Σε ένα άρθρο κριτικής των Πρώτων Κυριών που πέρασαν από τη Μεταπολίτευση και μετά προχώρησε το Σάββατο μέσα από τη στήλη της στα Νέα η Ελενα Ακρίτα.
Η δημοσιογράφος παραθέτοντας μια σειρά επιχειρημάτων καταλήγει στο συμπέρασμα πως την καλύτερη στάση όλων την είχε η τελευταία Πρώτη Κυρία, η σύζυγος του Αντώνη Σαμαράς, Γεωργία Κρητικού-Σαμαρά.
Παρατίθεται το άρθρο της Ελενας Ακρίτα:
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Αντώνη και τη Γεωργία Σαμαρά. Μια φορά, πριν από 10χρόνια, βρεθήκαμε τυχαία σε κάποια παραλία της Χαλκιδικής. Ηταν τότε η εποχή του απόλυτου πολιτικού παροπλισμού του. Η εποχή που ζούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μετά την κατάρρευση της ΠΟΛΑΝ. Ο Σαμαράς χαιρέτισε ευγενικά τη μητέρα μου -σε κάποιες κοινοβουλευτικές θητείες είχαν συμπέσει οι δυο τους.
Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση σε εκείνη την «ακούσια γειτνίαση»: Ο Σαμαράς πλησίασε το κυλικείο και αγόρασε κάτι χυμούς πορτοκάλι. Αν και μακράν απείχε η εποχή της μεθύστερης παντοδυναμίας του -κοινώς, ο σερβιτόρος ούτε που τον ήξερε- εκείνος ήταν εξαιρετικά φιλικός και ευγενικός μαζί του. Αυτή η αστική ευγένεια με κέρδισε -ιδιαίτερα επειδή ήταν γνήσια- σε μια παραλία του 2005, με έναν Σαμαρά άγνωστο μεταξύ αγνώστων.
Δεύτερο στοιχείο,η τρυφερότητα και η συντροφικότητα ανάμεσα σε κείνον και τη γυναίκα του. Πρέπει τότε να ήταν ήδη πάνω από 10 χρόνια παντρεμένοι. Κι όμως δεν διέκρινες στη σχέση τους τη ρουτινιάρικη πατίνα του χρόνου. Έβλεπες -όσο μπορούσες σε ελάχιστο χρονικό διάστημα- ένα ζευγάρι δεμένο, αγαπημένο, που κρατιόταν χέρι-χέρι, ύστερα από τόσα χρόνια γάμου.
Ανεξάρτητα από πολιτικές διαφωνίες λοιπόν, θα ήθελα να πω το εξής: Μεταπολιτευτικά δεν νομίζω να γνώρισε ποτέ η χώρα καλύτερη Πρώτη Κυρία από τη Γεωργία Κρητικού-Σαμαρά. Διακρυτική, ευγενική, χαμηλών τόνων -μια γυναίκα που ποτέ δεν έκανε όχι κατάχρηση, αλλά ούτε καν χρήση τής μη θεσμικής ιδιότητας «η γυναίκα του Καίσαρος».
Σε αυτή τη χώρα το σύνδρομο του «φρειδερικισμού» συνεχίστηκε, ακόμα και στις περιόδους που η μοναρχία μάς άφησε χρόνους. Για τους νεότερους -η Φρειδερίκη ήταν μια όμορφη, έξυπνη και αδίστακτη «πρικγιποπούλα». Μια γαλαζοαίματη β' διαλογής, πάτος στην κατάταξη των βασιλικών οίκων. Σφόδρα την ερωτεύτηκε ο βασιλιάς Παύλος και στα 26 χρόνια γάμου τους (μέχρι τον θάνατό του) η συμβία τον έσερνε από τη μύτη. Ως εκ τούτου, από τη μύτη έσερνε και τον ελληνικό λαό.
Την αξιέπαινη αυτή παράδοση δυστυχώς συνέχισαν ΚΑΙ οι δύο σύζυγοι του Ανδρέα Παπανδρέου. Η Μαργαρίτα, με μια αυλή από κυρίες των τιμών, υπουργοποιούσε όποιον ή όποιαν την κολάκευε περισσότερο. Αντίστοιχα, στον πολιτικό Καιάδα βρέθηκε όποιος ή όποια τόλμησε να την αντιμετωπίσει όπως ακριβώς ήταν: ως σύζυγο κι όχι ως κράτος εν κράτει.
Η Νο2 Δήμητρα Λιάνη ανέλαβε διευθύντρια στο πολιτικό γραφείο του στεφανιού της. Με αποτέλεσμα όποιος ήθελε να φτάσει έστω και μέχρι τον προθάλαμο να πρέπει να φιλήσει κατουρημένες ποδιές. Και το χέρι της άνασσας Μιμής.
Κι ακολούθσαν άλλες. Η Μαρίκα Μητσοτάκη έξυπνη γυναίκα, γέννημα-θρέμμα της πολιτκής, ε όλο κι έβαλε το χεράκι της για να εξασφαλίσει το μέλλον της οικογενειακής δυναστείας.
Η Δάφνη Σημίτη, καλή, χρυσή αλλά τόσο ψυχρή και κρύα, ρε παιδάκι μου!
Η Νατάσα Παζαΐτη, ευγενική και χαμογελαστή μεν, το απόλυτο fashion victim δε: Επί πρωθυπουργίας Καραμανλή,η Νατάσα άλλαξε άπειρα πανάκριβα μοντελάκια -ενώ ποτέ δεν καταλάβαμε τι ακριβώς έπαιξε με κείνο το δίπλωμα της Ιατρικής (ΑΝ έπαιξε κάτι).
Μετά, η Άντα Παπανδρέου με το politically correct χαμόγελο. Βέβαια, όσοι την γνωρίζουν λένε πως είναι αξιόλογη και σοβαρή γυναίκα -αντίθετη στη δημιουργία νέου κόμματος από τον άνδρα της. Αλλά εδώ μιλάω μόνο για την τυπική εικόνα που έβγαζε προς τα έξω. Και που ίσως να την αδικεί. Πάντως, ήταν διακριτική και ποτέ δεν έδωσε δικαίωμα -να τα λέμε αυτά.
ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ τα τεφτέρια όμως, η Γεωργία Κρητικού-Σαμαρά ήταν η καλύτερη σύζυγος πρωθυπουργού από τη Μεταπολίτευση και μετά. Την είδαμε ελάχιστες φορές -και μόνον όταν το πρωτόκολλο το απαιτούσε. Πάντα απλά ντυμένη, ήσυχη, προσιτή, με ένα γλυκό χαμόγελο, με μια φυσική ευγένεια κι έμφυτη -όχι επίκτητη- αγωγή. Επιστημόνισσα η ίδια, σύντροφος, μητέρα -μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα που δεν είχε καμία ανάγκη να επιβεβαιωθεί μέσα από τον θεσμικό ρόλο του συζύγου της.
Αποχαιρετώντας λοιπόν -με ανακούφιση- την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά, νιώθω την ανάγκη να βγάλω το καπέλο στη Γεωργία Σαμαρά.
Σε μια Πρώτη Κυρία που -σε αντίθεση με μερικές άλλες- προσπέρασε το «Πρώτη». Και παρέμεινε «Κυρία».