Ο ένας γνωρίζει τον άλλον και πάνω απ' όλα αποδέχεται την ακαδημαϊκή σκευή του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο τους, συν τον Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, συνέγραψαν το βιβλίο «The Modest Proposal» που ασχολείται με τα δομικά προβλήματα της Ευρώπης.
Ο Στούαρτ Χόλαντ, μέντορας και φίλος του Γιάνη Βαρουφάκη, έδωσε συνέντευξη στο βρετανικό City και εξηγεί γιατί οι προτάσεις του Έλληνα ΥΠΟΙΚ μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για την επίλυση πολλών θεμάτων, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.
«Ο φίλος και συνάδελφος Γιάνης Βαρουφάκης είδε τις προτάσεις του να έχουν μηδενική υποστήριξη κατά την κρίσιμη συνάντηση της Δευτέρας με τους άλλους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης», σημειώνει με νόημα ο Χόλαντ, και συμπληρώνει: «Πριν καν τελειώσει η εβδομάδα μπορεί να έχει ακόμη μια συνάντηση με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και αν οι συνομιλίες καταρρεύσουν και πάλι, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα Grexit και σε έναν κίνδυνο σειριακής αποσύνθεσης της Ευρωζώνης. Κατά τα δύο αποτέλεσμα είναι εύκολο να αποφευχθούν».
Κατά τον Χόλαντ, το πρόβλημα εδράζεται στο ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε θεωρούν πως οι προτάσεις Βαρουφάκη θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν εκ νέου από τους Γερμανούς φορολογούμενους, κάτι που είναι εντελώς λάθος. Επίσης, ένας άλλος λόγος είναι ότι υπάρχει μια παθολογική εμμονή των Γερμανών με το χρέος ως έννοια, αλλά και ως λέξη – δεν είναι τυχαίο πως στα γερμανικά σημαίνει και «ενοχή».
«Ωστόσο, αυτό που έχουμε εξηγήσει με τον Βαρουφάκη στο βιβλίο μας ''The Modest Proposal'' είναι ότι η Ευρώπη διαθέτει ήδη τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς που θα μπορούσαν να επιλύσουν όχι μόνο την ελληνική κρίση, αλλά και την ευρωπαϊκή ύφεση. Και αυτό θα γινόταν με τη σωστή χρήση των ομολόγων. Συγκεκριμένα, η Ευρώπη θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον δανεισμό σταθερού επιτοκίου, όπως έκανε ο Πρόεδρος Ρούσβελτ και χρηματοδότησε την ανάκαμψη των ΗΠΑ μετά το κραχ του 1929. Ο Ρούζβελτ έκανε χρήση αμερικανικών κρατικών ομολόγων και μετατόπισε το πλεόνασμα αποταμιεύσεων σε κοινωνικές και περιβαλλοντικές επενδύσεις, όπως το έργο του Tennessee Valley στον βαθύ Νότο των ΗΠΑ. Η Ευρώπη θα μπορούσε τώρα να κάνει το ίδιο, χωρίς αύξηση των ελλειμμάτων».
Κατά τον Χόλαντ, υπάρχουν τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης για να πετύχουν αυτό το New Deal. Το ένα είναι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τρεις φορές το μέγεθος της Παγκόσμιας Τράπεζας όσον αφορά την χορήγηση δανείων για επενδύσεις, με τον δανεισμό να μη μετρά στο δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας. Ένας άλλος θεσμός είναι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων, το οποίο μπορεί να εκδίδει ευρωομόλογα που θα μπορούσαν να ανακυκλώνουν τα μη επενδεδυμένα παγκόσμια πλεονάσματα.
Για να καταλήξει: «Οι χώρες BRICS κατέστησαν σαφές τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους ότι θα μπορούσαν να παρέχουν χρηματοδότηση, αρκεί να πήγαινε προς την επένδυση και όχι προς τη μείωση του χρέους. Ο καλύτερος τρόπος για να ξεφύγει η Ευρώπη από τα σημερινά προβλήματα είναι μέσω των επενδύσεων και της ανάπτυξης - όχι να καταπνίγεται οποιαδήποτε ανάκαμψη. Δεδομένου ότι η δεύτερη κυβέρνηση Κλίντον έδειξε πως η ανάπτυξη είναι το καλύτερο μέσο για τη συρρίκνωση του χρέους και τη μείωση του ελλείμματος».