Ο άνεμος της «Συριζομανίας» που φύσηξε λίγες μέρες μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου στη Ρώμη και το Παρίσι, ή ακόμα και στο Λονδίνο ή στην Ουάσιγκτον, όπου κάποιοι εμφανίζονται γενναιόδωροι με τα χρήματα των άλλων, σιγά-σιγά ξεθυμαίνει.
Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα ο Αλέξης Τσίπρας και ο επί των οικονομικών υπουργός του Γιάνης Βαρουφάκης κατόρθωσαν να έρθουν σε αντιπαράθεση με τους βασικούς τους εταίρους και η άρνηση της Αθήνας να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις, σε αντιστάθμισμα της συνέχισης της βοήθειας από τη ζώνη του ευρώ, μοιάζει με άλμα στο κενό.
Το σημείο της ρήξης πλησιάζει και θα ήταν πολύ καλύτερα ο νέος και άπειρος πρωθυπουργός, αντί να οχυρώνεται σε εθνικιστικές λογικές μιας πολιορκούμενης από τις γερμανικές ορδές Aκρόπολης, να συνειδητοποιήσει το εύρος της πολιτικής του απομόνωσης και την εύθραυστη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.
Όπως όλοι, λαμβάνω υπόψη την εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα -όπως και την κυβερνητική του συνεργασία με ένα κόμμα ξενοφοβικό, αντισημιτικό και εθνικιστικό- αλλά δεν θεωρώ την ελληνική δημοκρατία εξ ορισμού ανώτερη. Εάν η Αθήνα θέλει να μείνει στη ζώνη του ευρώ, η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να σεβαστεί το συμβόλαιο που δεσμεύει την Ελλάδα και τους εταίρους της εδώ και 5 χρόνια: παροχή οικονομικής βοήθειας έναντι δραστικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Στη Γερμανία, στην Ολλανδία και σε άλλες χώρες, κάθε αλλαγή στο ελληνικό πρόγραμμα θα πρέπει να εγκριθεί από τα κοινοβούλια. Η κάθε χώρα έχει τις δικές της δημοκρατικές διαδικασίες και υποχρεώσεις! Και επιπλέον, από την έναρξη της κρίσης χρέους και μετά, η ΕΕ έχει εφοδιαστεί με στέρεα εργαλεία και μηχανισμούς, όπως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), που προστατεύουν τη ζώνη του ευρώ και την προφυλάσσουν από κάθε είδους εκβιασμούς.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πείσει για τη βούλησή του για συμβιβασμό μέσω της επαναπρόσληψης των καθαριστριών ή του ανοίγματος της δημόσιας τηλεόρασης που συμβόλιζε την πελατειακή κακοδιαχείριση. Θα αρκούσε όμως να θέσει σε εφαρμογή το πιο αξιόπιστο τμήμα του προγράμματός του για να κερδίσει εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων του. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας ως ο «καθαρός πολιτικός» που έχει ανάγκη η Ελλάδα. Και η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό κράτος είναι διεφθαρμένο, κομματικοποιημένο και ανίκανο.
Εάν η Τρόικα, που κατηγορείται για όλα τα δεινά, χρειάστηκε να βάλει χέρι σε μισθούς και συντάξεις, είναι επειδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις αρνήθηκαν να κάνουν μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν τεράστιες εξοικονομήσεις στις λειτουργικές δαπάνες. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν πάνω από 3.000 κρατικοί οργανισμοί. Κι ενώ μπορεί να αντιληφθεί κανείς την αναστολή της ιδιωτικοποίησης του λιμένος Πειραιά, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ξεπούλημα στις σημερινές οικονομικές συνθήκες, δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε γιατί η παραγωγή και η πώληση ζάχαρης πρέπει να εξακολουθήσει να είναι κρατικό μονοπώλιο ή γιατί η Θεσσαλονίκη έχει τρία κέντρα προώθησης της γούνας.
Επιπλέον, προσγειώνεται κανείς απότομα διαπιστώνοντας ότι δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα μια σοβαρή φορολογική μεταρρύθμιση, ενώ η συνεχιζόμενη απουσία κτηματολογίου σε πολλές περιφέρειες παραμένει μια κραυγαλέα στρέβλωση. Οι κ.κ. Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες: το κλίμα στις Βρυξέλλες δεν είναι να αφήσουμε τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης ανοικτές χωρίς δεσμεύσεις. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να δείξει ένα πρόσωπο αποφασισμένου μεταρρυθμιστή, κανένας δεν έχει την πρόθεση να του δημιουργήσει εμπόδια και δυσκολίες.
Αντιθέτως, είμαστε αρκετοί που επιθυμούμε να τον στηρίξουμε για να ξαναμπεί η Ελλάδα στον δρόμο της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Ορισμένα μέτρα απελευθέρωσης που έγιναν ήδη στην Ελλάδα απέδωσαν αποτελέσματα σε ό,τι αφορά την ανταγωνιστικότητα, όπως δείχνει ο προβλεπόμενος για την επόμενη χρονιά ρυθμός ανάπτυξης, που είναι ο μεγαλύτερος σε ολόκληρη την ΕΕ. Πρέπει λοιπόν με αποφασιστικότητα να συνεχίσει αυτή την οδό και σε αυτή τη βάση θα μπορούσε να επιμηκυνθεί περαιτέρω η ωρίμανση του ελληνικού χρέους και να μειωθούν τα επιτόκια.
* Ο Γκυ Φέρχοφσταντ είναι πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου και επικεφαλής της Ομάδας των Φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο