Αν και το παρελθόν είναι ένα ποτάμι που πέρασε και δεν επιστρέφει, ο δημοσιογράφος της καναδικής εφημερίδας Globe and Mail, Γκιούιν Μόργκαν, σημειώνει πως σημερινά προβλήματα της Ελλάδας ανάγονται στην εποχή που μπήκε στην Ευρωζώνη, ενώ δεν είχε δικαίωμα.
«Κατά ειρωνικό τρόπο, από την πρώτη στιγμή η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ. Το 2001 επετράπη στην Ελλάδα να ενταχθεί στην Ευρωζώνη παρουσιάζοντας ψευδή στοιχεία και υποτιμώντας το δημοσιονομικό έλλειμμά της. Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να παραδεχθεί η ελληνική κυβέρνηση ότι παραποίησε τα βιβλία της», αναφέρει στον πρόλογο του άρθρου του.
Η Ελλάδα ακολούθησε έναν ξέφρενο ρυθμό δαπανών και δανεισμών, με αποτέλεσμα όταν ξέσπασε η κρίση του 2010 βρέθηκε ανυπεράσπιστη στις αγορές, ενώ το δημόσιο χρέος της ήταν ήδη διογκωμένο σε επικίνδυνο βαθμό. Σύμφωνα με τον Καναδό δημοσιογράφο, τότε οι Ευρωπαίοι είχαν κάθε δικαίωμα να πετάξουν την Ελλάδα εκτός ευρώ, αλλά επέλεξαν να μην το κάνουν. Εκτός των υστέρων κατάλαβαν πού οδηγήθηκαν.
Πέντε χρόνια αργότερα
Σημειώνει επ' αυτού: «Η εφαρμογή ενός σχεδίου διάσωσης σήμαινε πως η Ευρωζώνη έπρεπε να παραβλέψει όλες τις παραβιάσεις και να εμπιστευτεί την Ελλάδα ότι θα αλλάξει. Μια χώρα της οποίας οι δαπάνες ήταν εκτός ελέγχου, είχε ένα φουσκωμένο και ασύδοτο Δημόσιο, γραφειοκρατία που αποδυνάμωνε τις επιχειρήσεις και διέθετε θεσμοθετημένη διαφθορά. Όπως είχε πει το 2010 ο Μίχαελ Φουκς, ''αν αρχίσουμε τώρα, δεν θα ξέρουμε πού θα σταματήσουμε''».
Πέντε χρόνια αργότερα, μια πολύ αποδυναμωμένη Ευρωζώνη ξαναβλέπει μπροστά της την μαύρη τρύπα του ελληνικού χρέους και οι συζητήσεις γύρω από την παροχή βοήθειας είναι οργίλες. Ο Μόργκαν αναφέρει πως οι Έλληνες στις διαδηλώσεις τους κατά της λιτότητας, έφτασαν στο σημείο να κάψουν ακόμη και το ομοίωμα της Μέρκελ, ενώ η νέα κυβέρνηση υποσχέθηκε πως θα ανακόψει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τη λιτότητα.
Και συμπληρώνει: «Πολλοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας, ως αποτέλεσμα των επιβαλλόμενων μεταρρυθμίσεων, δείχνουν πως η λιτότητα απέτυχε. Το συμπέρασμα, όμως, αυτό απαιτεί να αρνηθεί κανείς τη θεμελιώδη αρχή δράσεων και συνεπειών που ισχύουν για τις χώρες, για τις οικογένειες και τα άτομα».
Το χρέος μιας οικογένειας
Για να γίνει πιο εύληπτο το επιχείρημά του, ο Μόργκαν χρησιμοποιεί το παράδειγμα μιας οικογένειας που ξοδεύει περισσότερα από όσα κερδίζει. Σκορπάει χρήματα, χρησιμοποιεί πιστωτικές κάρτες, παίρνει δάνεια και όταν κάποια στιγμή φτάνει στο όριο ζητάει χρήματα από τους συγγενείς. Ακόμη κι έτσι, όταν χάνει όσα απέκτησε αρχίζει να κατηγορεί αυτούς που της παραχώρησαν δάνεια και πιστωτικές κάρτες και τέλος κατηγορεί ακόμη και τους συγγενείς που τη δάνεισαν – δεν κατηγορεί, όμως, ποτέ τον εαυτό της.
Για να καταλήξει: «Τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν προκλήθηκαν από τη λιτότητα, αλλά από τις δεκαετίες των ανεύθυνων δαπανών της διεφθαρμένης συμπεριφοράς. Περιμένοντας να λυθεί το πρόβλημα του χρέους με περισσότερο χρέος, αυτό αψηφά την κοινή λογική και την πραγματικότητα. Πιστεύοντας σε αυτό το μύθευμα, σημαίνει πως η τρύπα χρέους στην οποία έχουν πέσει οι Έλληνες θα βαθύνει περισσότερο και οι προκλήσεις για αναρρίχηση φαντάζουν όλο και πιο απίθανες».