Από τον ιουδαϊσμό στον καθολικισμό -Η αδελφή του φιλοσόφου Μπερνάρ Ανρί Λεβύ εκπλήσσει [εικόνες]

Ηταν τόσο ατίθαση στα νιάτα της, ζούσε μόνο σε αλητοπαρέες που οι γονείς της αναγκάστηκαν να την βάλουν σε οικοτροφείο. Κατάγεται από μια πλούσια εβραϊκή οικογένεια της Γαλλίας που έχει ρίζες σε 12 φυλές του Ισραήλ.

Ο αδελφός της είναι ένας από τους διασημότερους φιλοσόφους της Γαλλίας, κι όμως η Βερονίκ Λεβί επέλεξε τον Χριστό.
«Πέταξα σε έναν κάδο σκουπιδιών τις ζαρτιέρες μου, τα κολλητά φορέματα και τα ψηλοτάκουνα, λέγοντας: Ιησού, τα κάνω όλα αυτά για σένα».

Σε μια συνέντευξη-ποταμό στο paris match η Βερονίκ Λεβί πραγματικά εκπλήσσει:

Κατάγεστε από δώδεκα φυλές του Ισραήλ, όπως λέει και το όνομά σας. Γιατί αποφασίσατε να γίνετε καθολική; ρωτάει ο δημοσιογράφος.
«Ο παπούς μου ήταν ραβίνος αλλά ο πατέρας μου δεν ήταν θρησκόληπτος. Ο Χριστός ήρθε να με συναντήσει όταν ήμουν 3 ετών σε μια παραλία στη Νότια Γαλλία και μου είπε: «Αν δεν πιστεύεις στον Ιησού θα σε πάρουν τα ρομπότ». Εμαθα ψαλμούς κρυφά από τους γονείς μου.
Πέρασα άτακτη ζωή. Αγαπούσα τα έρημα μέρη, τα εγκαταλελειμμένα, τους περίεργους ανθρώπους. Οι δύο εμμονές μου ήταν να είμαι ερωτευμένη και να ψάχνω φάρμακο εναντίον του θανάτου.
Η μητέρα μου δεν ασχολήθηκε πολύ μαζί μου, πρόσεχε τον αδελφό μου που είχε πάθει ένα ατύχημα. Ο πατέρας μου με αγαπούσε, με έπαιρνε στα γόνατα του και μου έλεγε: «Μην ξεχνάς ότι είσαι πριγκίπισσα. Ανήκεις σε μια από τις αρχαιότερες εβραϊκές οικογένειες». Εμένα, αυτό δεν μου έλεγε τίποτα.

Τα αδέλφια μου μιλούσαν συχνά για τα στρατόπεδα συγκέντωσης και αυτό με ενοχλούσε. Εγώ ήθελα να τρέξω προς το φως, προς τη ζωή.
Στην εφηβία μου έκανα ό,τι πιο τρελό. Δεν πήγαινα σχολείο, έπινα, έκανα παρέα με αλήτες. Ηθελα να αρέσω και ποτέ δεν ήμουν ικανοποιημένη. Εθεσα τον εαυτό μου σε κίνδυνο και για να προστατευθώ οι γονείς μου με έβαλαν σε οικοτροφείο.
Ηθελα να γίνω νοσοκόμα αλλά δεν πέρασα στις εξετάσεις. Εκανα έκλυτη ζωή, άρχισα να σχεδιάζω κοσμήματα για την Lolita Lempicka, αλλά δεν ένοιωθα άνετα πουθενά. Εβγαινα πολύ τη νύχτα, πήγαινα από άντρα σε άντρα, από διαμέρισμα σε διαμέρισαμα. Εψαχνα το απόλυτο, το ακραίο. Δεν πήγαινα σε μοδάτα μπαρ αλλά σε μπαρ όπου συχνάζουν αλήτες και χαμένοι τύποι. Νοιώθω καλά μαζί τους.

Ωσπου μια μέρα είδα ένα όνειρο. Φοράω ένα μαύρο πέπλο, άνδρες τριγύρω μου με πετάνε ο ένας στον άλλο. Ξεφεύγω, τρέχω και φτάνω μπροστά σε μια εκκλησία. Οι πόρτες ανοίγουν, η εκκλησία χτυπάει σαν να είναι καρδιά. Βλέπω τον Ιησού στον σταυρό, τεράστιο. Απλώνει τα χέρια, αυτα γίνονται σπαθιά και μου διαπερνούν την καρδιά. Ημουν ταυτόχρονα έντρομη και γεμάτη αγάπη. Δεν μίλησα σε κανέναν για αυτό το όνειρο.
Οφείλω την στροφή μου στον Χριστό στον τελευταίο μου εραστή τον Indar. Τον είχα βρει σε ενα μπαρ μια νύχτα. Το πρόσωπό του έμοιαζε με εικόνα, ήταν υπέροχος. Εψαχνε κι αυτός μια πίστη, είχε δίψα για το απόλυτο. Μέσα από αυτόν, ο Χριστός με κάλεσε κοντά του.
Για χρόνια κρυβόμουν πίσω από μάσκες, της μοιραίς γυναίκας ή της γυναίκας-παιδί. Τώρα είμαι αληθινή και δεν εχω ανάγκη να βάφομαι ή να παριστάνω κάτι. Οπως πολλές γυναίκες είχα μπει σε ένα μύλο από το φόβο ότι μπορεί να μην αρέσω.
Οταν είπα στον Μπερνάρ Ανρί ότι θα γινόμουν καθολική, πίστευε ότι είχα τρελαθεί. Μου είπε:
«Αλλη μια βλακεία. Θα σου περάσει και θα γυρίσεις στον ιουδαϊσμό». Ηρθε όμως στη βάπτισή μου.

Βρήκα μια αληθινή οικογένεια στο Θεό. Δεν ανησυχώ πια για τίποτα. Ο αδελφός μου Φιλίπ έπεσε από το παράθυρο το 2013. Στο νοσοκομείο διάβαζα το Ευαγγέλιο. «Μα τι κάνεις, είσαι τρελή; Ο αδελφός σου είναι στο νεκροκρέβατο» μου είπε ο Μπερνάρ Ανρί. «Οχι, είναι στο κρεβάτι της ζωής. Θα ζήσει» απάντησα και ο Φιλίπ έζησε.
Το 2014 κατέφυγα στο βάθος της εκκλησίας Notre-Dame-des-Victoires, στο Παρίσι και άρχισα να γράφω σε τετράδια. Γράφω για τη ζωή που με έφερε κοντά στο Χριστό {το βιβλίο της είναι υπό έκδοση}.
Τώρα είμαι παντρεμένη με τον Κύριο. Το σώμα μου Του ανήκει. Του είναι αδιάφορο αν είσαι αδύνατη ή χοντρή. Με τον Ιησού δεν γερνάς ποτέ. Μόνο προχωράς».