Λεπτεπίλεπτος λυρισμός και εντυπωσιακή ωριμότητα χαρακτηρίζουν τον ήχο του διεθνούς φήμης Quartetto di Cremona, τα νεαρά μέλη του οποίου κοσμούν με την παρουσία τους φημισμένες μουσικές σκηνές σε όλο τον κόσμο. Οι τέσσερις ερμηνευτές του έρχονται στην Αθήνα για μία και μοναδική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, την Πέμπτη 5 Μαρτίου.
Το Κουαρτέτο της Κρεμόνας θα παρουσιάσει έργα Βέμπερν, Χάιντν και Μπετόβεν. Το πρόγραμμα θα σχολιάσει πριν από την έναρξη της συναυλίας ο πιανίστας Νίκος Λαάρης. Αυτές οι σύντομες εισαγωγικές ομιλίες εντάσσονται στο πλαίσιο των ειδικών παρουσιάσεων που έχει καθιερώσει το Μέγαρο πριν από την έναρξη των συναυλιών στην Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», οι οποίες αποσκοπούν στην εξοικείωση του κοινού με τη μουσική δωματίου, τους συνθέτες και τους ερμηνευτές.
Η μουσική δωματίου γεννήθηκε τον 19ο αιώνα στη Γερμανία και χάρη σε μεγάλους συνθέτες της εποχής καθιερώθηκε και επεκτάθηκε στις άλλες χώρες ως το απόσταγμα της μουσικής σκέψης και ευαισθησίας. Παραδόξως, είναι ένα είδος που συνυφαίνεται με έναν ιδιότυπο «ερασιτεχνισμό», γεγονός που οφείλεται στο ότι το κοινό, τότε, δεν ήταν απλώς ένα φιλόμουσο ακροατήριο, αλλά άνθρωποι που καταγίνονταν οι ίδιοι με τη μουσική πράξη στον ελεύθερο χρόνο τους.
Το πρόγραμμα της βραδιάς
Δύο Αυστριακοί και ένας Γερμανός συνθέτης που ασχολήθηκαν συστηματικά με τη μουσική δωματίου συναντώνται στο πρόγραμμα της συναυλίας του Κουαρτέτου της Κρεμόνας στο Μέγαρο στις 5 Μαρτίου: ο Άντον Βέμπερν (1883-1945), ο Γιόζεφ Χάιντν (1732-1809) και ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770-1827). Ο Βέμπερν, ένας από τους στυλοβάτες της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης και από τους πρωτοπόρους του δωδεκαφθογγισμού, συνέθεσε το έργο Langsamer Satz für Streichquartet (αργό μέρος για κουαρτέτο εγχόρδων) το 1905. Λέγεται ότι το εμπνεύστηκε κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου του με τη μνηστή του στα βουνά των περιχώρων της Βιέννης. Πρόθεσή του ήταν να συνθέσει και άλλα μέρη, αλλά τελικώς περιορίστηκε μόνο σε ένα.
Η σύνθεση είναι βαθιά ριζωμένη στη μεταρομαντική παράδοση και εκφράζει πληθώρα συναισθηματικών καταστάσεων, από τον δραματικό παροξυσμό έως τη γαλήνια αποφόρτιση. Πρόκειται για ένα μικρό, γεμάτο λεπτότητα αριστούργημα του Βέμπερν, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα τη συνθετική δεινότητα του σπουδαίου αυστριακού δημιουργού του 20ού αιώνα, ενός μουσουργού που ακροβατούσε με μαεστρία ανάμεσα στο τονικό και το ατονικό σύστημα. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας θα ακουστεί επίσης το τετραμερές Κουαρτέτο εγχόρδων, έργο 77, αρ. 1, του Γιόζεφ Χάιντν, το οποίο ανήκει στα επονομαζόμενα Κουαρτέτα Lobkowitz. Γράφτηκαν το 1799.
Η επονομασία Λόμπκοβιτς οφείλεται στο γεγονός ότι ο λαμπρός συνθέτης είχε αφιερώσει τα έργα του αυτά στον Ιωσήφ Φραγκίσκο Μαξιμιλιανό Λόμπκοβιτς (1772-1816), έναν από τους αριστοκράτες πάτρονες εκείνης της εποχής, που στήριξαν με τη χορηγία τους όχι μόνο τον Γιόζεφ Χάυντν αλλά και τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, με τον οποίο θα κλείσει η συναυλία μουσικής δωματίου της 5ης Μαρτίου. Ο επίλογος ανήκει, λοιπόν, στο Κουαρτέτο εγχόρδων, αρ. 15, έργο 132. Είναι έργο του 1825, αποτελείται από πέντε μέρη, φέρει αφιέρωση στον Κόμη Νικολάι Γκαλίτζιν και πρωτοπαρουσιάστηκε την ίδια χρονιά από το βιενέζικο Κουαρτέτο Σούππαντσικ, που είχε ερμηνεύσει πολλά κουαρτέτα για έγχορδα του Μπετόβεν σε πρώτη εκτέλεση.