Ακόμα μια εβδομάδα με αξιόλογη ελληνική ταινία με έναν εξαιρετικό Στέλιο Μάινα αλλά και μια εξίσου αξιόλογη Οσκαρική ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ στο Still Alice. Τις επιλογές σας συμπληρώνουν το φουτουριστικό «Από Μηχανής» και η Ντισνεϊκή Σταχτοπούτα.
AΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ - Επιστημονικής Φαντασίας / ΗΠΑ (2014)
- Ex_Machina
- Σκηνοθεσία : Άλεξ Γκάρλαντ
- Παίζουν : Όσκαρ Άιζακ, Ντόμνολ Γκλίσον, Αλίσια Βικάντερ
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:
Φουτουριστικό δράμα τεχνολογίας με μάλλον απλουστευμένες φιλοσοφικές αναζητήσεις και αλληγορίες χωρίς βάθος (Πρωτόπλαστοι, Έϊβα το όνομα του θηλυκού ρομπότ, απομόνωση στη Φύση κλπ) που σπάει νεύρα μετά την πρώτη ώρα.
«Η Τεχνητή Νοημοσύνη θα σημάνει το τέλος της ανθρώπινης φυλής» έχει πει κάποιος φυσικός κι αυτός ο φόβος είναι πάντα μια καλή γεννήτρια για κάθε είδους τρομολαγνικά σενάρια, μυθιστορήματα και ταινίες που απευθύνονται σε καταναλωτές της επιστημονικής Φαντασίας. Πρώτος διδάξας ο μεγάλος Κούμπρικ! Με τι στυλ όμως και με ποια ταινία. Τέλος πάντων δεν περιμένει κανείς να βλέπει πάντα τέτοια αριστουργήματα όπως η Οδύσσεια, αλλά δεν μπορεί να μη τα φέρει στη μνήμη του καθώς περιεργάζεται την ενδιαφέρουσα αυτή τη ταινία του Άλεξ Γκάρλαντ.
Μπορείς να εμπιστευθείς ένα ρομπότ με νοημοσύνη; Μπορείς να εμπιστευθείς μια γυναίκα; (μισογυνισμός), Μπορεί να σχετιστεί ερωτικά ένας άνδρας με μια γυναίκα χωρίς να παρεμβάλλεται η γενετήσια διαδικασία; Σε τέτοια ωραία και εξόχως αφελή φιλοσοφικά ερωτήματα απαντά ο σεναριογράφος και debutant σκηνοθέτης Άλεξ Γκάρλαντ. Αν σας ιντριγκάρει η επιστημονική φαντασία δεν έχετε παρά να δείτε την ταινία η οποία σε επίπεδο αισθητικής και ερμηνείας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
STILL ALICE: ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΡΑΕΙ - Δράμα / ΗΠΑ (2014)
- Still Alice
- Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Γκλέιζερ, Γουός Γουεστμόρλαντ
- Παίζουν : Τζούλιαν Μουρ, Άλεκ Μπαλντουϊν, Κειτ Μπόσγουορθ, Κρίστεν Στιούαρτ
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:
Ο ρόλος που χάρισε το φετινό Όσκαρ στην εξαιρετική Τζούλιαν Μουρ. Η Άλις είναι καθηγήτρια γλωσσολογίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια. Με ευτυχισμένο γάμο και τρία παιδιά, περνάει μια ζωή όμορφα ενορχηστρωμένη. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται πως θα αρρωστήσει από Αλτσχάιμερ. Καθώς βρίσκεται στα πρώτα στάδια της νόσου αποφασίζει να μην πέσει χωρίς μάχη κι έτσι ένας άνισος πόλεμος ξεκινά. Αυτό που θα επακολουθήσει είναι μια αργή κατάβαση στον εφιάλτη της απώλειας της μνήμης και μαζί στην σταδιακή αποξένωση και στο χάσιμο κάθε συναισθήματος για τους ανθρώπους που κάποτε αγαπούσε. Υπάρχουν σπαρακτικές σκηνές μάνας και κόρης ή της Άλις (Τζούλιαν Μουρ) με την υπόλοιπη οικογένεια που δείχνουν αυτό το σπάσιμο των δεσμών που την κρατούσαν γλυκά δεμένη με τα πρόσωπα που αγαπά πάρα πολύ. Τα γεγονότα αυτά θα δοκιμάσουν με έναν τρόπο και τους δεσμούς της οικογένειας σε ένα παράλληλο επίπεδο.
Το σενάριο λειτουργεί και σαν μελόδραμα αλλά και σαν μια μελέτη πάνω στην γλώσσα, την ταυτότητα και στη μνήμη. Σιγά σιγά και με μέτρο θα ακολουθήσουμε τις αντιδράσεις της Άλις από τη στιγμή που θα ξεχάσει μια δυο λέξεις σε μια τυπική διάλεξη, μέχρι την τελική αποξένωση της από το περιβάλλον της. Η Μουρ θα έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο της και να δείξει πόσο σκληρά έχει δουλέψει τις λεπτές εκφράσεις που παίρνει καθώς η νόσος προχωράει ακάθεκτη και της αποδομεί τη μνήμη. Η ίδια επιμένει να αντιστέκεται με κορυφαία στιγμή την βιντεοσκόπηση συγκλονιστικού μηνύματος στον ίδιο της τον εαυτό, με οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο.
Ταυτόχρονα και σε ένα άλλο επίπεδο παρακολουθούμε ένα πρόβλημα στη σχέση της μητέρας με την κόρη Λίντια (Κριστεν Στιούαρτ) που προτιμά μια αμφιλεγόμενη καριέρα ηθοποιού στο Λος Άντζελες παρά μια γνήσια πανεπιστημιακή γνώση όπως η μητέρα της. Η Στιούαρτ πιο ώριμη από ποτέ αποδίδει τέλεια τις πεισματάρικες διαφωνίες μητέρας και κόρης που έχουν αποτέλεσμα να τις φέρουν πιο κοντά στην πιο κρίσιμη φάση της ζωής τους. Η ταινία θα μπορούσε να είναι αφόρητα δακρύβρεχτη και σαχλά μελοδραματική. Χάρη στην λεπτή δουλειά της Τζούλιαν Μουρ το δράμα και η συγκίνηση παραμένουν σε ανεκτά επίπεδα και μάλλον αυτό είναι που της χάρισε το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο.
TZOKEP - Περιπέτεια / ΗΠΑ (2014)
- Wild Card
- Σκηνοθεσία: Σάιμον Γουέστ
- Παίζουν : Τζέισον Στάθαμ, Μίλο Βεντιμίλια, Σοφία Βεγκάρα, Στανλεϊ Τούτσι, Αν Χας
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:
O Νικ Γουάιλντ εργάζεται ως σωματοφύλακας στο Λας Βέγκας, και το να ρίχνει άγριο ξύλο σε τρεις φουσκωτούς ντουλαπάτους το έχει για ζέσταμα. Παράλληλα είναι και σκληρός τζογαδόρος. Μια πολύ καλή του φίλη θα πέσει θύμα βιασμού και άγριου ξυλοδαρμού οπότε αναλαμβάνει να καθαρίσει για λογαριασμό της. Όταν θα πλακώσει στις μπουνιές και τις εναέριες γυριστές κλωτσιές και το γιο ενός μαφιόζου θα ανακαλύψει ότι τα έχει βάλει με πολύ δυνατούς παίκτες. Η αναμέτρηση μαζί τους είναι αναπόφευκτη. Και να φανταστεί κανείς πως δε ρίχνει ούτε μια σφαίρα διότι απεχθάνεται τα όπλα. Τα μόνα του όπλα είναι ότι βρει πρόχειρο. Βαριά τασάκια, μαχαίρια τραπεζιού για το ψάρι κι κανένα κουτάλι της σούπας!
Ο Νικ όμως εκτός απ το να καταστρέφει τους αντιπάλους του έχει μεγάλο ταλέντο να καταστρέφει και τον εαυτό του. Αυτό το τελευταίο το πετυχαίνει με τον τζόγο στον οποίο μπορεί να αντισταθεί, όσο ένα μικρό παιδί απέναντι σε ένα γλειφιτζούρι. Στο Μπλακτζάκ καταθέτει συχνά τα περισσότερα απ τα όνειρά του για μια αξιοπρεπή απόσυρση από το «βούρκο» του Λας Βεγκας. Όντας σαράντα χρονών και ρεμάλι ο Νικ κρύβει όλη του την αποτυχία στη ζωή περιφερόμενος σα μποντυγκαρντ πλουσίων μέσα στα εκτυφλωτικά φώτα της πιο περίεργης πόλης της Αμερικής.
Σαν στήσιμο και σαν χαρακτήρας ο Νικ του Τζέισον Στέιθαμ έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον γιατί ο Βρετανός action ηθοποιός έχει το ψαγμένο βλέμμα και την ανθρώπινη αύρα που χρειάζεται ένας τέτοιος ρόλος για να μην είναι σα καρικατούρα ήρωα. Αν σκεφτείτε πως τον ίδιο ακριβώς ρόλο έχει παίξει ο Μπαρτ Ρεϋνολντς πριν εικοσιπέντε περίπου χρόνια μπορείτε να φανταστείτε την διαφορά και να την ψάξετε στο Youtube για περισσότερη διασκέδαση. Ο Νικ είναι ένας τυπικός αμερικανός action hero ξεπατικωμένος άπειρες φορές και γι αυτό φαντάζει έντονα παλιομοδίτης όσο και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Σε αυτό πιστεύω φταίει και το γεγονός ότι το σενάριο είναι του διάσημου Ουίλιαμ Γκόλντμαν και έχει πρωτογραφτεί πριν εικοσπέντε χρόνια. Μα είναι δυνατόν να μην άλλαξε τίποτα όλ αυτά τα χρόνια στο έγκλημα; Ακόμα και οι σκηνές τηλεφώνου της ταινίας δεν περιέχουν κινητό τηλέφωνο!! Όσα slow motion και να κάνει ο σκηνοθέτης του Expendables 2 Σάιμον Γουέστ δεν καταφέρνει να απογειώσει τη δράση και τον χαρακτήρα αυτόν, που θαπρεπε πια να είναι μόνο στα μουσεία του κινηματογράφου. Αν παίζετε μπλακτζάκ σκεφθείτε πολύ πριν τραβήξετε τη Wild Card!
ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ - Φαντασίας / ΗΠΑ (2014)
- Cinderella
- Σκηνοθεσία: Κένεθ Μπράνα
- Παίζουν : Κέιτ Μπλάνσετ, Λίλι Τζέιμς, Ρίτσαρντ Μάντεν, Στέλαν Σκαρσγκαρντ, Χόλιντεϊ Γκρέντζερ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:
Είναι τo γνωστό παραμύθι μέσα από την Ντισνεϊκή ματιά που αποδίδει το μύθο της Σταχτοπούτας με πλούσιο και εικαστικά σωστό παραμυθένιο τρόπο.
Στα περισσότερα παραμύθια (όπως Κοκκινοσκουφίτσα, Τρία Γουρουνάκια, Ο Τζακ και η φασολιά κλπ) κυριαρχεί η βια, η απάτη, οι σκοτωμοί και οι δολοπλοκίες. Η ιστορία της Σταχτοπούτας ίσως είναι από τα πιο αναίμακτα παραμύθια. Εδώ ξετυλίγεται απαλά δηλώνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την Τύχη όταν αυτή έχει διαλέξει τον αγαπημένο της.
Απαλλαγμένη από υπερβολικά σκηνοθετημένες σκηνές τύπου «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και χωρίς κάποια αμφίσημη ή διδακτική παρουσίαση των επί μέρους επεισοδίων (όπως συνηθίζεται εσχάτως) η ταινία κυλάει παραδομένη μέσα στην μαγική αφέλεια του μύθου με όπλο της τη ντισνεϊκή επιμονή στο ηθικά παραδεκτό και αναμενόμενο από την άδολη παιδική ψυχή. Γιατί ή Ντίσνευ αυτό κάνει χρόνια τώρα. Προσπαθεί να βρίσκεται και να εκφράζει την παιδική ψυχή από την καλή μεριά του Παραμυθιού με όπλο τη φαντασμαγορία.
Εδώ άλλη μια φορά επιβεβαιώνει το ρόλο της αποδίδοντας το παραμύθι όπως είναι, χωρίς προχωρημένες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ίσως είναι η μοναδική περίπτωση που τα κλισέ του love story αν και μπανάλ λειτουργούν άψογα σε πλήρη ταύτιση με τα ντεκόρ, τα κοστούμια, τους φωτισμούς και μια υπέροχη Μπλάνσετ να παραδίδεται εντελώς στην ουσία και τη σημασία τους ρόλου της.
Αν και η ταινία επιμένει πως το επιμύθιο του παραμυθιού είναι ότι η καλοσύνη το θάρρος και το κουράγιο πάντα ανταμείβονται, εν τούτοις αν κάποιος προσέξει λίγο περισσότερο τα γεγονότα καταλαβαίνει πως το παραμύθι λέει και αποδεικνύει πως ένα αίσιο και καλό αποτέλεσμα έχει σχέση περισσότερο με τη Τύχη και τη λειτουργία της παρά με τη σοβαρή προσπάθεια!
Τέλος πάντων ας αφήσουμε τη φλυαρία, ας πάρουμε τα παιδιά μας κι ας χαρούμε αυτήν τη πανέμορφη παραγωγή.
TETAΡTH 04.45 - Θρίλερ / Ελλάδα (2015)
- Σκηνοθεσία: Αλέξης Αλεξίου
- Παίζουν : Στέλιος Μάινας, Δημήτρης Τζουμάκης, Αδάμ Μπουσδούκος, Γιώργος Συμεωνίδης, Μαρία Ναυπλιώτου, Mimi Branescu
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:
Αιματηρό θρίλερ αμερικανικής καταγωγής αλλά ελληνικής κατασκευής στην Αθήνα, του 2010. Το φιλμ θα διαγωνιστεί στο διάσημο νεοϋορκέζικο φεστιβάλ της Tribeca και μπράβο του!
Η ταινία στηρίζεται στο κλασσικό set up του δραματικού ήρωα που έχει πολύ λίγο χρόνο για να ξεπληρώσει ένα μεγάλο και δυσβάσταχτο οικονομικό χρέος. Ο Στέλιος (Στέλιος Μάινας) έχει 32 ώρες πριν χάσει το τζαζ μπαρ που με τα δόντια διατηρεί εδώ και χρόνια. Απειλεί να του το πάρει ο Ρουμάνος γκάγκστερ που του έχει δανείσει χρήματα και τώρα απαιτεί να εξοφληθεί το χρέος χωρίς αναβολές.
Ο διπρόσωπος μεσολαβητής και πρώην φίλος του Στέλιου, (Δημήτρης Τζουμάκης) τον υποχρεώνει σε διάφορα παράνομα θελήματα. Ταυτόχρονα η σύζυγος σκέφτεται σοβαρά να τον εγκαταλείψει και ένας Αλβανός ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες, σηκώνει επιτέλους το ανάστημα του σε όσους τον καταπιέζουν.
Ο σκηνοθέτης έχει στήσει μια τυπικά δραματική πλοκή με ενδιαφέροντες χαρακτήρες του αθηναϊκού περιθωρίου σε μια υγρή και γυαλιστερή νουάρ ατμόσφαιρα φόβου και άγχους. Έχει βάλει τον ψαγμένο ήρωά του να τραβάει πολλά όπως λέει η συνταγή όμως κάτι στο όλο σκηνικό μερικές φορές δεν “τραβάει”. Υπάρχουν πανέμορφες σκηνές που ξεχειλίζουν δραματικότητα που όμως ρεαλιστικά δεν στέκουν. Όπως οι σκηνές με το χαμένο παιδί του αλβανού μαγαζάτορα που βλέπει ατάραχο ανθρώπους να σφάζονται μπροστά του και να πεθαίνουν και δεν αντιδρά.
Επίσης μερικές λεπτομέρειες αφήνουν κάποιες παραδοχές μετέωρες. Ας πούμε πως είναι δυνατόν ένας που τα φέρνει δύσκολα βόλτα, να οδήγεί μια υπερλουσάτη Κάντιλακ που η τιμή της είναι το ογδόντα τοις εκατό του χρέους για το οποίο είναι έτοιμος να σκοτώσει. Ποιός και γιατί πάει να καταθέσει συμβόλαια και χρήματα σε έναν γκάγκστερ στην ταράτσα ένος κτιρίου, μια βροχερή νύχτα;
Μικρές παράλογες αφηγηματικές μαχαιριές που μάλλον μοιάζουν να είναι δάνεια από κάποιο “άλλο” σινεμά. Όμως επιδρούν στην ρεαλιστική εξέλιξη της ιστορίας, τραυματίζουν την ταινία αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να την σκοτώσουν. Κι αυτό γιατί η σκηνοθεσία, το μοντάζ με μικρές ποιητικές σφήνες, οι μουσικές επιλογές και οι προσεγμένες ερμηνείες, χέρι χέρι με τη χορογραφημένη βία, δεν αφήνουν το όλο εγχείρημα να ξεφύγει. Μαζί με την ατμοσφαιρική φωτογραφία χτίζουν και διατηρούν μια σωστή νουάρ διάθεση που φορτίζει την ταινία και δεν χάνει τους θεατές απ τα μάτια της.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ - Δράμα / Ελλάδα (2015)
- Fils De Grece
- Σκηνοθεσία: Διονύσης Γρήγορατος
- Παίζουν : Τζένη Σταυροπούλου, Πέτρος Γιασεμής
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:
Αρκετά δυσδιάκριτες τοποθετήσεις μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ σχετικά με την τραγική ιστορία των παιδιών που απήχθησαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Προσωπικά δεν μπορέσαμε να συντονιστούμε και να καταλάβουμε και πολλά απ αυτή τη μπερδεμένη σύνθεση αρχειακού υλικού και συγχρόνων απλοϊκών γυρισμάτων στην δημοσιογραφική προβολή και για να μην αδικήσουμε την ταινία παραθέτουμε αυτούσια την άποψη της παραγωγού εταιρίας από το δελτίο Τύπου.
«Η Ερμη (Τζένη Σταυροπούλου) πολιτική πρόσφυγας, επηρεασμένη λόγω DNA από το αγωνιστικό παρελθόν του τόπου αλλά και από τον εργασιακό της χώρο – όπου ειδικεύεται σε συνθέσεις αρχειακού υλικού και σύγχρονες Κινηματογραφικές λήψεις και Comics – περνάει και στη πράξη έπειτα από ένα αναπάντεχο συμβάν: Την απόπειρα της Γιαγιάς της να ξαναπαίξει ως παιδί, σκαρφαλώνοντας σε...κούνια Παιδικής Χαράς. Ανασυνθέτει με τη βοήθεια δύο Bloggers και ενός εξεγερμένου αλλά και συνειδητοποιημένου νεαρού – ονόματι Σύμβατος (Πέτρος Γιασεμής) – την ιστορία της γιαγιάς και τριών άλλων παιδιών που είχαν πρωταγωνιστήσει σε ένα απωθημένο γεγονός του Εμφυλίου Πόλεμου... »