Αύριο φτάνουν στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας οι αντιπρόσωποι-ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προκειμένου να συζητηθούν οι όροι του δανεισμού των 80 δισ. ευρώ από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης με τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό της χώρας, Ζοζέ Σόκρατες (φωτό).
Στο πρώτο στάδιο οι επαφές με τη μεταβατική κυβέρνηση θα έχουν διερευνητικό χαρακτήρα καθώς οι επίσημες διαπραγματεύσεις θα ξεκινήσουν την ερχόμενη Δευτέρα 18 Απριλίου.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι δανειστές της Πορτογαλίας θα απαιτήσουν αυστηρότερα μέτρα ακόμα και από αυτά που είχε ήδη επιβάλει τους τελευταίους 12 μήνες η κυβέρνηση του Ζοζέ Σόκρατες.
Για το λόγο αυτό ο σοσιαλιστής πολιτικός, που παραμένει στην εξουσία μέχρι τη διεξαγωγή των εκλογών της 5ης Ιουνίου, αναζητά την αναγκαία πολιτική συναίνεση προκειμένου να συμφωνηθεί το πλαίσιο μιας αντιλαϊκής πολιτικής.
Όμως την ίδια στιγμή ο Σόκρατες εγκαλεί το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών (PSD) ως αποκλειστικό υπεύθυνο της πολιτικής κρίσης και του «επονείδιστου» εξωτερικού δανεισμού.
Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος της Wall Street Journal Ιρβιν Στέλζερ «η Πορτογαλία θα λάβει με λίγη βοήθεια από τους φίλους της αυτό που ονομάζεται ‘‘φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής’’ και μεταφράζεται ως ένα πρόγραμμα λιτότητας αυστηρότερο, σκληρότερο και ευρύτερο από αυτό που απέρριψε το κοινοβούλιο της χώρας πριν από δύο εβδομάδες».
Οι όροι του δανεισμού θα διευκρινιστούν έπειτα από περίπου τρεις εβδομάδες, ωστόσο τα βασικά υλικά της «συνταγής» είναι ήδη γνωστά από τις χώρες που έχουν ήδη γευτεί το «πικρό ποτήρι» του δανεισμού από τους «φίλους» Ευρωπαίους και το ΔΝΤ.
Εκτός από την περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων και της αγοραστικής τους δύναμης οι Πορτογάλοι θα πρέπει να δεχτούν την ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας. Αυτό άλλωστε διεμήνυσε την περασμένη εβδομάδα ο ευρωπαίος επίτροπος Οικονομικών Ολι Ρεν.
Αναλυτές όπως ο Στέλζερ της Wall Street Journal επισημαίνουν ότι η Πορτογαλία (και οι υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης) μπορεί να αποφύγει την επιβάρυνση φορολογουμένων και εργαζομένων με νέα μέτρα που θα διευκολύνουν τους πιστωτές ώστε να βγουν από τη δύσκολη θέση. Όμως μια τέτοια επιλογή συνεπάγεται αναδιάρθρωση και άρνηση εξόφλησης του χρέους με όρους «μη ανεκτούς» και τελικά έξοδο από το ευρώ. Κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται να αποτελεί λύση για καμία ηγεσία στην ευρωζώνη και ξορκίζεται επανειλημμένως ως η χειρότερη δυνατή λύση του ευρωπαϊκού προβλήματος.
Με πληροφορίες από tovima.gr