Το να είσαι άστεγος, είναι μια συνθήκη που σε κάνει να βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Ενας καθολικός παπάς θέλησε να δείξει σε όλους το πώς βλέπουν τη ζωή και αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα οι άστεγοι μέσα από ένα άκρως πρωτότυπο πρότζεκτ.
Εδωσε σε 10 άστεγους της Νέας Υόρκης μια φωτογραφική μηχανή και τους ζήτησε να φωτογραφίσουν την καθημερινότητά τους και πράγματα που τους εντυπωσιάζουν. Μετά από 10 μήνες ετοιμάζει μια έκθεση με τις φωτογραφίες αυτές θέλοντας να δείξει ότι τέχνη μπορεί να κάνει ο καθένας και αντιμετωπίσει την περιθωριοποίηση των ανθρώπων αυτών που ζουν στους δρόμους βιώνοντας μεγάλες δυσκολίες.
Παμ
Ρόμπερτ Πέρι: Αυτός ο σκύλος τρέχει πάντα για εμένα. Είναι πολύ ωραίο. Το όνομά της είναι Παμ.
(Ο Πέρι, που έβγαλε αυτή τη φωτογραφία αλλά και τις δύο επόμενες παρασύρθηκε από οδηγό στους δρόμους της Νέας Υόρκης το περασμένο φθινόπωρο και σκοτώθηκε).
Μαμά
Ρόμπερτ Πέρι: Αυτό μου θυμίζει τη μητέρα μου. Με άφησε όταν ήμουν δύο χρονών.
Κρεβάτι
Ρόμπερτ Πέρι: Είμαι άστεγος από 12 χρονών. Ποτέ δεν είχα ένα κρεβάτι. Αυτό το κρεβάτι μοιάζει υπέροχο, σαν όνειρο. Συνήθως κοιμάμαι στο Bowery Mission ή σε ένα παγκάκι ή παίρνω το τρένο για το Far Rockaway και πηγαινοέρχομαι τρεις φορές έτσι ώστε να μπορέσω να κοιμηθώ για λίγο στο κάθισμα. Τώρα είμαι 57 ετών».
Αεροπλάνα
Σιν Κόλινς: Μου αρέσει να παρατηρώ τα αεροπλάνα. Με εμπνέουν, σκέφτομαι ταξίδια.
Χορεύοντας με τον μπαμπά
Σιν Κόλινς: Είναι από μια πλατφόρμα του μετρό. Υπήρχε ένα ρέγκε συγκρότημα που έπαιζε το Three Little Birds. Το μικρό κοριτσάκι χόρευε με τον μπαμπά του. Παρακολουθώντας τους ένιωσα μεγάλη χαρά.
Μίκυ
Λόρι Νίξον: Ο Μίκυ είναι τυφλός πάνω από 20 χρόνια. Πρωτοσυναντηθήκαμε όταν εκείνος ήταν 40 και εγώ 15 ετών. Καμιά φορά μου επιτρέπει να μένω σπίτι του, να κάνω ένα μπάνιο και μου δίνει κάτι να φάω.
Καθολικοί εργάτες
Λόρι Νίξον: Το συσσίτιο των καθολικών όπου μπορούμε να φάμε μια σούπα και να πιούμε έναν καφέ.
Το δωμάτιο με τα ρούχα
Τζέσε Μπράιαν: Αυτός είναι ο χώρος από όπου μπορούμε να πάρουμε ρούχα. Είναι κάτι σαν υπόσχεση για το τι θα μπορούσαμε να ήμασταν.
Αγαπημένο βιβλιοπωλείο
Ιρβιν Αντριου: Αυτό είναι το αγαπημένου μου βιβλιοπωλείο. Μου αρέσει να πηγαίνω εκεί και να διαβάζω.
Πώς μπορώ να ντυθώ
Ιρβιν Αντριου: Ετσι ντύνομαι.
Ποινικό δικαστήριο
Φρανκ Οκέντο: Αυτό είναι το κρατητήριο. Η αστυνομία πηγαίνει κάποιον. Κάθε φορά που βλέπω αυτό το κτίριο θυμάμαι ότι πρέπει να μην μπλέκω. Δεν έχω πάει ποτέ φυλακή και δεν θέλω να πάω.
Το λεωφορίαο του καζίνο
Φρανκ Οκέντο: Αυτό το λεωφορείο πηγαίνει άτομα στο Ατλάντικ Σίτι. Δίνουν περίπου 12 δολάρια για ένα εισιτήριο μετ' επιστροφής και ακόμη 15 δολάρια για την κάρτα που θα τους δώσει πρόσβαση στο καζίνο. Μερικοί τζογαδόροι όταν χάνουν τα χρήματά τους επιστρέφουν θυμωμένοι και κουρασμένοι επειδή ξαγρύπνησαν όλη νύχτα.
Μεσημεριανό
Ντένις Μπράουν: Τα «παιδιά» περιμένουν στην ουρά για το μεσημεριανό τους.
Το καρότσι μου
Ντένις Μπράουν: Αυτό είναι το καρότσι μου που είναι γεμάτο παλιοσίδερα. Αυτά είναι όλα και όλα τα υπάρχοντά μου. Και τα προσωπικά μου αντικείμενα εκεί βρίσκονται. Καμία φορά το κρύβω πίσω από τη βιβλιοθήκη για να μπορώ να κινούμαι πιο εύκολα. Καθημερινά βγάζω από 20 έως 200 δολάρια.
Περίεργο
Κλίβελαντ Λόκερ: Οι άνθρωποι με κοιτούν περίεργα γιατί είμαι άστεγος. Και κάποιοι άστεγοι πιστεύουν ότι είμαι πολύ παράξενος. Τους το γυρίζω πίσω. Κοίτα τον εαυτό σου.
Κρεβάτι και Λουκέτο
Κλίβελντα Γκιμπς: Αυτό είναι το καταφύγιο στο Μπρούκλιν όπου έμεινα επί 20 ημέρες. Ο καθένας έχει ένα κρεβάτι και ένα ντουλάπι. Εμεινα τέσσερις χειμώνες.