Τον έχουμε συνηθίσει σε ρόλο κατήγορου – να απευθύνει πύρινους λόγους κατά των Βρυξελλών, της Γερμανίας και των διεθνών οργανισμών που έχουν δέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα. Κι όμως, ο Πολ Κρούγκμαν, ίσως επειδή είναι ουδέτερος παρατηρητής, ξέρει να ορθοτομεί στα γεγονότα, δίχως να ξεχνάει την πολεμική του εναντίον της Τρόικας.
Στο πρόσφατο άρθρο του στους New York Times κάνει λόγο για μια «ισοπαλία που δεν θα δεσμεύει» κανένα από τα δύο μέρη της διαπραγμάτευσης. Πριν φτάσει όμως σε αυτό το συμπέρασματα σημειώνει πως οι σχέσεις της Ελλάδας με τους πιστωτές της δεν βελτιώνονται. Όπως αναφέρει: «Ήταν η κακή διπλωματία εκ μέρους των Τσίπρα και Βαρουφάκη; Ίσως, αλλά η εικασία μου είναι ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αποφύγουν μια πικρή αντιπαράθεση - ένας είδος άμεσης προδοσίας των ψηφοφόρων που τους έφεραν στην εξουσία. Την ίδια στιγμή που οι αξιωματούχοι των πιστωτριών κρατών ενεργούν σαν να ήξεραν τι θα συμβεί, όπως ακριβώς συνέβαινε επανειλημμένα τα τελευταία πέντε χρόνια».
Κατά τον Κρούγκμαν αυτή η λογική είναι λάθος, καθώς η δυναμική των πραγμάτων είναι διαφορετική αυτή τη φορά και οι εταίροι δεν το καταλάβουν, τότε μπορεί να οδηγηθεί η κατάσταση σε άσκοπη καταστροφή. «Αυτό που ζητάει η Ελλάδα δεν είναι ενίσχυση με επιπλέον χρήματα. Αυτό που είναι στο τραπέζι είναι η μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Δηλαδή η μείωση των πληρωμών για το υπάρχον χρέος. Όλοι καταλαβαίνουν πως ο στόχος του 4,5% επί του ΑΕΠ ως πρωτογενές πλεόνασμα είναι παράλογος και ανέφικτος. Έτσι, η Ελλάδα στην πραγματικότητα ζητάει να αναγνωριστεί αυτό που υποτίθεται όλοι έχουν ήδη καταλάβει».
Κατά τον Κρούγκμαν η διαπραγμάτευση δεν προχωράει, καίτοι άπαντες αναγνωρίζουν το προηγούμενο επιχείρημα, επειδή δεν έχουν εξηγήσει στο εκλογικό σώμα των βόρειων κρατών τι ακριβώς ζητάει η Ελλάδα και δεύτερον επειδή οι πιστωτές περιμένουν το συμβολισμό των κυβερνήσεων των οφειλετών να εγκαταλείπουν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους στο όνομα της ευθύνης και περιμένουν η νέα ελληνική κυβέρνηση να ταπεινωθεί.
Ο Κρούγκαν ανασύρει από τη μνήμη του γεγονότα του παρελθόντος με προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, αρχής γενομένης από εκείνη του Γιώργου Παπανδρέου και καταλήγει: «Μια πραγματική κυβέρνησης της αριστεράς είναι πολύ διαφορετική από μια της κεντρο-αριστεράς. Όχι γιατί οι πολιτικές ιδέες τους είναι άγριες και τρελές -διότι δεν είναι, αλλά επειδή οι αξιωματούχοι της δεν χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από το σύνολο του Νταβός. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να μετέχει σε συμβούλια και συναντήσεις με τους ''μεγάλους'' (τραπεζίτες, τον πρόεδρο της BIS ή την Κομισιόν). Ο Βαρουφάκης δεν φοράει καν γραβάτα σαν να θέλει να δείξει πως δεν πρόκειται να παίξει το συνηθισμένο παιχνίδι. Οι νέοι Έλληνες πολιτικοί θα πετύχουν ή θα αποτύχουν προσωπικά, με βάση το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, δεν θα λάβουν βραβείο παρηγοριάς για το τι θα πέσουν με μη συμβατικό τρόπο. Το καταλαβαίνουν αυτό το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες; Αν όχι, τότε ενδέχεται να οδηγηθούν σε επικίνδυνη παρερμηνεία».