Μια παγωμένη Κυριακή του Φεβρουαρίου ο Ρόμπερτ ντε Νίρο και η ομάδα του φτάνουν στο νησί Ellis Island στα ανοιχτά της Νέας Υόρκης. Εκεί που ξεμπάρκαραν 12 εκατομμύρια μετανάστες πριν να κλείσει οριστικά το 1954.
Μαζί του είναι ο σκηνοθέτης JR. Η ομάδα ετοιμάζεται να γυρίσει μια ταινία μικρού μήκους, The Ghosts of Ellis Island, «Τα φαντάσματα του Ελλις Αϊλαντ».
Είναι η ιστορία ενός άνδρα -του Ρόμπερτ ντε Νίρο-, ο οποίος ήθελε να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ αλλά του αρνήθηκαν την είσοδο. Εγινε, λοιπόν, φάντασμα. Θυμάται τα χρόνια αναμονής και κολλάει το πορτρέτο της γυναίκας του στον τοίχο για να μην ξεχάσει.
Το Ellis Island είναι μεταφορικά όλη η ιστορία της μετανάστευσης. Είναι το τελευταίο σημείο πριν κάποιος αφήσει πίσω του την παλιά ζωή για να ζήσει μια καινούρια, στη Νέα Υόρκη.
Ο σκηνοθέτης για να εμβαθύνει την ταινία ταξίδεψε στην Σικελία και στην Λαμπεντούζα, όπου κάθε χρόνο αποβιβάζονται χιλιάδες παράνομοι μετανάστες. Μέσα από την ταινία, αφηγείται την μετανάστευση στη σύγχρονη εποχή, όπου οι άνθρωποι καταφθάνουν στη νότια Ευρώπη μέσα από τη θάλασσα. «Στο Ellis Island θεράπευαν τους ανθρώπους, τους βοηθούσαν, τους είχαν ανάγκη. Σήμερα, οι μετανάστες είναι ανεπιθύμητοι» σχολιάζει ο σκηνοθέτης.
Για να τιμήσει όλους τους μετανάστες που έφτασαν στις πόρτες της Νέας Υόρκης ο σκηνοθέτης κόλλησε στο πάτωμα φιγούρες ανθρώπων που πάτησαν στις ΗΠΑ πριν από εκατό χρόνια.
Η ιστορία γυρίζεται σε μια πτέρυγα που ήταν νοσοκομείο 750 δωματίων όπου έβαζαν τους ασθενείς και αδύναμους. 1,2 εκατομμύρια ασθενείς θεραπεύτηκαν εκεί πριν τους δοθεί η άδεια να περάσουν απέναντι και εκατοντάδες γιατροί και νοσοκόμοι εργάστηκαν εκεί που σήμερα δεν υπάρχουν παρά επείπια.