Σε μια υπόθεση που πήρε μεγάλες διαστάσεις επικοινωνιακά και που άφησε τον Νίκο Ξυδάκη σε εξαιρετικά αμήχανη θέση και τον Σωτήρη Χατζάκη αποφασισμένο να μην εγκαταλείψει με τίποτα την καρέκλα του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, οι πρώτες μέρες μετά τη ρήξη δείχνουν πως το αδιέξοδο δεν θα αρθεί εύκολα.
Ζούμε τη σύγκρουση των δυο αντρών για το Εθνικο Θέατρο, με διαστάσεις απρόβλεπτες. Ηταν αρχές Μαρτίου όταν ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης ζήτησε την παραίτηση του Σωτήρη Χατζάκη -14 μήνες πριν τη λήξη της θητείας του- επικαλούμενος το όραμά του και την ανάγκη να το υπηρετήσουν νέα πρόσωπα. Η άρνηση του Χατζάκη ήταν εκκωφαντική. Τόσο εκκωφαντική που φανέρωσε πως ο αναπληρωτής υπουργός, κάθε άλλο παρά προετοιμασμένος ήταν για αυτό που ακολούθησε.
Εριξε σκιές εκεί που δεν υπήρχαν, εκεί που δεν περιμέναμε να υπάρξουν. Ζητώντας την παραίτηση με απλή επίκληση του οράματος, προκάλεσε κύματα κριτικής για το κατά πόσο κάθε νέος υπουργός μπορεί να διαρρηγνύει τη συνέχεια στην καλλιτεχνική διεύθυνση ενός κορυφαίου θεσμού, που λίγες μέρες πριν είχε παρουσιάσει στοιχεία δράσης και οικονομικών αποτελέσματων. Στοιχεία που δεν αμφισβήτησε το υπουργείο προκειμένου να έχει πάτημα για τη δράση του. Και έτσι άφησε χώρο στον καλλιτεχνικό διευθυντή να μιλά για πολιτικές διώξεις, για πολιτικές σκοπιμότητες.
Επιπλέον, το γεγονός πως δεν υπήρξε νομική βάση για την απομάκρυνση, το γεγονός πως δεν μελετήθηκε εντατικά το πλαίσιο της απομάκρυνσης του καλλιτεχνικού διευθυντή, εξέθεσε την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, ακόμα και απέναντι σε αυτούς που από την πρώτη στιγμή διαφώνησαν με τις επιλογές και συχνά με τη συμπεριφορά του Σωτήρη Χατζάκη. Διότι όταν το υπουργείο ζητούσε την παραίτηση του, όταν στη συνέχεια έβγαζε την αιχμηρή ανακοίνωση, δεν είχε τα νομικά στηρίγματα ούτε τη γνώση χειρισμού αυτού που θα ακολουθούσε και που όφειλε να γνώριζε λόγω της δημόσιας στάσης του Σωτήρη Χατζάκη. Εξάλλου η προειδοποιητική βολή του ήταν ξεκάθαρη: ο θριαμβικός απολογισμός που έκανε ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει λόγος η χρονική αναγκαιότητα ήταν αρκετή. Είχε φροντίσει μάλιστα το Σαββατοκύριακο πριν γίνει γνωστή η ρήξη, να διαμηνύσει πως κλείνει το θέμα της αγωγής εναντίον του σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά, να κλείσει ένα μέτωπο που του στοίχιζε επικοινωνιακά.
Θυμόμαστε ότι ακόμη και όταν ο προηγούμενος υπουργός Πολιτισμού ζήτησε την παραίτηση της Αννας Καφέτση, επικαλούμενος διαφωνίες με το ΔΣ που οδηγούν σε δυσλειτουργία, γνώριζε πως να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, όταν η καλλιτεχνική διευθύντρια αρνήθηκε να παραιτηθεί. Παρά τις έντονες αντιδράσεις, τα ψηφίσματα, την απαίτηση καλλιτεχνών και κοινού να μην απομακρυνθεί, οι νομικοί συνεργάτες του Κώστα Τασούλα εκμεταλλεύτηκαν την οργανική θέση της στην Εθνική Πινακοθήκη, για να αποφασίσουν την επιστροφή της σε αυτή, αφήνοντας κενή τη θέση καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΕΜΣΤ. Τουλάχιστον αυτό επικαλέστηκαν επικοινωνιακά για να δικαιολογήσουν την αποπομπή της.. Εκεί βρίσκεται η βασική διαφορά στην υπόθεση Καφέτση-Χατζάκη, όπως βέβαια και στο κύμα υποστήριξης προς την Αννα Καφέτση που δεν παρατηρήθηκε στη περίπτωση του Εθνικού Θεάτρου.
Ταυτόχρονα, μέσω της διαρροής ονομάτων υποψηφίων για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και την τελική έκβαση, σημαντικοί Ελληνες σκηνοθέτες άθελά τους εκτέθηκαν.
Και τώρα τι; Προς το παρόν στο υπουργείο φαίνεται πως είναι αποφασισμένοι να κάνουν απλώς ότι δεν υπάρχει Εθνικό Θέατρο. Να γυρίσουν την πλάτη στην πρώτη σκηνή της χώρας που φέρεται να επέλεξε το δρόμο της αυτονόμησης, με δικούς της νόμους. Αν και βέβαια εξαρτάται από τις επιχορηγήσεις -με το ερώτημα για τη ροή τους και τον ορισμό τους να δίνει πιθανές απαντήσεις για τις επόμενες κινήσεις του υπουργείο. Ομως και τα σχέδια του Σωτήρη Χατζάκη απαιτούν την συνεργασία και με άλλα υπουργεία ή φορείς (π.χ. ΟΛΠ). Πόσο ανοιχτές θα είναι οι πόρτες που θα χτυπήσει.
Με το υπουργείο να ρίχνει εντελώς τους τόνους για την υπόθεση, ο Σωτήρης Χατζάκης προγραμματίζει δύο νέες συνεντεύξεις Τύπου στο επόμενο δίμηνο και κλείνει με φρενήρη ρυθμό παραστάσεις και καλλιτέχνες για την επόμενη σεζόν. Επιταχύνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής, επιλέγει τη σιωπή ο αναπληρωτής υπουργός και οι πολίτες παρακολουθούν μια πρωτοφανή κόντρα με σασπένς. Η ρήξη ήρθε, μόνο που αφορά το Εθνικό Θέατρο.