Ταινίες της Εβδομάδας [κριτική & τρέιλερ]

Ένας πακτωλός από ταινίες πλημμυρίζει τις αίθουσες αυτή την εβδομάδα που λόγω Πάσχα υπόσχεται εξόδους και εισιτήρια. Ξεχωρίζουν τα «Με σειρά Εξαφάνισης» αλλά και η εντυπωσική ερμηνεία της Τζέσσικα Τσάσταιην στο «Miss Julie». Φυσικά δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η σουρεαλιστική κωμωδία του Δημήτρη Πιατά «Πανδημία».

ΠΑΝΔΗΜΙΑ

• Σκηνοθεσία : Δημήτρης Πιατάς
• Παίζουν : Δημήτρης Πιατάς, Θεοδόσης Πελεγρίνης Μιχάλης Μητρούσης, Λουκία Πιστιόλα, Σοφία Κακαρελίδου, Ιωάννα Πιατά, Μάκης Παπαδημητρίου.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Μια γενναία μετωπική σύγκρουση του Δημήτρη Πιατά με τα κακώς κείμενα της Ελλάδας αλλά και τη γάγραινα της παραπληροφόρησης που μολύνει τον τόπο δεκαετίες τώρα. Με κεντρικό θέμα μία τηλεοπτική εκπομπή, ο Πιατάς (που είναι και ο σεναριογράφος) αποκαλύπτει μηχανισμούς, νοοτροπίες, και πρακτικές, ενώ επισημαίνει όλη την νοσούσα ατμόσφαιρα στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και ειδικά της Τηλεόρασης. Κι όλα αυτά μέσα από νύξεις και ηθελημένες ασάφειες μιας σουρεαλιστικής ατμόσφαιρας που γεννούν οι ανισότητες της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε όλοι μας.

Η ταινία «ΠΑΝ-δή-ΜΙΑ», με δεύτερο τίτλο «ΟΛΑ-λοιπόν-ΕΝΑ», είναι η αυθαίρετη μετάφραση του ΠΑΝ σε ΟΛΑ, του αρχαϊκού «δή» που σημαίνει «λοιπόν» και του ΜΙΑ που μεταφράζεται σε ΕΝΑ...

Ο Πιατάς θεωρεί πως μια συνέπεια της κρίσης είναι και η κρίση στην πληροφόρησή μας η μάλλον το αντίθετο. Η Κρίση είναι συνέπεια μιας παραπληροφόρησης. Πράγμα το οποίο είναι εξαιρετικά εύστοχο! Ευφυώς σκεπτόμενος ο Πιατάς δεν χρησιμοποιεί κάποιον “φθαρμένο” ηθοποιό για να μιλήσει για φθαρμένα πράγματα αλλά τολμά να ποντάρει και να χρησιμοποιήσει ένα “αφθαρτο” άτομο ατόφιο θύμα αυτής της κρίσης, αφού ο ίδιος ο κ. Πελεγρίνης έχει υποστεί τις συνέπειες της παραπληροφόρησης. Χωρίς να πετυχαίνει μια νορμάλ κινηματογραφική αφήγηση η ταινία κινείται γύρω απ τον χαρακτήρα ενός λαϊκιστή δημοσιογράφου που προσκαλεί στην εκπομπή του με πρόθεση να τον κανιβαλίσει άγρια, έναν άλλον διάσημο δημοσιογράφο της διαπλοκής. Και το κοτορθώνει.

Όσο αφορά την κινηματογράφηση, η σκηνοθεσία δεν αποφεύγει αρκετές παγίδες σχετικά με το φολκλόρ της τηλεόρασης όπως οι σκηνές με τη σκηνοθέτιδα (Λουκία Πιστιόλα) ή η σχηματική αφέλεια των σκηνών με τις μπανάλ συμμορίες που χορεύουν και αποδίδονται εικαστικά με παρωχημένες σκηνές νεανικών ταινιών δεκαετίας ’80. Πάντως ο αντισυμβατικός Πιατάς τολμά να πει πράγματα που δύσκολα λέγονται στο ελληνικό σινεμά κι αυτό είναι ένα μεγάλο συν στην ταινία. Ταυτόχρονα προσπαθεί να πει πιο πολλά απ όσα αντέχει ο μέσος θεατής κι εκεί χάνεται η πειθαρχία της αφήγησης και η δύναμη της κριτικής του. Ο ίδιος λέει για την ταινία του: «Πρόθεσή μου ήταν να κάνω κινηματογραφική ταινία μυθοπλασίας, αλλά με την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας μου βγήκε ντοκιμαντέρ! ...γιατί το φόντο της ταινίας ήταν η χρεοκοπημένη Ελλάδα –υπαρκτό πρόβλημα– ο κανιβαλισμός των κίτρινων Μ.Μ.Ε. -βλέπε διασυρμό του Καθηγητή Φιλοσοφίας και τέως Πρύτανη Θεοδόση Πελεγρίνη, λόγω ενασχόλησής του με τα καλλιτεχνικά– και, τέλος, ο τίτλος της ταινίας που παραπέμπει στο διεθνές πρόβλημα του ΕΜΠΟΛΑ... Αυτό το λάθος είναι η αρχή της κωμωδίας μου... όμως επιμένω ότι έκανα ταινία μυθοπλασίας και όχι ντοκιμαντέρ... Κωμωδία... αλλά ΜΑΥΡΗ!...»

TIΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙVΝΕΙ ΚYΡΙΕ ΚOΛΛΙΝΣ

• Danny Collins
• Σκηνοθεσία : Νταν Φόγκελμαν
• Παίζουν : Αλ Πατσίνο, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζος Πεκ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Μπόμπι Κανναβάλε, Μελίσα Μπενουά

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Ο Ντάννι Κόλινς (Αλ Πατσίνο) είναι επιτυχημένος αλλά γερασμένος και αμετανόητος ποπ σταρ που ξαφνικά αποφασίζει να ζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία για να συμφιλιωθεί με τα πεπραγμένα του και τον εαυτό του.

Όλα πήγαν καλά στην σαραντάχρονη επιτυχημένη καριέρα του Ντάνι Κόλινς. Τώρα στα 70 του έχει δόξα, πολλά χρήματα, όση κοκαίνη θέλει, μια εικοσάχρονη σύζυγο και πολλούς πιστούς θαυμαστές. Ξαφνικά παίρνει με καθυστέρηση 40 χρόνων ένα γράμμα, που του είχε στείλει το μεγάλο του είδωλο, ο Τζον Λέννον, στην αρχή της καριέρας του και δεν είχε λάβει ποτέ. Εκεί ο διάσημος Μπητλ τον καλούσε να του τηλεφωνήσει για να γνωριστούν. Το γράμμα όμως δεν έφτασε ποτέ στον Κόλλινς ο οποίος τώρα ανακαλύπτει πως θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική καριέρα αν είχε διαβάσει αυτό το γράμμα τότε. Εκεί ο Λένον του έλεγε να κάνει αυτό που του υπαγορεύει ο εαυτός του και όχι αυτά που θέλει το marketing της εταιρίας του.

Τώρα μετά σαράντα χρόνια αποφασίζει να ακούσει καθυστερημένα τη συμβουλή του ειδώλου του και να κάνει αυτό που θέλει η καρδιά του. Ακυρώνει μία sold-out περιοδεία, σταματάει τα ναρκωτικά και μετακομίζει σε ένα ξενοδοχείο του Νιου Τζέρσι για να είναι πιο κοντά στον γιο του που δεν έχει γνωρίσει ποτέ (Μπόμπι Κανναβάλε). Ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να ανακαλύψει εκ νέου την αγάπη του για τη μουσική, τις νορμάλ γυναίκες και την οικογένεια του, που απαρνήθηκε αποζητώντας τη φήμη. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη ιστορία της ταινίας που είναι η διαταραγμένη σχέση πατέρα και του εγκαταλελειμμένου για χρόνια γιου, που πρέπει να αποκατασταθεί σύμφωνα με τα κοινώς αποδεκτά κινηματογραφικά ήθη.

Ένα φιλμ νοσταλγίας, που το ενδιαφέρον στην εντελώς προβλέψιμη πορεία του σεναρίου κρατά η παρουσια του Αλ Πατσίνο ο οποίος παρουσιάζει την ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα του Κόλλινς μέσα απ το επίμονο φλερτ προς στη γλυκιά σαραντάρα διευθύντρια του ξενοδοχείου (Αννέτ Μπένινγκ). Μέσα απ’ αυτό το δόλωμα “πιάνει” την γήινη ανδρική πλευρά και με βάση αυτή βρίσκει τις αναλογίες σε όλες τις υπόλοιπες σκηνές. Αυτό βοηθάει τους υπόλοιπους να στοιχηθούν σωστά πίσω του. Όπως ο Καννεβάλε που είναι πειστικότατος στο ρόλο του γιου που μισεί αλλά στο τέλος θα αγαπήσει τον πατέρα. Κάποιες στιγμές ο θεατής παρασύρεται και βλέπει τον παλιό καλό “Αλ Πατσίνο” πίσω απ το παίξιμο του Πατσίνο - Κόλινς, σαν ο Πατσίνο να παίζει κάτι απ’ τον αληθινό του εαυτό, αλλά αυτό το είδα με καλό μάτι. Τέλος πάντων η ερμηνεία του έμπειρου αυτού ηθοποιού και το υπόλοιπο δυνατό καστ είναι και το μοναδικό ατού αυτής της ταινίας που πίνεται απλά σαν απογευματινό χειμωνιάτικο τσάι και είναι γεμάτη από νοσταλγικές επιτυχίες του αγαπημένου Τζον Λένον όπως το Working Class Hero, το Imagine, το Mother στις αυθεντικές τους εκτελέσεις. Είναι σαν ο Λένον να ντύνει την ταινία με μουσική.

Το σενάριο βασίζεται στην αληθινή ιστορία του βρετανού Στιβ Τίλσον και συνέβη το 71.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΠΙΤΙ - Μεταγλωττισμένο Animation 3D / HΠΑ (2015)

• Home
• Σκηνοθεσία : Τιμ Τζόνσον

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Ακόμα μια 3D διαγαλαξιακή περιπέτεια με απλούς αλλά γλυκύτατους χαρακτήρες που απευθύνεται σε προεφηβικές αλλά και εφηβικές ηλικίες.

Από τους δημιουργούς του «Πώς να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο Σας» και το κλασικό πια «Ants» έρχεται ένα τρισδιάστατο ξεκαρδιστικό ταξίδι παρέα με έναν χαριτωμένο εξωγήινο που ψάχνει να βρει το δικό του σπίτι – κι αυτό φαίνεται να είναι στη Γη!

Όταν τα μέλη της εξωγήινης φυλής των Μπουβ καταφτάσουν στη Γη, κυνηγημένοι από τον άσπονδο εχθρό τους, θα αποφασίσουν να διώξουν το ανθρώπινο είδος προκειμένου να αναδιοργανώσουν ολόκληρο τον πλανήτη και να τον μετατρέψουν σε νέο τους σπίτι. Ο Ουπς, ένας αξιαγάπητος, αλλά παράταιρος από τη φυλή του, εξωγήινος, γίνεται στόχος των συμπατριωτών του μετά από μια γκάφα του. Ως δραπέτης, συναντά και αναπτύσσει μία φιλία με ένα περιπετειώδες κορίτσι που ονομάζεται Τιπ και έχει την δική της αποστολή.

Μέσα από μια σειρά κωμικών περιπετειών με την Τιπ, ο Ουπς αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το να είσαι διαφορετικός και να κάνεις λάθη είναι φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης και μαζί ανακαλύπτουν το πραγματικό νόημα της λέξης «σπίτι», κατά τη διάρκεια του πιο υπέροχου ταξιδιού.

ANNI

• Annie
• Σκηνοθεσία : Γουίλ Γκλουκ

Παίζουν : Τζέιμι Φοξ, Κουβενζανέ Γουάιλις, Ρόουζ Μπερν, Κάμερον Ντιάζ, Μπόμπι Κανναβάλε

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Νέα Υόρκη, 2014. Η Annie είναι ένα θαρραλέο κορίτσι που ζει παρέα με άλλα κοριτσάκια μαζί με την αυταρχική ανάδοχη μητέρα Miss Hannigan (Cameron Diaz), στην οποία την άφησαν οι γονείς της με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουν κάποια στιγμή. Όλα θα αλλάξουν όταν η Annie συναντήσει τον ψυχρό δισεκατομμυριούχο Will Stacks (Jamie Foxx), ο οποίος σύντομα υποκύπτει στη γοητεία της και της προτείνει έναν ρόλο στην προεκλογική του καμπάνια. Σταδιακά, ο Stacks νιώθει ότι είναι ο φύλακας άγγελος της, όμως η αισιόδοξη και γεμάτη αυτοπεποίθηση φύση της Annie θα του αποδείξει το αντίθετο.

Το διαχρονικό μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, μεταφέρεται για δεύτερη φορά στη μεγάλη οθόνη (μετά την αξέχαστη ταινία του John Huston το 1982) σε μια πιο σύγχρονη βερσιόν με ενημερωμένη με ακόμα πιο “πιασάρικα” στοιχεία. Τον ομώνυμο ρόλο υποδύεται η πολλά υποσχόμενη Κουβενζανέ Γέιλις, που ξεχώρισε ως η μικρότερη υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την εκπληκτική ερμηνεία της στα “Μυθικά Πλάσματα του Νότου” (2012), ενώ στην ταινία πρωταγωνιστούν ο βραβευμένος με Όσκαρ Jamie Foxx (Django, Ο Τιμωρός) και η Cameron Diaz. Το Annie, σε σκηνοθεσία του Γουίλ Γκλουκ (Όχι Μόνο Φίλοι) είναι μια συγκινητική, γλυκιά και αστεία ιστορία για όλη την οικογένεια που έχει όλα τα φόντα για να γίνει –και αυτή με τη σειρά της- κλασική.

ΡΥΘΜΟΙ ΑΙΓΑΙΟΥ - Ντοκιμαντέρ (2013)

• Σκηνοθεσία : Γιάννης Λάμπρου

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Ένα ντοκιμαντέρ με όλη τη σημασία της λέξης. Πραγματικές εικόνες και ήχοι που αφηγούνται, μεταδίδουν συναισθήματα, προσφέρουν αγνό και ανεπιτήδευτο ντοκιμαντερίστικο υλικό χωρίς να φιλτράρουν να ωραιοποιούν ή να κρύβουν. Ο,τι βλέπουμε, αυτό είναι. Καθαρές εικαστικές εμπειρίες. Πραγματικά σπάνια εξαίρεση ανάμεσα σε σύγχρονα «ντοκιμαντέρ» όπου οι δημιουργοί νιώθουν την ανάγκη να παρέμβουν να εξηγήσουν να ποδηγετήσουν να «σπρώξουν» το συμπέρασμα που αυτοί θέλουν. Ο σκηνοθέτης κάνει κάτι πολύ έξυπνο. Αφήνει την εικόνα και τον ήχο να τα πουν όλα. Αυτό το κάνει γιατί ό ίδιος γίνεται ένα με το θέμα του. Ζει μ’ αυτό. Το αγαπά και το προστατεύει, δεν παρατηρεί τα συμβαίνοντα με μια τουριστική διάθεση. Ούτε και παριστάνει τον αμερόληπτο παρατηρητή. Μπροστά απ την κάμερα του Λάμπρου περνούν άγνωστοι αυθεντικοί λαϊκοί οργανοπαίχτες της λύρας που ζουν στα ανεμοδαρμένα νησιά του Αιγαίου. Κρήτη, Κάρπαθος, Τήλος, Κάσος αλλά και στη Δράμα. Δεν εξηγούν, δεν ναρκισσεύονται, δεν προσπαθούν να δείξουν πως είναι κάποιοι. Παίζουν και βλέπουμε σκηνές απ τη ζωή τους σαν η κάμερα να είναι κάποιος άνθρωπος εκεί δίπλα τους.

Μικρές λιτές σκηνές, πλάνα δευτερολέπτων που είναι δυνατές πινελιές που συνθέτουν αυτό το άγριο απ’ το φύσημα του ανέμου κάδρο της αιγαιοπελαγίτικης ζωής. Ένας μικρός σταυρός στο λαιμό μιας κοπέλας, ένας παπάς που γελά, τα βήματα μιας ξυπόλυτης χορεύτριας που χορεύει, οι αίγες του βοσκού που ξεδιψούν, η φουσκοθαλασσιά και το κύμα που τα ξεπλένει όλα. Όλα ειν’ εκεί. Όπως πρέπει να είναι. Σκληρά, φτωχά, λαμπερά, ανεπιτήδευτα. Ένα ντοκιμαντέρ για τις μουσικές του Αιγαίου, όπως πρέπει να είναι τα ντοκιμαντέρ.

ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ

• In Order Of Disappereance
• Σκηνοθεσία : Χανς Πέτερ Μόρλαντ
• Παίζουν : Στέλαν Σταρσγκάρντ

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Απολαυστική! Παγωμένη, μαύρη γκαγκστερική κωμωδία σε λευκό φόντο!

Μια ιστορία αυτοδικίας που αγγίζει τα όρια της παρωδίας καθώς ένας αυτοσχέδιος εκδικητής πυροδοτεί χωρίς να το θέλει ένα πόλεμο ανάμεσα σε Νορβηγούς και Σέρβους γκάγκστερ του τοπικού κυκλώματος των ναρκωτικών.

O Νιλς (Στέλαν Στάρσγκαρντ) αν και Σουηδός μόλις έχει ανακηρυχθεί «Πολίτης της Χρονιάς» στη Νορβηγία όταν μαθαίνει οτι ο γιος του σκοτώθηκε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Ξέροντας ότι ο γιος του δεν είναι ναρκομανής και βλέποντας τη νωθρότητα της αστυνομίας για την εξιχνίαση της δολοφονίας, ξεκινάει ο ίδιος να βρει τους φονιάδες του παιδιού του και να αποδώσει δικαιοσύνη. Στο δρόμο προς την αλήθεια θα σκορπίσει ανελέητα το θάνατο σε όποιον γκάγκστερ βρει μπροστά του. Κι όλ’ αυτά όχι με την μέθοδο της αμερικανικής κλωτσοπατινάδας αλλά με το αυθόρμητο και αδέξια κομψό βορειοευρωπαϊκό στιλ του Στάρσγκαρντ που τη μια στιγμή κοιτάζει σαν τραγικός πατέρας και την άλλη σαν ολοκληρωμένος φονιάς.

Όλα λοιπόν ξεκινούν με μια κατά λάθος δολοφονία η οποία θα φέρει ένα αιματηρό ντόμινο κατά λάθος θανάτων. Εύκολο set up με μια βασική διαφορά. Ο σκηνοθέτης Πέτερ Μόρλαντ ισορροπεί τους ήρωές του με μαστοριά στα όρια του κωμικοτραγικού και της φάρσας. Ας πούμε τον “Κόμη” που είναι ο γκαφατζής αρχηγός της Νορβηγικής Μαφίας ναρκωτικών τον σκιτσάρει σαν μανιακό της δίαιτας της καθαριότητας αλλά και χορτοφάγο, στήνοντας στον τοίχο με μια τέτοια αλληγορία την υποκρισία της νορβηγικής κοινωνίας. Πολλές φορές δεν διστάζει να αυτοσαρκάζει και το σενάριο, όταν σε μια στιγμή αναρωτιέται από βγαίνουν τα περίεργα παρατσούκλια των γκάγκστερ που συμμετέχουν στην υπόθεση. Είναι δανεισμένα από χαρακτήρες διάσημων ταινιών.

Η ταινία παραπατάει ανάμεσα στην ανατρεπτική χολυγουντιανή περιπέτεια και στην καθαυτό ταινία βίας με στοιχεία μαύρης κωμωδίας και απύθμενου κοινωνικού σαρκασμού. Ένα δύσκολο κινηματογραφικό κέικ που μέχρι στιγμής μόνο ο Ταραντίνο και οι αδελφοί Κοέν έχουν βρει τη σωστή δοσολογία υλικών. Εδώ βλέπουμε την ευρωπαϊκή απάντηση στο μοντέλο αυτό που κάθε άλλο παρά αποτυχημένη είναι. Ένα φίλμ που βάζει πικρά υπαρξιακά ερωτηματικά τυλιγμένα μέσα στη ζάχαρη μιας πανέξυπνης κινηματογραφικής εμπειρίας.

MAXHTEΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ 7

• Fast and Furious 7
• Σκηνοθεσία : Τζέιμς Γουάν
• Παίζουν : Τζέισον Στέιθαμ, Ντουέιν Τζόνσον, Βιν Ντίζελ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Πολ Γουόκερ, Κερτ Ράσελ, Τζιμόν Χούνσου, Τάιριζ Γκίμπσον, Κρις «Λούντακρις» Μπρίτζες, Έλσα Πατάκι, Τόνι Για.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Νομίζω πως η ταινία διαρκεί κάπου 137 λεπτά.

Ε λοιπόν μόνο στα 20 από αυτά υπάρχουν σκηνές με νορμάλ προβλέψιμο κινηματογραφικό διάλογο. Όλη η υπόλοιπη ώρα είναι αφιερωμένη σε ένα ασταμάτητο κυνηγητό με φτιαγμένες Doge Charger, Cevy Camaro, Lamborgini κλπ, που σκίζουν τους δρόμους, με υπέρλαμπρες εκρήξεις, απίστευτες μετωπικές συγκρούσεις, γκαζιές, μπουνιές και πυροβολισμούς, όλα πολύ ωραία χορογραφημένα που θα λατρέψουν οι φαν του action movie σαν ένα υπέροχο γκουρμέ γευστικό πιάτο.

Η έβδομη ταινία της σειράς, έρχεται στη μεγάλη οθόνη σίγουρη για την επιτυχία της. Ξαναβρίσκουμε τον Ντόμινικ Τορέτο (Βιν Ντίζελ) και όλη την παρέα, ένα χρόνο μετά, που έχουν επιστρέψει από τις ΗΠΑ. Ζουν μια ήρεμη, συντροφική ζωή, μετά την μεγάλη τους κόντρα με τον Όουεν Σο στο προηγούμενο κεφάλαιο. Σε αυτή τη νέα περιπέτεια ωστόσο, ο αδερφός του Όουεν Σο, Ντεκάρτ Σο (Τζέισον Στέιθαμ) επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση για τον αδερφό του. Και εκεί ξεκινάει η καταιγιστική περιπέτεια και μια υπόθεση που μπάζει από παντού.

Στην ουσία η παρέα του Ντίζελ ψάχνει να βρει Ντεκάρτ Σο. Θα τους βοηθήσει ένας παλιός μισθοφόρος ο “κ. Κανείς” (Κερτ Ράσελ) προσφέροντας τους μια συμφωνία. Να απελευθερώσουν έναν χάκερ που έχει επινοήσει το απόλυτο σύστημα παρακολουθησης των πάντων και μέσω αυτού ο Ντίζελ θα ξετρυπώσει τον κακό Ντεκάρτ Σο για να τον σκοτώσει. Απλά πράμματα γιατί ο μέσος αμερικανός θεατής action movie δε μπορεί να σκοτίζεται με λεπτομέρειες. Φυσικά η υπόθεση δεν ενδιαφέρει κανένα αλλά είναι το όχημα που θα μεταφέρει όλη τη δράση που είναι εξωπραγματικά εξωπραγματική με κορυφαία σκηνή για μένα την οδήγηση του Ντίζελ σε… ελεύθερη πτώση απ’ τον ουρανό καθώς και τα “τετ α κε” στους ορόφους κάποιων ουρανοξυστών στο εξωτικό Αμπού Ντάμπι!

Το μοντάζ έχει αναλάβει όλη την ταινία και η λογική δεν έχει καμία δουλειά εδωπέρα.

Μπορείτε να θεωρήσετε την ταινία ανάξια λόγου, ή χωρίς καμία αληθοφάνεια ή ακόμα και να μη της δώσετε σημασία. Ένα δεν μπορείτε να πείτε. Οτι δεν γυρίστηκε με απίστευτο επαγγελματισμό από ανθρώπους που πιστεύουν με προσήλωση στη διασκέδαση που προσφέρει η καταιγιστική δράση όταν είναι σωστά χορογραφημένη και υποδειγματικά εκτελεσμένη. Ένα αυθεντικό made in USA movie. Respect!

MISS JULIE

• Σκηνοθεσία: Λιβ Ούλμαν
• Παίζουν : Τζέσικα Τσάστεϊν, Κόλιν Φάρελ, Σαμάνθα Μόρτον, Νόρα ΜακΜέναμι

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Η Λιβ Ούλμαν καθοδηγεί την μοναδική Τζέσικα Τσάσταιην σε ένα απίστευτο ξεδίπλωμα υποκριτικών ικανοτήτων υψηλού επιπέδου που είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Κόλιν Φάρελ απέναντί της λειτουργεί περισσότερο σαν ενισχυτής των πιο χαμηλών τόνων αυτής της προσπάθειας λειτουργώντας απλά και και με ουσία, σε αυτό το ατελείωτο power game ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα που έγραψε ο Αύγουστος Στρίνμπεργκ.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ στην Ιρλανδία σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα γλεντιού η Δεσποινίς Τζούλια και ο Τζον, υπηρέτης του πατέρα της χορεύουν και πίνουν, γοητεύουν και χειραγωγούν ο ένας τον άλλο. Εκείνη γεμάτη υπεροψία, εκείνος ταξικά αγενής, τους ενώνει η ίδια απέχθεια όσο και έλξη. Αυτή η εξ ορισμού παράνομη συνεύρεση κάτω απ τη μύτη του πατέρα–αφέντη βαρώνου γίνεται αφορμή για απεγνωσμένα σχέδια απόδρασης απ την πατρική τιμωρία. Η νιότη και η πρόσφατη οικειότητα τους οδηγεί σε απελπισμένα σχέδια και στο όραμα μιας κοινής ζωής. Όμως η μοίρα τους τα έχει σχεδιάσει κάπως αλλιώς.

Ο Στρίνμπεργκ έχει στήσει ένα αόρατο ρινγκ στην μεγάλη κουζίνα του πύργου όπου θα μονομαχήσουν μέχρι θανάτου δυο άνθρωποι οι οποίοι έχουν μάθει να υποτιμούν ο ένας τον άλλον, να μισούν αλλά και να υποχωρούν μπροστά στα συναισθήματα της ερωτικής γοητείας που τρέφουν ο ένας απέναντι στον άλλον.

Γινόμαστε μάρτυρες αυτής της άγριας ερωτικής κόντρας όπου η γοητεία κρύβει κάτω απ τον μανδύα της το αιχμηρό στιλέτο του μίσους και το ερωτικό παιχνίδι, τη βια της υποταγής.

Η σκηνοθέτις Λιβ Ούλμαν κινεί τα νήματα, διαλέγοντας τις καλύτερες γωνίες λήψεις χωρίς να ενδιαφέρεται να επέμβει κινηματογραφικά για ένα δεύτερο ή τρίτο επίπεδο σχολιασμού. Αφήνει τους ηθοποιούς να κάνουν όλη τη δουλειά εφαρμόζοντας τα μπεργκμανικά διδάγματα που άλλωστε ξέρει πολύ καλά αφού πρωταγωνίστησε σε δέκα τουλάχιστον ταινίες του μεγάλου Σουηδού. Κάποιες στιγμές προσπαθεί να ισορροπήσει τον λεπτό μισογυνισμό του συγγραφέα ( Όταν η Τζούλια φιλάει με πάθος τις μπότες του υπηρέτη της) δίνοντας βάρος στην κλειστοφοβικά επιθετική ερμηνεία της αγέρωχης πληγωμένης κόρης και ίσως είναι η μοναδική περίπτωση που η σκηνοθεσία θέλει να πάρει μια ιδιαίτερη θέση.

Το φιλμ «Δεσποινίς Τζούλια» είναι κατά βάσιν ένα θεατρικό έργο που απεικονίζει μια σφοδρή μάχη για δύναμη και κυριαρχία, μέσα από ένα παιχνίδι παραπλάνησης κι αποστροφής. Ιδανική ευκαιρία για όσους ψάχνουν ταινία για μια ιδιαίτερη ψυχαγωγία μακριά απ τα κλαρίνα και τις γραφικές σούβλες του Ελληνικού Πάσχα που έρχεται.

Πάνος Κοκκίδης