Για κάποιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται κατευθείαν τις μαθησιακές διαδικασίες, ενώ κάποιοι άλλοι χρειάζονται επιπλέον χρόνο ή εξάσκηση για να αποκτήσουν καινούργιες γνώσεις και δεξιότητες;
Το μυστικό προφανώς και κρύβεται μέσα στο πιο... μυστήριο όργανο του ανθρώπινου οργανισμού, τον εγκέφαλο. Για να απαντήσει κανείς λοιπόν στην ερώτηση που προηγήθηκε, θα πρέπει να μελετήσει τις άγνωστες και ανεξερεύνητες λειτουργίες του. Μια ομάδα επιστημόνων από το πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και του Johns Hopkins University, ανέλαβε να απαντήσει σε αυτό το δύσκολο ερώτημα, καταλήγοντας σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Στην έρευνα της ομάδας των επιστημόνων, μελετήθηκε η σύνδεση μεταξύ διαφορετικών περιοχών του εγκεφάλου, κατά την διάρκεια της μάθησης ενός απλού παιχνιδιού. Σκανάροντας τους εγκεφάλους των συμμετεχόντων, οι επιστήμονες παρατήρησαν την νευρολογική δραστηριότητα και την ροή του αίματος ανάμεσα στις περιοχές που «συνεργάζονταν». Μετά από ανάλυση των δεδομένων, διαπίστωσαν πως η νευρολογική δραστηριότητα των ατόμων που εξοικειώθηκαν γρηγορότερα με το παιχνίδι, ήταν διαφορετική από αυτούς που άργησαν να το καταλάβουν εξ ολοκλήρου.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ διαφορετικών περιοχών του ανθρώπινου εγκεφάλου, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην μαθησιακή διαδικασία. «Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πως ο εγκέφαλος μας είναι σαν μια πολύ μεγάλη εργαλειοθήκη. Οταν μαθαίνεις κάτι καινούργιο, όπως για παράδειγμα ένα μουσικό όργανο, ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί πολλά διαφορετικά εργαλεία για να καταφέρει να παράξει μουσική. Μετά από χρόνο και εξάσκηση, χρειάζονται όλο και λιγότερα εργαλεία, όμως ποτέ δεν σταματά η διαδικασία της μάθησης» τονίζει ο καθηγητής πανεπιστημίου UCSB Scott Grafton.
Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί κάθε εγκέφαλος διαφέρει σε κάθε άτομο. Εχοντας την ικανότητα να λειτουργήσει με εκατομμύρια τρόπους, οι διαφορετικές περιοχές του είναι περισσότερο ή λιγότερο «συνεργάσιμες» μεταξύ τους. Η ταχύτητα με την οποία μαθαίνουμε λοιπόν κάτι καινούργιο, συνδέεται άμεσα με το κατά πόσο ο εγκέφαλος μας έχει συνηθίσει σε παρόμοιες λειτουργίες. Αν οι νευρολογικές οδοί που χρειάζονται είναι ήδη... πατημένες, τότε η ταχύτητα αυξάνεται. Αν όχι, τότε χρειάζεται πρώτα μια διαδικασία που παίρνει κάποιο χρόνο, ώστε ο εγκέφαλος να εξοικοιωθεί.
«Οι εξειδικευμένοι επιστήμονες που μελέτησαν τα σκαναρίσματα, κατέληξαν πως ο εγκέφαλος λειτουργεί με τρόπο παρόμοιο του δικτύου των δρόμων μιας πόλης. Αν δύο περιοχές συνδέονται από διάφορες οδούς, τότε η μεταξύ τους συνεργασία επιτυγχάνεται αποτελεσματικότερα. Αν δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι, τότε δυσκολεύει η διαδικασία» δήλωσε ο κύριος Grafton.