Μπορεί ο νέος υπουργός να τοποθετεί τη μείωση του ενεργειακού κόστους για την ελληνική βιομηχανία στις προτεραιότητές του και να μιλάει για 20%-40% μειώσεις, όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτό είναι να αλλάξει άρδην η πολιτική της ΔΕΗ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΛΑΡΚΟ, η ελληνική εταιρεία που είναι o μεγαλύτερος παραγωγός σιδηρονικελίου στην Ευρώπη και ένας από τους πέντε μεγαλύτερους παραγωγούς παγκοσμίως.
Η ΔΕΗ ασκεί αφόρητες πιέσεις στη ΛΑΡΚΟ για να συμφωνήσει και να υπογράψει σε μια τιμή ηλεκτρικού ρεύματος την οποία η ΛΑΡΚΟ όχι μόνο δεν μπορεί να πληρώσει, αλλά την καθιστά ανταγωνιστικά ανάπηρη, καθώς οι εταιρείες νικελίου στην Ευρώπη πληρώνουν το μισό.
Δηλαδή η ΔΕΗ προσφέρει στη ΛΑΡΚΟ €56/MWh, τα οποία προκύπτουν και μετά από έκπτωση 20%, όταν οι τιμές στην Ευρώπη κυμαίνονται στα €30/ΜWh και όταν υπάρχουν και ελληνικές εταιρείες που επίσης χρεώνονται στα €30/ΜWh. Για μια εταιρεία με ετήσια κατανάλωση 1,1 εκατ. MWh, όπως η ΛΑΡΚΟ το έξτρα βάρος είναι δυσβάστακτο.
Η ΔΕΗ στις αρχές του έτους έβγαλε ακόμα και Δελτίο Τύπου ισχυριζόμενη ότι η ΛΑΡΚΟ συμφώνησε στην τιμή, την ώρα που η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ έχει στείλει επιστολές στη διοίκηση της ΔΕΗ στην οποία καλεί τη Δημόσια Εταιρεία να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν το θέμα της τιμής, τονίζοντας μάλιστα ότι τα συγκεκριμένα τιμολόγια που προτείνει η ΔΕΗ διατρέχουν τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν ως κρατική ενίσχυση και να επιφέρουν πρόστιμα από την Ε.Ε. καθώς «το Ελληνικό Δημόσιο παρεμβαίνει ως μέτοχος της ΔΕΗ για την παροχή εκπτώσεων, πράγμα που οδηγεί αυτομάτως στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μέτρο αποδιδόμενο στο κράτος, συνεπώς για κρατική ενίσχυση».
Είναι λογικό ότι η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ δεν μπορεί να προχωρήσει με την υπογραφή μιας τέτοιας σύμβασης που εγκυμονεί κινδύνους για την εταιρεία, δεδομένου ότι ο ρόλος της διοίκησης είναι πάντα να προστατεύει το μέλλον της εταιρείας και όχι να το υπονομεύει για τα συμφέροντα μιας άλλης.