Το μεταβαλλόμενο θαλασσινό τοπίο, με τα πετρώματα, τα μικρά νησιά να καταλαμβάνουν χώρο και να δίνουν νέες οπτικές διαστάσεις στον χώρο του καμβά, κυριαρχούν στη νέα έκθεση της Ειρήνης Ηλιοπούλου με τον τίτλο Mare Mineralis, που ανοίγει στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών από τις 12 Μαρτίου.
Το σώμα της έκθεσης αποτελείται από έξι ακουαρέλες μεγάλου μεγέθους (2m Χ 1,5m) και 14 έργα μικρότερων διαστάσεων. Δείγμα της νέας δουλειάς της Ηλιοπούλου είχαμε δει στην Art Athina τον περασμένο Μάιο.
Η ίδια η δημιουργός εξηγεί πως πριν από δύο χρόνια ένιωσε την ανάγκη για μια αλλαγή από τα χρόνια της «αφήγησης» και αποφάσισε να εργαστεί με πιο άμεσο ύφος, γι’ αυτό στράφηκε στον κόσμο των πετρωμάτων. Η ρευστότητα και η αμεσότητα που χαρακτηρίζει τις ακουαρέλες, τις καθιστά ιδανικό μέσο προσέγγισης του διαρκώς μεταβαλλόμενου θαλασσινού τοπίου. Και ανακάλυψε πως ενώ ζωγράφιζε βράχια στη θάλασσα, φανταστικά στοιχεία ξεπρόβαλλαν αυτόκλητα -σαν τα σχήματα και τις μορφές που διακρίνουμε στα σύννεφα αν κοιτάξουμε για πολύ τον ουρανό.
Τα νέα της έργα φέρουν πολλαπλά επίπεδα αφήγησης. «Σε κάποιους πίνακες μια ρηχή λιμνούλα παφλάζει στην άκρη ενός βράχου και νερό είναι "στρωμένο" σαν από νούφαρα, σε μια διάταξη που θυμίζει τα μοτίβα των ταπετσαριών της αρ νουβό», σημειώνει η Αντρέα Σροθ. «Σε άλλους, η κατωφέρεια στη ρίζα του βράχου βυθίζεται κατακόρυφα και τίποτα δεν διακρίνεται μέσα στη μυστηριώδη άβυσσο από κάτω.
Πιο σημαντικό απ’ το να εξιχνιάσουμε τα βάθη είναι να διακρίνουμε αυτό που είναι ορατό στην ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας: ένας βράχος ξεπροβάλλει σαν κεφάλι Ιγκουάνα· ένα άλλο ύψωμα θυμίζει τα οπίσθια ενός θαλάσσιου ίππου ή τα καπούλια μιας σφίγγας. Σε μια θαλασσογραφία βρίσκουμε το ράμφος ενός γερακιού. Αλλού, το ιβουάρ κρανίο ενός λιονταριού στέκεται πάνω σε ένα βάθρο, με απόκοσμες σκιές στα κοιλώματά του. Ύστερα το τέρας του Λοχ Νες σηκώνει το κεφάλι από τη θάλασσα, ενώ πιο κάτω ο θηριώδης όγκος του Μόμπι Ντικ διαγράφεται στον ομιχλώδη λευκό ορίζοντα σαν μεσημβρινός αντικατοπτρισμός -υπενθυμίζοντάς μας την απέραντη μοναχικότητα της λευκής φάλαινας με το τρομερό διάδημα από πεταλίδες. Το κήτος, όπως οι Άλπεις, οι πυραμίδες και ο όλος κρατήρες σεληνιακός δίσκος, μέσα από τη γιγαντιαία λευκότητά τους, θυμίζουν την παγερή αύρα αυτού που, στη φαντασία μας, είναι ασάλευτο, αιώνιο. Ωστόσο, αυτή η αλαλία αμβλύνεται σε κάποιες άλλες ακουαρέλες με την απόδοση του ασβεστόλιθου με ανοιχτό μαβί, ή με κόκκινες φλέβες που φέρνουν στο νου τον μυελό των οστών, ή αλλού σκεπασμένο από βρύα και φύκια.
Το ξασπρισμένο από τον ήλιο, ραβδωτό, αλμυροφαγωμένο αλάβαστρο κάνει αντίθεση με το ροδόχρωμο ηλιοβασίλεμα στο φόντο· οι κοιλότητες του βράχου ζωγραφίζονται με μια κίτρινη απόχρωση, σαν πλάκες στα χρώματα του πωρόλιθου. Πράγματι το διάχυτο χλωμό φως πριν από το σούρουπο ή ο ουρανός που σκοτεινιάζει προμηνύοντας καταιγίδα προσδίδουν μια φασματική λάμψη στους κατά τα άλλα αλαμπείς βράχους· σε άλλους πίνακες, η απουσία άμεσου φωτός αναδεικνύει μια μαρμαρυγή στην επιφάνεια του βράχου (που μοιάζει πολύ με τη θερμή διαφάνεια του μαρμάρου)».