτρέψουν στην Αθήνα να αυξήσει τις κρατικές δαπάνες, να μην προχωρήσει σε απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και σε ιδιωτικοποιήσεις, τότε θα ενθαρρύνουν τα αντι-μεταρρυθμιστικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Το Podemos στην Ισπανία, το Σιν Φέιν στην Ιρλανδία, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων και η Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία, θα βρουν πάτημα στις παραχωρήσεις προς την Ελλάδα και θα ζητήσουν τα ανάλογα».
Και συνεχίζει το άρθρο: «Ο αρχικός τρόπος διάσωσης που επέβαλε η Ευρώπη ήταν ατελής. Επιδίωκαν στην αύξηση των φόρων που θα ενίσχυαν τα έσοδα, ενώ έδωσαν μικρή βαρύτητα στην ανάπτυξη μέσω των μεταρρυθμίσεων. Μια σοβαρή ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να προχωρήσει σε αυτές και ως αντάλλαγμα να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, σε συνδυασμό με τις περικοπές των κρατικών δαπανών. Αντ' αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε μια επιστροφή στο status quo ante που σημαίνει υψηλές δαπάνες, φορολογικές πολιτικές που αντιστρατεύονται την ανάπτυξη και καθυστερεί την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Αν φιλοξενηθεί η ατζέντα του, τότε το πλήγμα για την Ευρωζώνη θα είναι σοβαρό από τη στιγμή που χρειάζεται επιεγόντως ταχύτερη ανάπτυξη. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο θα είναι για τη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γαλλίας να περάσει ένα μέτριο πακέτο μεταρρυθμίσεων που αφορά στο άνοιγμα των καταστημάτων περισσότερες Κυριακές μέσα στο χρόνο».
Η άλλη εκδοχή
Υπάρχει και η άλλη εκδοχή και έρχεται από τη Γερμανία και το κόμμα AfD που είδε τα ποσοστά του να αυξάνονται κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης. Αναπτύχθηκε απορροφώντας την «επανάσταση» των Γερμανών φορολογούμενων που δεν θέλουν να επιδοτήσουν ξανά τους «απείθαρχους» Έλληνες.
Οι Γερμανοί και άλλοι βόρειοι Ευρωπαίοι αναγνωρίζουν τα πλεονεκτήματα του κοινού νομίσματος και θεωρούν πως αυτό είναι αρκετό για μια παράταση προς τις χώρες που έχουν πληγεί, με αντάλλαγμα εκείνες να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις. Όμως, δεν θέλουν με τίποτα να τους προσφέρουν «λευκή» επιταγή.
Ζωή χωρίς κανόνες
Καταλήγει το δημοσίευμα: «Το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον εκείνων που τάσσονται υπέρ της ελληνικής εξόδου είναι ότι η Ευρωζώνη θα εμφανιστεί ότι χάνει το χαρακτήρα της μονιμότητας. Άρα, ο καθένας θα μπορεί να φεύγει κατά βούληση. Αν και αμφιβάλλουμε ότι θα ακολουθήσει άλλη χώρα την Ελλάδα, μόλις δει τις ζημιές που θα προκληθούν στη χώρα. Ενδέχεται, δε, η έξοδος να λειτουργήσει και ως προειδοποίηση ή κίνητρο για να κάνουν περισσότερα στις οικονομίες τους. Αυτό που δεν είναι βιώσιμο, είναι να επιτραπεί στα μέλη της Ευρωζώνης να εκφοβίζουν για να λάβουν τα οφέλη της νομισματικής ένωσης, αλλά και να συνεχίσουν να ζουν χωρίς τους κανόνες της».