Ο καθένας καταλαβαίνει ότι με μια νέα κυβέρνηση πρέπει να είναι υπομονετικοί όσοι περιμένουν κάτι καλό απ' αυτή, γράφει ο Θανάσης Καρτερός, σε άρθρο του στην Αυγή.
Το άρθρο του Θανάση Καρτερού έχει τίτλο «Μεγάλες ιδέες και μικρά έργα» και ημερομηνία 5/3.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η «Αυγή», παρότι είναι κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, κρατάει αποστάσεις από τα ενδεχόμενα λάθη της κυβέρνησης, δεν διστάζει να κάνει εποικοδομητική κριτική και διατηρεί για τον εαυτό της τον ρόλο του «ηθικού αντίβαρου» απέναντι στα έργα και τις ημέρες τη διακυβέρνησης της Αριστεράς.
Γράφει:
Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση που τα περισσότερα στελέχη της δεν έχουν πείρα και δεν ξέρουν τα κατατόπια και τις πονηριές των μανδαρίνων του κρατικού μηχανισμού. Ενώ βρίσκονται κάτω από μια τεράστια πίεση. Από τη μία να ανταποκριθούν σε εσωτερικές προσδοκίες και από την άλλη να αντισταθούν σε εξωτερικές απειλές και εκβιασμούς.
Εντούτοις και παρ' όλα αυτά. Το μπουσούλισμα δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' αόριστον. Θα πρέπει να σταθούν στα πόδια τους. Και γρήγορα. Διότι οι μικρές απογοητεύσεις οδηγούν στη μεγάλη φθορά. Οι καθυστερήσεις, οι ασυνεννοησίες, η ελαφρότητα των δηλώσεων, η πολυγλωσσία και η κακοφωνία των απόψεων, η αίσθηση ότι δεν συντονίζονται επαρκώς και αποτελεσματικά δεν συγκροτούν και την καλύτερη εικόνα. Και η εμπιστοσύνη με την οποία η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών περιβάλλει την κυβέρνηση δεν είναι ανεξάντλητη.
Το κρίσιμο θέμα, εδώ και τώρα, δεν είναι τα μεγάλα και δύσκολα. Αν θέλετε, δεν είναι καν η απόφαση του Eurogroup, που τόση συζήτηση έχει προκαλέσει. Είναι τα μικρά και από πρώτη ματιά εύκολα. Η περιφρονημένη για πολλούς λόγους και για πολλά χρόνια διαχείριση της καθημερινότητας. Η ταυτότητα των ανθρώπων που επιλέγονται να στελεχώσουν μηχανισμούς και οργανισμούς. Η επαφή των υπουργών με τους πολίτες. Τα πρακτικά μέτρα που βελτιώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Και δείχνουν ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει.
Τι γίνεται με το θέμα της ΔΕΗ; Τι σηματοδοτεί η τελευταία συλλογική σύμβαση εκεί; Τι θα γίνει με τα νοσοκομεία; Με τις τράπεζες και κυρίως με την Εθνική, που παραμένει όμηρος του παλιού και διαβλητού; Με τη σαπίλα και τη σαβούρα, που δεν κόβει μόνο τον δρόμο προς την αλλαγή, αλλά και την ανάσα μας; Θα αρχίσει να αλλάζει κάτι στα κρίσιμα μέτωπα ταλαιπωρίας του πολίτη; Χωρίς πολλά λόγια, αλλά με καθημερινό αγώνα, μόχθο, ενδιαφέρον;
Εντάξει, δεν είναι και τίποτε σοφίες όλα αυτά. Αλλά χόρτασε ο κόσμος από σοφίες. Αποτελέσματα, έστω μικρά. Αυτά θα κρίνουν τα πάντα σ' αυτή τη φάση. Διαχείριση έντιμη και αποτελεσματική. Για να μη μείνουμε με τις μεγάλες ιδέες στο χέρι επειδή υποτιμήσαμε τα μικρά έργα...» καταλήγει ο έγκριτος αρθρογράφος.